Morgunblaðið - 07.12.2017, Síða 87

trúi þessu ekki.“ Það þurfti lítið
til að gleðja hana. Ég fór oft til
hennar og í hvert skipti vildi hún
vita hvað væri að frétta í kvenna-
málum hjá mér. Ég sagði henni
allt um það og hún fékk að lifa í
gegnum mig. Síðan tók ég gít-
arinn og spilaði fyrir hana öll lög
sem ég kann og söng fyrir hana.
Hún söng með og raddaði alltaf
fullkomlega. Ég hef aldrei hitt
manneskju með jafn gott tón-
eyra. Við vorum bestu vinir og ég
hlakka til að spila með henni golf
á himnum.
Ég sakna þín, elsku amma
mín, og elska þig inn í bein.
SALT! Við hrópum!
Guðjón Ragnarsson.
Margrét Árnadóttir, amma
mín, er nú fallin frá á nítugasta
aldursári. Amma var ávallt mjög
ung í anda, einstaklega jákvæð
og með yndislega nærveru.
Henni þótti sérstaklega gaman
að vera með unga fólkinu því þá
var svo mikið fjör. Amma elskaði
að spila á gítar og syngja og fór
létt með að halda fjörinu uppi.
Þegar ég var lítil gisti ég oft
hjá henni með Möggu og Röggu,
frænkum mínum. Þá var amma
vön að tjalda öllu til og leyfði
okkur að ganga í fötin hennar og
skartið, sem var mikið ævintýri.
Amma hafði mikið dálæti á
Hawaii og hún átti nokkur strá-
pils og blómakransa sem ég man
eftir að við notuðum óspart. Hún
var ekki lengi að setja á sig
steppskóna og taka nokkur spor,
okkur til mikillar gleði.
Amma var harðdugleg og allt-
af skapandi, enda fatahönnuður
af lífi og sál. Það var sko ekki
leiðinlegt að eiga svona flotta
ömmu sem leyfði manni að fylgja
sér á milli verksmiðja og búða
þar sem hún hoppaði inn og út
með vörurnar. Amma brýndi fyr-
ir okkur að það gerðist ekkert af
sjálfu sér og þetta væri bara
spurning um að nenna.
Amma var mjög ástríðufull
þegar kom að því að fylgjast með
íþróttum. Hún fylgdist með golf-
keppnum og fótboltaleikjum og
átti það til að hrópa og láta öllum
illum látum þegar að spennan
stóð sem hæst. Oft varð hún
mjög hissa ef ég var ekki með
puttann á púlsinum varðandi
stöðu leikja eða leikmanna. Hún
fylgdist vel með fréttum og allri
þjóðfélagsumræðu og lá ekki á
skoðunum sínum. Skemmtilegt
fannst henni einnig að fylgjast
með tísku og fræga fólkinu.
Amma mín var ótrúlega glað-
sinna og áhugasöm um það sem
var að gerast í lífi barnabarna
sinna. Eitt mjög eftirminnilegt
atvik var þegar útskriftarhópur-
inn minn úr FG var að dimmitera
árið 2004. Þá gerði amma sér lítið
fyrir og mætti á staðinn til að
taka þátt í gleðinni og sló eft-
irminnilega í gegn hjá hópnum.
Amma var mjög stolt af af-
komendum sínum og nefndi oft
að ef hún væri ekki til værum við
ekki til. Hún var alltaf svo barn-
góð og mínir krakkar, Saga
Björk og Oddur Logi, dýrkuðu
hana. Þau töluðu oft um hana og
hlökkuðu alltaf til að koma í
heimsókn til hennar í Kópavog-
inn, þar sem hún tók gjarnan á
móti öllum með dýrindis heitu
súkkulaði og vöfflum.
Það eru forréttindi fyrir okkur
að hafa átt svona ömmu og lang-
ömmu. Hún var frábær fyrir-
mynd og mun halda áfram að lifa
með okkur í anda og við munum
halda í jákvæðni hennar og hefð-
ir eftir bestu getu.
Blessuð sé minning Margrétar
Árnadóttur.
Edda Björk Pétursdóttir.
Amma Magga var stórkostleg
kona. Betri manneskju hef ég
ekki kynnst og húmorinn sem
hún hafði var með ólíkindum.
