Morgunblaðið - 07.12.2017, Page 86

86 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. DESEMBER 2017
✝ Margrét Árna-dóttir, eða
Magga Árna eins
og flestir þekktu
hana, fæddist á Há-
nefsstöðum, Seyð-
isfirði, 1. október
1928. Hún lést á
Landspítalanum
24. nóvember 2017.
Hún var yngst
fjögurra barna
hjónanna Árna Vil-
hjálmssonar útvegsbónda og
Guðrúnar Þorvarðardóttur hús-
freyju frá Keflavík. Bræður
Margrétar, þeir Vilhjálmur,
Þorvarður og Tómas, eru allir
látnir.
Eins og mörgum konum af
hennar kynslóð var Margréti
ekki ætlað að ganga mennta-
veginn líkt og bræður hennar.
Hún var búin að fá inngöngu í
Íþróttakennaraskólann þegar
faðir hennar greip í taumana og
kvæmdastjóra. Þeirra börn eru
Margrét, Ragnheiður og Guð-
jón. Barnabarnabörnin eru sjö.
Magga Árna var listfeng og
hugmyndarík og fór sínar eigin
leiðir. Hún byrjaði snemma að
hanna fatnað og kom á fót lítilli
saumastofu sem framleiddi
vörur hennar. Sú starfsemi fékk
nafnið Sportver. Fyrirtækið óx
og dafnaði og um síðir stjórnaði
Margrét Árnadóttir stórum
vinnustað, þar sem tugir kvenna
sóttu lifibrauð sitt. Þar var
saumaður íþróttafatnaður á
landsmenn, auk tískuklæða og
ullarvöru. Hún yfirgaf Sportver
þegar fyrirtækinu var mörkuð
ný slóð, sem var framleiðsla
Kóróna-jakkafata, og hélt sínu
striki með íslensku ullina undir
merkinu Sheepa.
Árið 1993 varð vörumerkið
M-Design til. Íslenska ullin var
áfram í öndvegi og nýjar vöru-
línur hafa æ síðan notið mikilla
vinsælda Íslendinga og ferða-
manna. Magga Árna sinnti sköp-
unarverkum sínum meðan
kraftar leyfðu.
Útför hennar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 7. desem-
ber 2017, klukkan 15.
sendi hana í Hús-
mæðraskólann Ósk
á Ísafirði. Hún
flutti eftir það til
Reykjavíkur og
fékk skrifstofustarf
í Mjólkurstöðinni,
höfuðstöðvum
Mjólkursamsöl-
unnar.
Hún giftist árið
1951 Guðjóni Val-
geirssyni lögfræð-
ingi. Börn þeirra eru: 1) Val-
geir, f. 23.1. 1952,
tónlistarmaður og fé-
lagsráðgjafi, kvæntur Ástu
Kristrúnu Ragnarsdóttur, rit-
höfundi og námsráðgjafa. Þau
eiga þrjú börn. 2) Guðrún Arna,
f. 13.6. 1957, hjúkrunarfræð-
ingur á LSH, hún á börnin
Bjarna Þór og Eddu Björk. 3)
Sigríður Anna, f. 2.2. 1959,
skólastjóri Ísaksskóla, gift
Ragnari Marteinssyni fram-
Ég hitti Margréti Árnadóttur
tengdamóður mína fyrst í mars
1976. Ég var að koma heim til
Siggu minnar í fyrsta sinn, í
Breiðás 2 í Garðabæ. Ég man
þegar ég heilsaði henni en hún
var eitthvað að föndra og horfa á
sjónvarpskrossgátuna sem ég
tók strax þátt í. Seinna komst ég
að því að ég hafði hitt Margréti
og fjölskyldu áður á Sauðárkróki,
líklega í kringum 1963 þegar ég
var sex ára. Þá kom fjölskyldan í
heimsókn á Ægisstíg 1. Þau
komu til Jóa Hansen, pabba
besta vinar míns, Árna. Vaknaði
þessi minning þegar ég sá ljós-
mynd af Siggu minni, Guðrúnu
Örnu og Elínu systur Árna sem
tekin var uppi á móum. Við Árni
vorum með þegar myndin var
tekin og horfðum á. Ástæða
heimsóknarinnar var að Jói og
Kiddi leigðu hjá Margréti í
Reykjavík en þeir keyrðu vöru-
flutningabíla á milli Sauðárkróks
og Reykjavíkur.
