Morgunblaðið - 07.12.2017, Síða 84

84 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. DESEMBER 2017
✝ Viggó Þor-steinsson fædd-
ist í Melstaðarsókn,
V-Húnavatnssýslu
7. janúar 1934.
Hann lést á líkn-
ardeild LHS 20.
nóvember 2017.
Foreldrar hans
voru Ögn Sigfús-
dóttir, f. 19.12.
1907, d. 18.4. 2001,
og Þorsteinn Georg
Jónasson, f. 23.8. 1903, d. 7.7.
1986. Viggó var þriðji í röð níu
systkina, þau voru Jónas Sigfús
Þorsteinsson, f. 1930, d. 2011.
Margrét Bjarnfríður Þorsteins-
dóttir, f. 1932, d. 2003, Sverrir
Þorsteinsson, f. 1936, Árni Sig-
urjói Þorsteinsson, f. 1939, Sig-
urður Þorsteinsson, f. 1945, Rósa
Þorsteinsdóttir, f. 1950, og Sig-
ríður Hansína Þorsteinsdóttir, f.
1953.
Margréti, f. 1985, Viggó, f. 1987,
og Þórð, f. 1990. 4. Salome Her-
dís, f. 1962, gift Baldri Péturs-
syni og eiga þau þrjú börn: Dav-
íð, f. 1988, Sigurð, f. 1992, og
Ólöfu, f. 1994. 5. Jón Bachmann
Viggósson, f. 1967. Langafa-
börn Viggós eru þrettán.
Viggó ólst upp í Kirkju-
hvammi fyrir ofan Hvamms-
tanga og í Hveragerði. Hann
lærði bifvélavirkjun við Iðn-
skólann á Selfossi þar sem hann
hóf búskap sinn með Guðríði en
þau fluttust síðar til Hvera-
gerðis og svo árið 1970 til
Reykjavíkur.
Viggó starfaði lengst af sem
verkstæðisformaður við Búr-
fellsvirkjun og síðar við Lúk-
asar verkstæði í Reykjavík.
Hann kom að stofnum fjöl-
margra hljómsveita, meðal ann-
ars Lúðrasveitar Selfoss. Hann
var mikill íþróttamaður og kom
einnig að stofnun Knattspyrnu-
félags Selfoss. Eftir að Viggó
hætti störfum hóf hann nám í
ýmiss konar tölvufræðum.
Útför hans verður gerð frá
Bústaðarkirkju í dag, 7. desem-
ber 2017, klukkan 13.
Hinn 22.10. 1954
kvæntist Viggó
Guðríði Eyrúnu
Jónsdóttur, f. 22.10.
1936, d. 4.6. 2014.
Hún var dóttir
hjónanna Jóns
Bachmanns Ólafs-
sonar og Guðrúnar
Ágústu Guðmunds-
dóttur.
Viggó og Guð-
ríður áttu fimm
börn. Þau eru: 1. Guðrún
Ágústa, f. 1955, gift Helga Hólm
Kristjánssyni og eiga þau þrjú
börn: Kristjönu, f. 1974, Birgittu,
f. 1979, og Jónas, f. 1991. 2.
Rannveig Rúna Viggósdóttir, f.
1957, gift Gunnari Þórðarsyni og
áttu þau tvær dætur, Unni, f.
1975, og Guðríði Eyrúnu, f. 1985,
d. 2011. 3. Agnes, f. 1959, gift
Júlíusi Þór Jónssyni og eiga þau
fjögur börn: Jón Þór, f. 1981,
Það er svo ótal margs að
minnast þegar ég kveð yndisleg-
an föður.
Faðir minn var traustur,
hvetjandi og áreiðanlegur. Fal-
legar og skemmtilegar minning-
ar úr bernsku streyma fram er
ég minnist hans. Hann sá yf-
irleitt það jákvæða í öllum að-
stæðum og hugsa ég til þess
með bros á vör þegar ég klippti í
sundur sparikjólinn hennar
mömmu og saumaði úr honum
dúkkuföt á dúkkur okkar systra.