Hún setti bastkörfu eða ávaxta-
skál á hausinn á sér og þóttist
ekki taka eftir henni. Þegar ég
var lítil leyfði hún mér að máta
föt, setja á mig skartgripina
hennar og vefja um mig slæðum.
Það voru hirslur fullar af allskon-
ar fjársjóði og ég man hvað okk-
ur barnabörnunum þótti gaman
að leika okkur í alls konar hlut-
verkaleikjum. Ég vildi stundum
vera prinsessa eða hefðarfrú og
einu sinni heimilislaus kona með
kryppu.
Þá tróð amma púða innan á
mig og ég fór fram á gang í
blokkinni til að leita að áhorfend-
um. Við gátum hlegið endalaust
saman og það var alltaf gaman
hjá okkur.
Amma Magga var ullardrottn-
ing. Hún hafði gott auga fyrir
sniðugum hlutum og bjó til alls-
konar sjöl, peysur og slæður. Við
unnum í nokkur ár saman í M-
Design og það var skemmtilegt.
Ég hafði alltaf mikinn áhuga á
hönnun og við eyddum miklum
tíma í að gera prufur og skella
svo í framleiðslu því sem okkur
fannst smellið, eins og amma orð-
aði það.
Við vorum bestu vinkonur og
þegar ég hugsa til baka, þá er
fátt sem ég hef gert í lífinu án
þess að hún væri viðstödd. Alltaf
þegar mér hefur gengið vel hef
ég haft hana á línunni. Þegar ég
gekk inn á Ólympíuleikvanginn í
Aþenu 2004 var keppendum
bannað að vera í símanum. Ég
braut þessa reglu og sá ekki eftir
því. Ég þurfti að hringja í ömmu
mína. Amma sat heima og horfði
og grét þegar hún sagðist sjá mig
í sjónvarpinu. Hún trúði því ekki
að ég væri í símanum fyrir fram-
an alheiminn að tala við hana.
Hún var mikil stjörnusleikja
að eigin sögn. Þegar ég sagði
henni að ég ætlaði að verða leik-
kona þá varð hún feimin við mig.
„Ég ætla að sjá þig í bíó,“ sagði
hún og kallaði mig „Big Star“.
Hún sagðist varla trúa því að það
væri alheimsleikkona í fjölskyld-
unni. Það var varla hægt að segja
henni að ég væri nú bara rétt að
byrja í þessari starfsgrein. Nei,
alheimsleikkona var ég orðin í
hennar augum þrátt fyrir að vera
nýskriðin út úr leiklistarnámi.
Þegar ég svo byrjaði að vinna
eitthvað af viti þá vildi amma allt-
af fá fréttir af því hvaða stór-
stjörnum ég væri nú að vinna
með. Henni þótti það stórmerki-
legt. Mér fannst ótrúlega gaman
að gera ömmu stolta af mér og
það mun reynast erfitt að geta
ekki hringt í hana þegar hlutir
gerast í framtíðinni. Ég mun lík-
lega bara hvísla í vindinn og vita
að hún er einhvers staðar að
hlusta.
Amma Magga elskaði að fá
okkur í heimsókn. Hún og Breki
sonur minn voru miklir vinir frá
því að hann fæddist. Hún hafði
mikið orð á því hversu ljúfur og
góður hann er, því hann knúsaði
langömmu sína alltaf svo mikið.
Við keyrðum aldrei í gegnum
Kópavog án þess að hann bæði
um að fá að fara í heimsókn til
ömmu Möggu Dommendæ. Hann
vissi að hún ætti örugglega til
smá súkkulaði sem hann mætti
fá.
Ég er ótrúlega heppin að hafa
fengið öll þau ár og allar þær
góðu minningar með þessari fal-
legu, skemmtilegu og hjartahlýju
konu. Elsku amma, „love you inn
í bein með ást í poka sem aldrei
má loka“ eins og þú sagðir alltaf.
Ragnheiður Ragnarsdóttir.
Það er til gömul nótnabók, Ís-
lenskt söngvasafn, oftast nefnt
Fjárlögin, sem var í eigu Árna
afa og Guðrúnar ömmu á Háeyri.