Allt frá fyrstu kynnum og til
síðasta dags héldum við Magga
mikið upp á hvort annað. Hún
var besta tengdamamma sem
hægt er að hugsa sér. Ég byrjaði
að aðstoða hana við eigin rekstur
í ullarbransanum fljótlega eftir
að hún flutti suður frá Ísafirði á
miðjum níunda áratugnum. Hún
var alltaf með eitthvað á prjón-
unum og var mjög næm á alls
kyns viðskiptatækifæri. Hún
stofnaði M-Design og hannaði
helling af vörum sem lifa enn í
dag. Ég tók við rekstri M-Design
fyrir nokkrum árum en hún
hætti aldrei. Við unnum mikið
saman í ullinni og í lokin sá hún
um merkimiðana og hafði alltaf
mikinn áhuga á hvernig gengi og
hvað væri að seljast.
Eitt sinn, þegar við fluttum M-
Design lagerinn í Bolholtið kom
upp skemmtilegur misskilningur
hjá okkur. Fyrri leigusamningur
hafði verið með virðisaukaskatti
en í Bolholti var leigan án vasks
eins og gerist. Magga skoðaði
húsnæðið í Bolholti og á miðjum
veggnum var stærðar vaskur. Ég
sagði henni að nú væri leigan
öðruvísi því það væri enginn
vaskur í Bolholti. Hún vissi bet-
ur, var nýbúin að skoða og sagði
að Bolholtið væri sko víst með
vaski. Ég fór að reyna að útskýra
en henni varð ekki haggað, Bol-
holtið var með vaski!
Magga var alla tíð eins og
sannur listamaður. Hún vissi
ekkert hvaðan peningar komu og
alls ekki hvert þeir fóru. Papp-
írar aðrir en bækur og blöð voru
fyrir henni og safnaði hún því
bara saman í bunka og afhenti
mér svo úttroðið umslag eða
kassa. Henni þótti þetta þægilegt
og mér þótti bæði vænt um og
skemmtilegt að sjá um þetta fyr-
ir hana.
Þegar ég lít til baka með þakk-
læti og söknuði sé ég að farin er
ein magnaðasta og skemmtileg-
asta kona sem ég hef kynnst.
Ragnar Marteinsson.
Þegar ég lít yfir farinn veg og
þau 42 ár sem ég hef verið sam-
ferða tengdamóður minni, Mar-
gréti Árnadóttur, leita á mig
bæði minningar og vangaveltur
um lífið og tilveruna.
Augasteinninn, frumburður og
einkasonur Margrétar, leiddi
mig á hennar fund við nokkuð
óvenjulegar aðstæður. Við Val-
geir höfðum átt okkar stefnumót
um hríð og tengst, en Margréti
hitti ég fyrst eftir að hafa lent í
slæmri bílveltu með Spilverki
þjóðanna á leiðinni frá flugvell-
inum á Ísafirði inn í bæinn. Þeg-
ar loks kom að fyrsta fundi okkar
vantaði bæði í mig framtönn og
varir mínar voru saumaðar og
bólgnar og taugakerfið ekki upp
á marga fiska.
Margrét vissi auðvitað að son-
ur hennar var enginn venjulegur
maður og vildi veg hans sem
mestan í makavali. Í þessu bága
ástandi hef ég vafalítið ekki kom-
ið henni fyrir sjónir sem vænn
kostur.
En árin liðu og örlög spunnust
fyrir tilstuðlan draumaprinsins
míns og augasteinsins hennar.
Við vorum ólíkar á svo mörgum
sviðum og gengum því ekki alltaf
í takt og stigum oft á tærnar hvor
á annarri.
Margrét var alltaf stór í snið-
um, full af skapandi krafti og
dugnaði og hafði þann einstaka
eiginleika að geta lokað á erfið
áreiti og skipt um umræðuefni
þegar svo bar undir.
Til að eiga farsæl samskipti
við aðra sem hafa frábrugðna
eiginleika getur verið gott að
hugsa um okkur sem mismun-
andi hljóðfæri í hljómsveit lífsins
og hvernig samspilið getur orðið
að heildstæðu og fallegu tón-
verki. Þessari sýn náðum við
Magga tengdó smátt og smátt og
við fundum okkur meira að segja
vel í því að dást hvor að annarri
síðustu árin. Það var sama hvert
ég kom, þar sem fólk þekkti til
Möggu, alls staðar var haft á
orði: „Já, hún er ótrúleg kjarna-
kona.“ Það átti svo sannarlega
við fram á síðasta dag, kappið og
skýra hugsunin lét aldrei undan.
En barnssálina hélt þessi
greinda kona líka betur í en flest-
ir þeir sem ég hef kynnst á lífs-
leiðinni. Hún leyfði sér að skoða
heiminn á þeim forsendum og
varpa fram spurningum í anda
barnsins.
Þegar hún lá sína stuttu bana-
legu á Landspítalanum horfði
hún á afkomendurna með sínum
fallegu augum og sagði: „Vitið
þið að ég kann ekki að deyja.“
Nú þegar ég kveð þessa mögn-
uðu ömmu Möggu barna okkar
Valgeirs bætist við enn ein
kjarnakonan í raðir formæðra
þeirra. Takk fyrir að skilja svo
mikið eftir, elsku Magga, frum-
kvöðull og listakona með botn-
lausan íþróttaáhuga.