„Hún er svo myndarleg í hönd-
unum hún Ranna mín, hún ræð-
ur ekki við sig,“ sagði hann mér
til málsbóta.
Við fjölskyldan ferðuðumst
mikið með pabba og mömmu og
var dásamlegt að upplifa ferða-
lög með þeim. Þau voru ynd-
islegir ferðafélagar.
„Litla ferðafélagið“ kölluðum
við okkur þegar við fjölskyldan
fórum í langa bíltúra um landið
og var pabbi þá leiðsögumaður.
Þá sat pabbi með hundinn okkar
Buddha í fanginu, naut útsýn-
isins og sagði okkur áhugaverða
hluti um það sem fyrir augu bar.
Pabbi var alltaf til staðar fyr-
ir mig eftir að við misstum Ey-
rúnu okkar. Hann kom keyrandi
í öllum veðrum til að vera með
okkur og eiga með okkur sam-
verustundir. Pabbi átti mikið
myndefni af Eyrúnu frá því að
hún var lítil og yljaði hann sér
oft við að horfa á það og rifja
upp skemmtilegar minningar
með okkur.
Pabbi var skemmtilegur og
glæsilegur maður. Hann kom
iðulega í mat til okkar og rifjaði
oft upp sniðugar sögur af sjálf-
um sér þegar hann var ungur og
er ég nú þakklát fyrir að hafa
skrifað þær margar niður.
Það er erfitt að missa foreldri
en eitthvað svo endanlegt að
missa bæði á svo skömmum
tíma. Pabbi vissi og skynjaði það
einhvern veginn svo að hann
barðist af miklum krafti við sinn
sjúkdóm, ekki aðeins fyrir sig
heldur okkur öll sem eftir stönd-
um.
Þegar raunir þjaka mig
þróttur andans dvínar
þegar ég á aðeins þig
einn með sorgir mínar.
Gef mér kærleik, gef mér trú,
gef mér skilning hér og nú.
Ljúfi drottinn lýstu mér,
svo lífsins veg ég finni
láttu ætíð ljós frá þér
ljóma í sálu minni.
(Ómar Ragnarsson/Gísli á Upp-
sölum)
Elsku pabbi, takk fyrir allt og
allt.
Rannveig Rúna.
Faðir minn og tengdafaðir
Viggó var fjölhæfur og frum-
kvöðull á ýmsum sviðum. Þann-
ig var hann á sínum yngri árum
mikið í íþróttum, auk þess sem
hann spilaði í hljómsveitum,
m.a. hljómsveitinni Tónabræðr-
um ásamt Gissuri Geirssyni og
Hjördísi Geirsdóttur um 1960,
hann var einnig í Lúðrasveit
Selfoss.
Viggó var lærður bifreiða-
virki, og eftir að þau fluttu til
Reykjavíkur vann hann á Lúk-
asverkstæðinu. Hann fylgdist
alltaf vel með á sínu sviði og fór
m.a. til Danmörku að læra á
nýtt stillingatæki sem var flutt
til Íslands og var framför og
nýjung á þeim tíma. Á eldri ár-
um fór hann einnig á ýmis tölvu-
námskeið til að nýta sér þá
tækni.
Viggó og Guðríður kynntust
þegar Guðríður fór í Hús-
mæðraskólann í Hveragerði.
Þau giftu sig, komu sér upp fal-
legu heimili í Hveragerði og
eignuðust fimm börn; fjórar
stelpur og einn strák. Árið 1970
fluttu þau til Reykjavíkur,
keyptu sér fallega íbúð á góðum
stað í Reykjavík þar sem var
stutt í leikskóla, barnaskóla,
gagnfræðaskóla og aðra þjón-
ustu sem hentaði fjölskyldunni
mjög vel.