Bókin er slitin og greinilega mik-
ið notuð enda var heimilisfaðir-
inn músíkalskur og liðtækur á
heimaorgelið. Á saurblöð þessa
heftis hafa Háeyrarkrakkarnir
krotað talsvert enda kannski lítið
um pappír á kreppuárunum. Þar
má líta merkilegar skissur af
kvenfólki í brúðarskarti af marg-
víslegri gerð. Sumar eru með
blómakrans og slör, aðrar bara
með slör, sumir kjólar með renni-
lás, aðrir hnepptir, sumir með
vösum og enn aðrir með blóma-
mynstri. Og undir teikninguna
skrifar heimasætan Margrét
Árnadóttir föðursystir okkar.
Teikningarnar bera með sér
greinileg merki tískunnar á ár-
unum fyrir síðari heimsstyrjöld
en þá var hún aðeins barn að
aldri.
Snemma beygist krókur segir
máltækið og það á sannarlega við
í þessu tilfelli.
Þannig var Magga frænka alla
tíð; að skapa eitthvað fallegt og
klæðilegt og ekki hvað síst eitt-
hvað skemmtilegt.
Sífellt með eitthvað á prjón-
unum og henni fylgdi alltaf hlát-
ur og gleði, kraftur og hlýja. Hún
var eins og seyðfirskur lækur
sem steypist áfram í eilífum vor-
leysingum.
Hún vann mörg þrekvirki um
dagana. Var frumbyggi í Smá-
íbúðahverfinu, ól upp glæsilegan
barnahóp, stofnaði Sportver í bíl-
skúrnum, hannaði flíkur sem
birtust m.a. í heimsþekktum
tímaritum, lét sér detta í hug að
nota sauðalitina í ullarflíkur, rak
bensínstöð á Ísafirði, tók þar þátt
í að stofna eitt stykki golfklúbb
og á því æviskeiði sem flestir
setjast í helgan stein stofnaði
hún aftur sitt eigið fyrirtæki sem
byggði alfarið á hennar eigin
hönnun.
Pabbi sagði stundum: „Ef hún
Magga hefði búið og starfað í
Ameríku væri hún milljónamær-
ingur.“
En það var einmitt það sem
hún var, milljónamæringur, í
auðlegð gleðinnar og sköpunar-
innar. Og af þessum auði gaf hún
ríkulega í allar áttir. Við systk-
inin nutum þess eins og aðrir
sem fengu að kynnast henni.
Persónur eins og Magga
frænka verða aldrei gamlar, geta
aldrei orðið saddar lífdaga en
endalokin getur víst enginn flúið.
Hún hafði víst sagt undir lokin
þegar hún var komin á spítalann
„ég bara kann ekki að deyja“ og
það var henni líkt að orða það
þannig.
Kæru Valli, Guðrún Arna og
Sigga. Við sendum ykkur og fjöl-
skyldum ykkar innilegar samúð-
arkveðjur.
Guðrún, Árni, Guðbjörg,
Arinbjörn og Þórhallur
Vilhjálmsbörn.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Magga Árna var einn af stofn-
félögum Soroptimistaklúbbs
Kópavogs sem stofnaður var fyr-
ir röskum 43 árum.
Fyrir nokkrum árum var hún
svo gerð að heiðursfélaga í
klúbbnum okkar.
Magga var alla tíð ötul í starfi
klúbbsins ásamt því að sækja við-
burði og taka þátt í starfi lands-
sambands soroptimista. Magga
var okkur klúbbsystrum hennar
sem og systrum í öðrum klúbb-
um mikill gleðigjafi.
Þegar soroptimistasystur
minnast hennar koma upp orð
eins og litrík, skemmtileg, hug-
myndarík og minnisstæð og við
minnumst og þökkum allar góðu
stundirnar þar sem hún var með
okkur.
Magga var hönnuður og ís-
lenska ullin var eftirlæti hennar.
Hún framleiddi ullarvörur undir
merkinu M Design og við í
klúbbnum nutum oft góðs af
vörum hennar þegar við vorum í
fjáröflun fyrir hin ýmsu verkefni
klúbbsins til styrktar góðum
málefnum.