Ásta Kristrún Ragnarsdóttir.
Amma okkar Magga var nokk-
uð mikið öðruvísi en þær stað-
almyndir af ömmum sem við lás-
um um í barnabókunum þegar
við vorum lítil. Hún var athafna-
kona sem hóf rekstur langt fyrir
sína samtíð og hönnun á eigin
vörum og hafði ávallt á bak við
sig dyggan flokk saumakvenna.
Skrifstofa M-Design og lager-
vörur lengi vel í bílnum hennar
sem hún ók greitt á milli búða og
seldi eins og engin væri nóttin.
Hún var alltaf smart, ekki síst í
eigin hönnunarfatnaði og fylgi-
hlutum og fylgdist með hvert
sem litið var þegar kom að hönn-
un og tísku, pólitík, íþróttum og
bráðnaði alveg ofan í skó fyrir
stjörnum á jörðu sem böðuðu sig
í kastljósum frægðar og frama.
Tónlistarferill pabba okkar,
Valgeirs Guðjónssonar, hitti
hana því í hjartastað enda kenndi
hún honum fyrstu gripin og
kunni að við teljum minnst sjötíu
prósent af lögunum hans sem er
enginn smá bálkur. Þegar hún
skellti sér í ömmuhlutverkið og
bauð stórfjölskyldunni í kjötsúpu
eða saltkjöt og baunaveislu í 40
fm íbúðinni sinni var það jafn
herleg veisla og engu minni í
sniðum en hefði hún búið í veg-
legu einbýlishúsi. Þegar allir
voru saddir tók amma fram gít-
arinn og rétti pabba og hópurinn
var ekki lengi að taka við sér,
kætast og leggja sitt af mörkum
til að gleðja þessa hrifnæmu ætt-
móður og þakka fyrir þær góm-
sætu kræsingar sem hún hafði
fram borið. Þær sagðist hún elda
í anda Húsmæðraskólans á Ísa-
firði þangað sem hún var send til
náms ung að árum.
Amma Magga var alltaf stór í
sniðum og nú þegar við kveðjum
hana á einu af uppáhaldstímabil-
um hennar á árinu getum við
ekki annað en hugsað til allra ár-
anna þegar risavaxnir skrautleg-
ir jólapokarnir hennar bárust í
hús.
Með elskandi blessunarkveðj-
um frá ömmubörnunum þínum,
Árni Tómas, Arnar Tómas
og Vigdís Vala.
Elsku amma Magga var stór-
kostleg kona, sú besta. Ég sakna
hennar óskaplega.
Við vorum perluvinkonur alla
tíð, enda merkir nafnið okkar
perla. Ég var skírð í höfuðið á
ömmu og í hvert sinn sem við töl-
uðum um það minntist amma
dagsins sem ég fæddist og
hversu mikið og hátt hún grét
þegar hún kom upp á fæðingar-
deild og pabbi sagði henni að ég
ætti að heita Margrét. Hún sagði
alltaf að það væri mikil blessun
að heita í höfuðið á einhverjum
og mér þykir ákaflega vænt um
nafnið okkar.
Langömmubörnin voru í miklu
uppáhaldi. Hún söng vísu fyrir
Dag Orra og Bjarka Hrafn,
strákana mína, þegar þeir voru
litlir og upp frá því varð amma
Magga dommendæ til, sem lang-
ömmubörnin öll elskuðu og dáðu.
Ömmu þótti mjög vænt um þessa
nafnbót og söng vísuna góðu í
tíma og ótíma.
Enginn talaði jafn fallega við
mann og amma og minnist ég
sérstaklega aðdáunar hennar á
okkur mæðgum, mér og Söru
Karítas minni. „Þið eruð svo fal-
legar,“ sagði hún í hvert sinn sem
við hittumst. Þá kallaði hún mig
alltaf „magna mater“, því henni
þótti lífið hjá mér svo stórt með
öll þessi börn. Einnig var hún
mikill aðdáandi Garðars míns í
fótboltanum og fylgdist vel með
öllum hans ferli. Hún kom oft á
völlinn með okkur og meira að
segja alla leið til Noregs, þar sem
Garðar skoraði tvö mörk fyrir
hana.
Allir dagar með okkur „unga
fólkinu“ eins og amma sagði voru
eins og aðfangadagur, svo gaman
hafði hún af samverustundum
með fjölskyldunni. Salíbuna í
gegnum Skeifuna var líka eins og
ferð til Hollywood, en ekki hvað?
