Morgunblaðið - 28.02.2018, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 28. FEBRÚAR 2018
Þegar Sigurjón
frændi minn fædd-
ist árið 1931 á
Hesteyri í Jökul-
fjörðum var öldin önnur, ekki
vegir, höfn og rafmagn. Lífs-
baráttan var hörð og útgerð
smærri báta var helsta lífs-
björgin. Sigurjón var ekki gam-
all þegar hann fór að taka til
hendi.
Hann var hraustur og ákveð-
inn, eiginleikar sem fylgdu hon-
um mestallt lífið.
Mannlífið var gott á Hest-
eyri og Sléttuhreppi á þessum
tíma, en flestum var þó ljóst að
breytingar væru í aðsigi. Fólkið
sá að framtíðin væri bjartari
handan Djúpsins og suður við
Faxaflóa. Á einum áratug
tæmdist hreppurinn og þar
með Hesteyri og þaðan flutti
síðasti íbúinn 1952. Tíu árum
áður bjuggu þar 500 manns.
Þessi þróun setti mark sitt á
fólkið sem neyddist til að flytja
frá heimahögum sínum. Fjöl-
skyldur okkar Sigurjóns fluttu
Sigurjón I.
Hilaríusson
✝ Sigurjón I. Hil-aríusson fædd-
ist 26. maí 1931.
Hann lést 15. febr-
úar 2018. Sálu-
messa fyrir Sigur-
jón var flutt 27.
febrúar 2018.
til Hnífsdals og
Ísafjarðar 1946.
Sigurjón fór í
kennaranám,
kvæntist Kristínu
Þorsteinsdóttur og
þau settust að í
Kópavogi og eign-
uðust átta börn, en
tvö þeirra létust í
æsku og upp úr því
fluttu þau til Nor-
egs í framhalds-
nám, hann í kennslu- og fötl-
unarfræðum en hún í sérnám í
hjúkrun.
Noregur varð þeirra annað
heimaland og þar eru öll börnin
þeirra nú búsett. Það má segja
að þrjú nöfn hafi oftast komið
upp í samræðum okkar Sigur-
jóns í gegnum tíðina: Hesteyri,
sem mótaði hann til fimmtán
ára aldurs, ól hann upp gerði
að góðum manni; Kópavogur
sem varð aðalstarfsvettvangur
hans og þar eignaðist hann
marga góða vini á meðal nem-
enda og kennara og í pólitík-
inni, en þar var hann í bæj-
arstjórn og fjölda nefnda; og
Noregur þar sem forfeður okk-
ar höfðu nokkrir sest að um
aldamótin 1900, eftir að hafa
kynnst norskum hvalveiði-
mönnum, sem héldu til í Hest-
eyrarfirði á þessum árum. Við
frændur, Sigurjón, Hans bróðir
hans og undirritaður keyptum
hús á Hesteyri, svonefnda Búð,
sem faðir minn smíðaði 1928.
Á meðan heilsa leyfði kom
Sigurjón til Hesteyrar á sumrin
og þær voru ófáar gleðistund-
irnar sem við frændur áttum á
þessum sælustað. Sigurjón,
sem var elstur, sagði okkur frá
lífinu og persónum og leikend-
um á þessu sögusviði, sem nú
er löngu yfirgefið.
Sigurjón kom til Ísafjarðar
og ýtti úr vör starfsemi
Bræðratungu, þjálfunar- og
þjónustumiðstöðvar fatlaðra í
Tungudal. Frá þeim tíma á
hann marga góða vini á Vest-
fjörðum.
Við Guðrún heimsóttum
Kristínu og Sigurjón nokkrum
sinnum til Noregs og við
frændur ræddum nánast alltaf
pólitík og bárum þá íslensku
saman við þá norsku. Sigurjóni
þótti nokkuð halla á Ísland.