Það er margs að minnast og í
hugann koma sumarbústaðaferð-
ir, ferðir á haust- og landssam-
bandsfundi að ógleymdum
Mannamótunum, sem hún
stjórnaði í mörg ár. Sjaldan lét
hún sig vanta og var alltaf hrókur
alls fagnaðar.
Magga hefur barist í nokkur
ár við veikindi og því lítið getað
mætt á fundi undanfarið en til
hinstu stundar var hún hlý og
gefandi.
Eftir sitjum við með sorg og
söknuð í hjarta. En við eigum
góðar minningar um Margréti
Árnadóttur sem enginn getur
tekið frá okkur. Minningarnar
um hana eru perlur sem við
geymum í hjörtum okkar. Við
þökkum yndislegar samveru-
stundir með henni og biðjum Guð
að styrkja börnin hennar og fjöl-
skyldur þeirra.
Fyrir hönd systra í Soroptim-
istaklúbbi Kópavogs,
Margrét Kjartansdóttir.
Lífsgöngu minnar yndislegu
vinkonu Margrétar Árnadóttur
er nú lokið. Eftir standa góðar
minningar um kærleiksríka,
hjálpsama og litríka dugnaðar-
konu sem ávallt var til staðar
þegar á þurfti að halda. Við vor-
um rúmlega tvítugar þegar við
kynntumst og tengdumst fjöl-
skylduböndum og hefur aldrei
borið skugga á þá vináttu.
Margrét fæddist 1. október
1928 á Hánefsstöðum í Seyðis-
firði og átti þrjá eldri bræður.
Faðir hennar var sjávarútvegs-
bóndi en móðirin sinnti heimilinu
og ræktaði grænmeti. Magga var
mikil „strákastelpa“ að eðlisfari
og spilaði fótbolta með bræðrum
sínum. Áhugi fyrir íþróttum
fylgdi henni alla ævi og hún
fylgdist með öllum boltakeppn-
um í sjónvarpinu fram til hinstu
stundar.
Magga gekk í grunnskóla á
Eyrunum, fór í framhaldsnám á
Eiðum og lauk þaðan landsprófi.
Hún sótti um skólavist í Íþrótta-
kennaraskólanum á Laugarvatni
og fékk inngöngu. En þá neitaði
faðir hennar á þeim forsendum
að einkadóttir hans ætti ekki að
verða strákur og sendi hana í
húsmæðraskóla á Ísafirði.
Magga spilaði handbolta og
stundaði sund og varð Austur-
landsmeistari í sundi 15 ára. Hún
var fæddur dansari og mjög mús-
íkölsk, lærði að spila á gítar og
stofnaði sönghópinn Fjalla-
Freyjur, þegar hún var 15 ára,
sem skemmti víða á Aust-
fjörðum.
Magga flutti til Reykjavíkur
1948, fékk vinnu í Mjólkursam-
sölunni, kynntist manni sínum
Guðjóni Valgeirssyni, þau giftust
1951 og eignuðust þrjú börn sem
hún var mjög stolt af.
Magga hafði ríka sköpunarþrá
og var með öflugt hugmyndaflug.
Hún hætti hjá MS og fór að búa
til hluti og selja. Stofnaði og
stjórnaði saumaverkstæði Sport-
vers 1963 í samstarfi við bræður
sína, þar sem 35 konur unnu.
Fyrirtækið framleiddi tísku- og
íþróttafatnað. Síðar hóf hún
framleiðslu á ullarvörum sem
seldar voru í þúsundavís hér
heima og erlendis. Hún var sú
fyrsta sem lét framleiða ullarvoð
í tískufatnað. Seinna dró hún sig
út úr fyrirtækinu. Magga var
mjög iðin, og í frítíma sínum var
hún skotfljót að sauma út stór
veggteppi, sem skreyttu veggi
heimilisins. Allt lék í höndunum á
henni.
Árum saman snerist líf Möggu
meira eða minna um að framleiða
flíkur úr íslenskri ull undir vöru-
merkinu „M-Design“ og fékk hún
endalaust nýjar hugmyndir. Hún
stundaði golf í meira en 40 ár af
mikilli ástríðu. Síðustu árin
fylgdist hún með öllum golf-
keppnum sem hún gat fundið í
sjónvarpinu.