Gleðin skein af henni í návist
okkar og viðhorf hennar til lífsins
tek ég mér til fyrirmyndar alla
daga.
Ástin í poka sem aldrei má
loka. Ef hún hefði ekki verið til,
þá væri ég ekki til.
Elsku amma, ég elska þig inn í
bein. Þangað til næst.
Þín nafna,
Margrét Ragnarsdóttir.
Amma Magga var skemmti-
legasti og besti vinur minn. Þeg-
ar ég var lítill var ég vanur að
gista hjá henni í sófanum. Það
var oftast um helgar og við vor-
um alltaf hlæjandi og syngjandi.
Svo horfðum við á golfið þangað
til vel eftir miðnætti og sváfum
svo alltaf út.
Við keyrðum út um allt á Löd-
unni hennar í gamla daga. Við
elskuðum að vera saman í bíl. Við
vorum oftast með troðfullan bíl af
ull sem við keyrðum í aðra hverja
búð í miðbænum. Við vorum allt-
af með alla glugga opna og í
minningunni var alltaf sól og
sumar. Amma lækkaði alltaf í út-
varpinu og beið eftir að ég byrj-
aði að syngja Spilverkið eða
Stuðmenn. Þá tók hún undir og
endaði öll lögin á að segja: „Guð,
ég fæ bara gæsahúð.“
Einn besti dagurinn okkar
saman var fyrir tveimur árum.
Ég sótti hana fyrirvaralaust og
sagði henni að setjast inn í bíl.
Ég keyrði upp í Heiðmörk þar
sem við fórum út úr bílnum. Ég
sagði henni að standa á
ákveðnum stað og ég tók myndir
af henni. Skógurinn var vígaleg-
ur í bakgrunni og hún var eins og
drottning í haustsólinni, brosandi
út að eyrum. Ég fór síðan með
hana á púttsvæðið í Garðabæ og
leyfði henni að æfa sig að pútta.
Hún var mikill golfari og á þess-
um tíma hafði hún ekki snert
kylfu í mörg ár. Hún setti kúlu
niður og púttaði 8 metra, beint
ofan í holuna. Við sprungum úr
hlátri og ákváðum að kalla þetta
gott. Við enduðum svo daginn í
bakaríi þar sem amma talaði við
aðra hverja manneskju sem kom
inn. Hún vildi vita allt um alla.
Þegar við vorum að kveðjast þá
horfði hún í augun á mér og
sagði: „Ég get ekki lýst því hvað
þetta var gaman.“
Amma var stór hluti af lífi
mínu. Hún setti hendurnar alltaf
upp í loft, eins og maður gerir
þegar maður þakkar almættinu,
þegar hún kom til dyra. „Guð, ég
Margrét
Árnadóttir
Hólshraun 3 · 220Hafnarfjörður · Símar: 555-1810, 565-1810 · Netfang: veislulist@veislulist.is · www.veislulist.is
Skútan
ERFIDRYKKJUR
Veislulist sér um veitingar fyrir
erfidrykkjur af öllum stærðum,
hvort sem er í sali eða heimahús.
Í yfir 35 ár hefur Veislulist lagt áherslu á góða
þjónustu og framúrskarand matreiðslu.
Sjá nánar
á heimasíðu okkar
www.veislulist.is
s: 555 1810
veislulist@veislulist.is
Okkar ástkæra
HELGA GUÐMUNDSDÓTTIR
Dalbraut 20,
Reykjavík,
sem lést 22. nóvember, verður jarðsungin
frá Fossvogskirkju föstudaginn
8. desember klukkan 13.
Greta Jónsdóttir
Kolbrún Jónsdóttir
Maðurinn minn, stjúpfaðir, tengdafaðir, afi
og langafi,
LEIFUR HJÖRLEIFSSON
húsasmiður,
Sléttuvegi 31,
andaðist mánudaginn 27. nóvember.
Útför fer fram frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 12. desember
klukkan 13. Þeim sem vilja minnast hans er bent á Skálasjóð
Skógarmanna KFUM, kt. 521182-0169, reikningsnr.
0117-05-189120.
Hulda Ottósdóttir Þormar
Ottó Þormar Hrafnhildur Geirsdóttir
Hanna Þormar
Hreinn Þormar Teresa Fullerton-Þormar
afabörn og langafabörn
Faðir minn,
MAGNÚS SNÆDAL RÓSBERGSSON
málfræðingur,
Ránargötu 35a, Reykjavík,
lést sunnudaginn 3. desember.
Útförin verður auglýst síðar.
Kári Magnússon
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
GUÐRÚN BJÖRNSDÓTTIR,
Giljalandi 15, Reykjavík,
er látin.
Árni Gunnarsson
Sigríður Árnadóttir
Auður Þóra Árnadóttir Höskuldur Björnsson
og barnabörn