Pabbi og mamma voru mikið
fyrir ferðalög og það voru ófáar
útilegurnar sem við systkinin
fórum með þeim í. Þau áttu hjól-
hýsi í nokkur ár sem var stað-
sett á Þingvöllum, svo komum
við og gistum og sumir tjölduðu,
börn og barnabörn. Það var oft
kátt á hjalla og pabbi tók oft
harmonikkuna með og spilaði
fyrir okkur, hann var alltaf mjög
stoltur af fjölskyldunni sinni.
Þau voru bæði víðsýn og höfðu
gaman af því að ferðast innan-
lands sem utan. Við fjölskyldan
vorum alltaf dugleg að finna upp
á einhverju skemmtilegu, eins
og t.d þegar mamma var á lífi
hittumst við alltaf fyrsta hvern
mánudag í mánuðinum í hádeg-
ismat á Kringlukránni, þá komu
þeir sem gátu, börn, barnabörn
og aðrir ættingjar og vinir.
Það var alltaf mjög stór hóp-
ur á heimili þeirra á aðfanga-
dagskvöld, jóladag og gamlárs-
kvöld og þær eru óteljandi góðu
stundirnar sem við höfum átt
með þeim. Á seinni árum fluttu
þau úr Ásgarði í Grafarvoginn.
Leið þeim alltaf mjög vel þar
enda með góða nágranna og
samheldni í því að hafa um-
hverfið snyrtilegt og fallegt,
enda fengu þau viðurkenningar-
skjal frá Reykjavíkurborg fyrir
snyrtilegan frágang lóðar og fal-
legt umhverfi. Eftir að mamma
lést héldum við áfram að ferðast
með pabba og var hann leið-
sögumaðurinn. Eigum við litla
ferðafélagið sem við kölluðum
okkur svo góðar minningar frá
seinustu sumrum þar sem við
fórum í dagsferðir um landið,
skoðuðum okkur um og fengum
okkur að borða.
Pabbi greindist með krabba-
mein í vor og var svo lánsamur
að geta búið heima þar til rúmri
viku fyrir andlátið og var hann
ótrúlega duglegur að kljást við
veikindi sín fram á seinasta dag
með stuðning fjölskyldunnar.
Blessuð sé minning þín elsku
pabbi, tengdapabbi, þú varst
traustur og góður maður og þín
er sárt saknað.
Hér þótt lífið endi,
rís það upp í Drottins dýrðarhendi.
(Matthías Jochumsson)
Salome og Baldur.
Ég er ekki alveg að skilja það
að afi Viggó er ekki lengur með-
al okkar. Þegar ég hitti afa síð-
ast var hann svo voðalega hress:
„Bara smá gigt svona, en ég er
ekkert að kvarta.“ Ég á eftir að
fara í Laufrima, þar sem amma
og afi bjuggu þegar þau fluttu
úr Ásgarðinum, og finna hversu
tómlegt er þar. Ég man afa sem
myndarlegan, unglegan, kátan
og sterkan mann. Hann var allt-
af svo ánægður að fá okkur í
heimsókn og var alltaf með eitt-
hvað gott í ísskápnum sem hann
vildi bjóða okkur upp á.
Afi vildi fylgjast með fjöl-
skyldu sinn og var stoltur af
okkur öllum. Hann var alltaf
með allt á hreinu, hvað við vor-
um að gera og hvar við vorum
stödd á hverjum tíma. Hann var
þess vegna heldur ekki lengi að
ná sér í „prófíl“ á Facebook til
að fylgjast með okkur barna-
börnunum og barnabarnabörn-
unum og sendi okkur oft kveðj-
ur á Facebook. Afi var nefnilega
mjög nútímalegur og duglegur
að læra allt nýtt og þá helst það
sem tengdist tölvunum. „Það er
svo gaman að skoða myndirnar
á feisinu,“ eins og hann sagði
stundum. Afi var allur í
tækninni og tók meira að segja
upp á vídeó þar sem hann var að
spila á harmonikkuna og fékk
svo smá hjálp við að lagfæra og
setja inn á You Tube. Hann ætl-
aði sko ekki að láta allt framhjá
sér fara út af hækkandi aldri, en
afi var alltaf smart og unglegur.