Við Magga vorum meðal
nítján stofnfélaga þegar Soropt-
imistaklúbbur Kópavogs var
vígður í júní 1975. Öldrunarmál
urðu aðalverkefni klúbbsins. Í
samstarfi við átta önnur félaga-
samtök í Kópavogi reis Hjúkr-
unarheimilið Sunnuhlíð 1982.
Magga var leiðbeinandi við dag-
vist Sunnuhlíðar í níu ár og sagði
að sú vinna hefði verið með því
skemmtilegasta sem hún hefði
gert um ævina.
Ljúft viðmót, glaðlyndi og
hlýja til allra sem hún umgekkst
voru ríkir þættir í fari Möggu.
Þegar leiðir skiljast nú um sinn
og tómleiki og söknuður fylla
hugann minnist ég hennar með
þakklæti fyrir vináttu og kær-
leiksríka samfylgd. Algóður Guð
styrki og blessi ástvini Möggu á
þessari kveðjustundu.
Hildur Hálfdanardóttir.
Margrét Árnadóttir var ein-
stök manneskja.
Sífellt stráði hún blómum í
kringum sig og hvar sem hún
kom hafði hún á takteinum já-
kvæðni, hrós og hamingjutal.
Það var bjart í kringum Mar-
gréti, hún hafði bros sigurvegar-
ans og þótt hún hafi ekki unnið
allar orrusturnar gleymdi hún
aldrei brosinu.
Þegar lítil hljómsveit, Spilverk
þjóðanna, var í burðarliðnum
áttu meðlimirnir það meðal ann-
ars sameiginlegt að mæður allra í
sveitinni báru þetta sama nafn:
Margrét. Það þótti okkur mikið
gæfumerki, enda voru þær allar
hvetjandi og gefandi. Hver á sinn
einstaka hátt.
Á fyrstu tónleikum hljómsveit-
arinnar sat Margrét Árnadóttir á
fremsta bekk og brosti sigur-
brosinu góða. Það var ungum
merkjum, sem stigu í fyrsta sinn
á hála og skreipa braut listarinn-
ar, mikil hvatning. Upp frá því
átti hún eftir að verða tíður gest-
ur á tónleikum og allrahanda
uppákomum og ævinlega og
ávallt fylgdi nærveru hennar
mikil umfaðmandi orka og gleði.
Blessuð sé minning góðrar
konu.
Sendi hugheilar samúðar-
kveðjur til barna Margrétar,
þeirra Valgeirs, Sigríðar og Guð-
rúnar, sem og annarra aðstand-
enda og vina.
Egill Ólafsson.
MINNINGAR 87
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. DESEMBER 2017
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Minningargreinar
Útför systur okkar,
RÚNU BÍNU SIGTRYGGSDÓTTUR,
fer fram föstudaginn 8. desember frá
Háteigskirkju klukkan 15. Þeim sem vilja
minnast hennar er bent á Minningasjóð
líknardeildar og heimahlynningar
Landspítalans (sími 543-1000).
Fyrir hönd aðstandenda,
Anna Ingibjörg Sigtryggsdóttir
Unnur Sigtryggsdóttir
Jakobína Sigtryggsdóttir
Jóhanna Sigtryggsdóttir
Sigríður Sigtryggsdóttir
Eiginmaður minn, faðir okkar og afi,
ELÍS GUNNAR ÞORSTEINSSON
afi Elli,
f. 5. júlí 1929,
Gullsmára 9, Kópavogi,
fyrrum bóndi á Hrappsstöðum
í Dalasýslu
og verkstjóri Vegagerðarinnar
í Búðardal,
lést sunnudaginn 3. desember.
Kveðjuathöfn verður í Fossvogskirkju föstudaginn 15. desember
klukkan 15.
Fyrir hönd aðstandenda,
Emilía Lilja Aðalsteinsdóttir
Leifur Steinn
Bjarnheiður
Alvilda Þóra
Gilbert Hrappur
Guðrún Vala
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
hlýhug og vináttu við andlát og útför
hjartkærs eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
GUNNLAUGS SKÚLASONAR
dýralæknis.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki í Vinaminni á Selfossi og
á Heilbrigðisstofnun Suðurlands fyrir góða umönnun og hlýhug.
Renata Vilhjálmsdóttir
og aðrir aðstandendur