Þegar heilsu Sigurjóns hrak-
aði og hann gat ekki lengur bú-
ið í íbúð sinni í Kópvogi fékk
hann inni í Sunnuhlíð, hjúkr-
unarheimilinu í Kópavogi, þar
sem eiginkona hans Kristín,
sem lést 2004, hafði dvalið síð-
ustu daga sína. Kópavogur var
þeirra heimabær. Allan þann
tíma sem Sigurjón dvaldi á Ís-
landi heimsóttu börnin hans
hann reglulega og sérstaklega
var Lísa (Elísabet) natin og
elskuleg við föður sinn. Trúin
var þeim Sigurjóni og Kristínu
afar mikils virði, en þau voru
bæði í kaþólsku kirkjunni.
Kertaljós, krossar og blóm í
vösum var það sem mætti okk-
ur þegar við komum á heimili
þeirra. Ég ímynda mér að
þannig verði það áfram í nýjum
heimkynnum. Við Guðrún og
börnin okkar og fjölskyldur
þeirra þökkum Sigurjóni Hil-
aríussyni fyrir samfylgdina í
þessu lífi og sendum börnum
hans og fjölskyldum innilegar
samúðarkveðjur.
Magnús Reynir
Guðmundsson.
Það var alltaf svo notalegt og
gaman að hitta hann Sigurjón
Hilaríusson. Þessi trúbróðir
minn úr Jökulfjörðum, lengst
af starfandi og búsettur á
seinni hluta ævinnar í Noregi,
var jafnan glaðsinna, útgeisl-
andi af andlegu fjöri og góður
viðræðu, en allt of sjaldan sem
færi gafst á löngu spjalli á
Landakotshæð.
Það fækkar í hópi elztu
kirkjugesta, meðal annarra er
mágur hans, mér kær, Sigurður
H. Þorsteinsson frímerkjasér-
fræðingur, farinn, ennfremur
Torfi sjálfur Ólafsson, Gunnar
J. Friðriksson og kona hans El-
ín Kaaber, máttarstólpar í kaþ-
ólska söfnuðinum á Íslandi og
trúir kirkjurækjendur fram á
tíræðisaldur, sem þau þrjú síð-
astnefndu náðu með glæsibrag
bornum upp af mikilli, gefandi
manngerð.
Sigurjón átti að baki farsæl-
an kennaraferil hér heima og í
Noregi, ennfremur bæjar-
stjórnarstörf í Kópavogi, var
þar fulltrúi Hannibals-manna.
Kona hans, Kristín hjúkrunar-
fræðingur, d. 2004, fæddi hon-
um átta börn, en hún var systir
áðurnefnds Sigurðar H. og
Björns sagnfræðiprófessors
Þorsteinssona.
Allt er þetta atgervisfólk
horfið yfir móðuna miklu, eins
og svo margir sem við sjáum að
baki, en allra er þeirra minnzt
af hlýjum þakklætishug við
sálumessu Sigurjóns, sem og í
minningu ástvina þeirra um
ókomin ár.
Drottinn veiti dánum ró, en
hinum líkn, sem lifa.
Jón Valur Jensson
✝ Soffía Krist-jana Halldórs-
dóttir fæddist á
Akureyri 29. janúar
1921. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ 27. jan-
úar 2018.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Soffía Thoraren-
sen, f. 7. desember
1893, og Halldór
Ásgeirsson, f. 5. ágúst 1893.