Minning mín um afa með
nikkuna er sterk. Hann sagði:
„Jæja, krakkar mínir,“ tók fram
harmonikkuna og spilaði oft fyr-
ir okkur jólalög og barnalög.
Skemmtilegt var að fá að prófa
að vera píanómegin á harmon-
ikkunni og spila með afa og
hann var svo ánægður þegar
hann komst að því að tónlistar-
áhuginn erfðist á milli kynslóða.
Það skipti mig svo ótrúlega
miklu máli að afi vildi spila
brúðarvalsinn í brúðkaupinu
mínu og einnig var hann í essinu
sínu með hljómsveitinni.
Afi heimsótti okkur stundum
hingað til Svíþjóðar. Eins og afi
var mikið karlmenni kom okkur
á óvart hvað hann hræddist
þrumur og býflugur og minnist
ég þess að í einni heimsókn hans
til okkar er við vorum að spila
krokket úti á lóð að allt í einu
komu þrumur og afi hljóp og
stökk yfir handriðið á verönd-
inni (sem er a.m.k. 1,5 m á hæð)
og inn í hús. Ég er nú ekki alveg
viss um að hann hefði viljað að
ég væri að segja frá þessu hér
en okkur fannst þetta svo fyndið
og oft höfum við hlegið að þessu
saman og dáðst að því hvað
hann var snöggur og mikill
íþróttamaður.
Nú er elsku afi kominn til
ömmu og kærustuparið aftur
saman. Það gerir gott í hjartað
að vita af þeim saman, þar sem
ástin á milli þeirra var sterk og
afi hugsaði alltaf svo vel um
ömmu og saknaði hennar svo.
Elsku afi, þín verður sárt
saknað en minning þín lifir
áfram í okkur. Ég veit að amma
kallaði og er ánægð með að fá
þig til sín.
Himneskir tónar í nótt falla, það er
sólsetur.
Út úr rökkrinu er röddin að kalla, það
er sólsetur.
Þegar fjólublá gluggatjöld merkja
endalok dags.
Ég mun heyra í þér, elskan mín, við
sólsetur.
(Þýð. úr ljóði eftir Platters)
Kristjana Hólm Helgadóttir
Berndtson.
Afi Viggó, þú varst alltaf létt-
ur í lund og það var gaman að
spjalla við þig um litlu hlutina í
lífinu eins og fréttir af hvers-
dagslífi fjölskyldunnar. Það var
alltaf ákveðin ró í Laufrimanum
sem var þægileg. Ég man þegar
ég var lítill hvað þér fannst
gaman að gefa okkur krökkun-
um nammi. Það er örugglega
ástæðan fyrir því að Davíð bróð-
ir hjólaði svo oft til ykkar þegar
hann var lítill. Ég er svo þakk-
látur fyrir stundirnar sem við
áttum saman fyrir stuttu þegar
ég kom til Íslands frá Dan-
mörku í nóvember. Takk fyrir
alla góðu samveruna, elsku afi.
Sigurður Baldursson.
Nú hvílir þú á himni,
með elsku Gurrý þinni.
Sárt munum við þín sakna,
enn á sama tíma þakka
dýrmætu stundirnar sem við áttum
saman.
Með ykkur var ávallt gaman.
Hvíldu í friði,
elsku afi okkar.
Ólöf Guðrún Baldursdóttir.
Það er skrítið að hafa ekki afa
Viggó og ömmu hjá okkur leng-
ur. Þið voruð alltaf svo hlý og
góð og ávallt tekið vel á móti
manni þegar maður kom í heim-
sókn. Ég man hvað ég var
spenntur þegar þið fluttuð úr
Ásgarði í Laufrima þegar ég var
yngri. Ótrúlega gaman að geta
hjólað til ykkar oft í mánuði. Ég
veit að þið eruð á góðum stað
með vinum og ættingjum. Ég vil
þakka ykkur fyrir allar þær
yndislegu samverustundir sem
ég átti með ykkur.
Davíð Baldursson.
Elsku afi minn.
Yndislegar minningar koma
upp í huga minn þegar ég hugsa
um þig. Öll lögin sem þú spilaðir
fyrir okkur á harmonikkuna, jól-
in, áramótin og allar gleðistund-
irnar með ykkur ömmu í Ás-
garðinum mun ég varðveita.
Þú hafðir alltaf svo mikinn
áhuga á öllu sem ég tók mér fyr-
ir hendur og þú vildir vita allt
um barnabarnabörnin. „Æðis-
legt, Magga mín,“ fékk ég oft að
heyra frá þér.
Bros þitt, hláturinn, húmor-
inn, þolinmæðin og allra mest
jákvæðnin gerði þig að yndisleg-
um afa.
Ég veit að amma tekur vel á
móti þér.
Hvíldu í friði, elsku afi.
Margrét Kristín Júlíusdóttir.
Í dag fylgjum við yndislegum
manni, afa mínum Viggó Þor-
steinssyni, síðasta spölinn.
Eftir standa fallegar minn-
ingar um frábæran, skemmtileg-
an og hæfileikaríkan afa sem
svo sannarlega var mér fyrst og
fremst traustur vinur. Að þykja
vænt um einhvern skilyrðislaust
er dýrmæt tilfinning að eiga í
hjarta sínu og þá
tilfinningu ber ég og mun
ávallt bera í hjarta mínu til afa
míns.
Þakklæti til Guðs fyrir lífið
hans afa og að hafa fengið að
hafa einmitt hann sem afa minn
eru mér efst í huga.
Trygglyndur er það orð sem
mér finnst lýsa honum best. Afi
minn og amma hefðu átt 60 ára
brúðkaupsafmæli árið sem
amma mín lést, en þau voru
samferða lífsins veg í blíðu og
stríðu. Afi minn var fórnfús og
hjálpsamur bæði við hana og
aðra og eru það dyggir mann-
kostir.
Afi minn var skemmtilegur og
glæsilegur maður sem gaman
var að spjalla við um heima og
geima. Hann hafði ávallt opinn
huga og hafði gaman af að
kynna sér nýjungar, sérstaklega
á sviði tækni. Afi nýtti sér tækni
til að fylgjast með allri fjöl-
skyldunni, sérstaklega í gegnum
Facebook og Skype. Hann var
alltaf sérstaklega duglegur að
hafa samband við mig þegar ég
var stödd erlendis og kanna
hvernig væri á framandi slóðum.
Hann vildi fá að sjá hvernig
væri um að lítast á Skype og
hringdi oft bara til að spjalla.
Við áttum ýmislegt sameig-
inlegt, við afi, en sérstaklega
þótti okkur báðum gaman að
fylgjast með eldliljum vaxa sem
hann hafði fengið frá Margréti
systur sinni og ræktaði af mikilli
natni. Þegar tími var komin og
liljurnar þroskaðar klippti hann
þær og setti á leiði ömmu minn-
ar og systur. Þetta fallega kær-
leiksverk vann hann í hljóði.
Mikið á ég eftir að sakna afa
míns og verður sárt til þess að
hugsa að jólin okkar, samtölin
og samverustundirnar saman
verði ekki fleiri. Allt breytist,
Guð einn breytist ekki. Megi
hann og heilög Guðsmóðir gæta
afa míns nú og að eilífu.
Elsku afi minn, ég skal gæta
friðarliljanna þinna.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem)
Unnur Guðný María
Gunnarsdóttir.
Hjartkær bróðir minn er lát-
inn eftir erfið veikindi. Hann
lést á líknardeild Landspítalans,
þar sem hann naut góðrar
umönnunar.
Viggó bróðir var sérstaklega
hjartahlýr maður sem bar mikla
umhyggju fyrir ástvinum sínum
og öðrum samferðamönnum.
Hann reyndist okkur systkinun-
um einstaklega vel og ekki síður
móður okkar, sem hann umvafði
hlýju og góðmennsku, en hann
var alla tíð mikill mömmudreng-
ur.
Eftir að Viggó og Gurrý hófu
búskap lögðu þau oftar ekki leið
sína að Ljósalandi um helgar,
með í för var Guðrún, frumburð-
ur þeirra hjóna. Viggó kom oft
með nikkuna með sér og æfði
sig fyrir komandi dansleiki.
Hann spilaði á böllum víða á
Suðurlandi og hafði mikla tón-
listarhæfileika af guðs náð.
Það er mér í fersku minni
þegar þeir bræður mínir Viggó
og Sverrir voru með hljómsveit-
aræfingu í skúr sem Viggó
keypti og kom fyrir á lóðinni
heima, skúrinn var kallaður
Vinaminni. Þarna kviknaði fyrst
tónlistaráhuginn hjá mér þegar
ég fylgdist með þeim bræðrum
að spila og hefur áhugi minn á
músík verið óslitin síðan.
Viggó lærði bifvélavirkjun hjá
Aðalsteini Michelsen og rak um
tíma bifreiðaverkstæði ásamt
Jónasi bróður okkar að Sólvangi
í Hveragerði. Viggó var mjög
fær í sínu fagi og hörkudugleg-
ur. Ég kom oft við á verkstæð-
inu hjá honum á leið úr skól-
anum. Það var aðdáunarvert að
fylgjast með honum með heilu
mótorana í frumeindum á gólf-
inu og þessu púslaði hann öllu
saman af mikilli natni. Þetta var
á þeim tíma þegar bæði tæki og
tól til viðgerða voru af skornum
skammti og mikið reyndi á út-
sjónarsemi bifvélavirkja.
Í gegnum tíðina hefur sam-
band okkar hjónanna við Vig-
gósfjölskylduna verið einstak-
lega gott og áttu Systa, konan
mín, og Gurrý mjög góðan vin-
skap alla tíð. Fyrir það erum við
ævinlega þakklát.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Ég bið þann sem öllu ræður
að blessa fjölskyldu Viggós og
minningu míns ástkæra bróður.
Helgi Þorsteinsson.
Elsku bróðir, það er erfitt að
þurfa að skrifa minningargrein
og þurfa að kveðja þig. Margar
góðar minningar um elskulegan
bróður koma i hugann minn.
Það var alltaf skemmtilegt
heima á Ljósalandi þegar við
systkinin komum saman, engin
lognmolla í kringum okkur, mik-
ið hlegið og alltaf fjör. Sérstak-
lega þegar harmonikkan var
tekin og þanin. Allir bræður
mínir og einnig mamma spilaði.
Þú hafðir bestu taktana og spil-
aðir yndislega. Stundum var
fjörið og hávaðinn sem fylgdi
okkur svo mikill að mamma okk-
ar sagði stundum að þakið færi
bráðum af kofanum og fyki út í
buskann. Eftir að þú giftir þig
elsku Gurrý þinni og eignaðist
börnin þín fimm var alltaf nóg
að gera en gleðin var alltaf til
staðar. Við yngstu systkinin þín
hlökkuðum alltaf til þegar fjöl-
skyldan þín kom í heimsókn.Og
eftir að þið fluttuð til Reykjavík-
ur var stundum gist og þá var
sofið alls staðar í öllum rúmum
og búin til flet á gólfum. Þegar
ég svo gifti mig og flutti í Hlíð-
argerði fórum við svo oft til ykk-
ar fjölskyldunnar í Ásgarðinn.
Það voru góðar stundir sem við
áttum þar saman og alltaf var
eitthvað gott í pottunum hjá
elsku mágkonu. Elsku bróðir,
nú er örugglega glatt á hjalla
hjá ykkur hjónunum og þú færð
að hitta alla ættingja og vini
sem farnir eru. Góði guð, bless-
aðu minningu elsku bróður og
vertu hjá börnum hans, barna-
börnum og barnabarnabörnum
og systkinum og vinum.
Þín systir
Rósa.
Viggó
Þorsteinsson