Bræður Soffíu voru þeir Ásgeir
Halldórsson, f. 22. ágúst 1919,
Valdimar Halldórsson, f. 29. jan-
úar 1921 (tvíburabróðir), og Jak-
ob Níels Halldórsson, f. 15. júlí
1924. Þeir eru allir látnir. Soffía
eignaðist eina dóttur, Kristjönu
Halldórsdóttur, hinn 12. sept-
ember 1944. Eiginmaður Krist-
skólaveg og lauk gagnfræða-
prófi frá Gagnfræðaskóla Ak-
ureyrar vorið 1938. Eftir gagn-
fræðaprófið fór Soffía út á
vinnumarkaðinn og vann þar
ýmis störf áður en hún hóf störf
hjá prjónaverksmiðjunni Heklu
á Akureyri árið 1955. Soffía
gerðist verkstjóri á prjónaverk-
smiðjunni tveimur árum síðar og
tók við ábyrgð sem átti mjög vel
við hana. Til margra ára vann
hún bæði á dag- og kvöldvökt-
um. Soffía vann hjá Sambandinu
þangað til hún lét af störfum
vegna aldurs. Soffía var mjög
lagin í höndum bæði við útsaum
og prjónaskap og tók að sér að
sauma út fyrir ýmsa aðila með
vinnu. Árið 1993 þegar starfsævi
Soffíu lauk fluttist hún til
Reykjavíkur til að vera nær sinni
nánustu fjölskyldu. Soffía giftist
ekki en hélt heimili með for-
eldrum sínum meðan þeim entist
líf og heilsa.
Bálför Soffíu fór fram í kyrr-
þey samkvæmt ósk hinnar látnu.
Jarðsett verður í kirkjugarð-
inum á Akureyri.
jönu var Lúðvíg
Björn Albertsson, f.
30. júlí 1938, d. 8.
ágúst 2014. Þau
eignuðust tvo syni:
a) Halldór Bjarkar,
f. 1. október 1967,
og er hann kvæntur
Önnu Dóru Sæþórs-
dóttur, f. 28. júlí
1966. Þau eiga þrjú
börn: Sunnu, f. 4.
desember 1995, og
tvíburana Ými og Lovísu, f. 2.
maí 2002. b) Albert Björn, f. 24.
maí 1976, og er hann kvæntur
Sigrúnu Söndru Ólafsdóttur, f.
15. maí 1974. Þau eiga tvær dæt-
ur: Iðunni Júlíu, f. 13. september
2010, og Arndísi Stellu, f. 27.
desember 2012.
Soffía ólst upp á Akureyri og
gekk þar hinn hefðbundna
Þann 27. janúar sl. kvaddi
amma Soffía þennan heim. Nú
hafa því bæði amma Soffía og
amma Lína kvatt og aðeins
minningarnar eru eftir. Þó þess-
ar konur hafi verið afar ólíkar þá
einkenndi þær sama vinnusemin
og dugnaðurinn en ekki síður
óskilyrt ást og væntumþykja til
lítils snáða. Margar góðar minn-
ingar sitja eftir og báðar hafa
þær gefið mér dýrmætt vega-
nesti. Þessar merku konur verða
vonandi gegnum lýsingar mínar
fyrirmyndir fyrir dætur mínar
tvær.
Amma Lína dó þann 26. mars
1990. Þar sem amma Lína bjó í
Reykjavík voru samskipti mín
við hana tíð og ég fékk oft að
gista hjá henni um helgar. Þar
gátum við spilað á spil heilu dag-
ana eða milli þess sem hún færði
mér mat á silfurbakka þar sem
ég lá á sófanum inni í stofu. Að
sjálfsögðu uppáhaldsmatinn
minn, pylsur og kartöflumús. Á
morgnana fékk ég að raka mig
með rakvélinni hans Alberts afa
sem ég fékk því miður aldrei að
kynnast. Amma pantaði alltaf
koss af nýrökuðum drengnum,
sem þó óx ekki skegg, áður en
hún bauð upp á nýbakaðar
pönnukökur. Minningarnar eru
enn ljóslifandi og hlýjan frá
henni ömmu Línu yljar enn.
Minningarnar um ömmu
Soffíu eru öðru vísi þar sem hún
bjó á Akureyri. Þar starfaði hún
sem verkstjóri á prjónastofum
Sambandsins. Starfið og vinnu-
staðurinn hafði einhvern ævin-
týrablæ yfir sér fyrir ungan
strák og ímyndaði ég mér að hún
sæti við stórt skrifborð í stórum
sal á háum palli sem að lægju
breiðar og miklar tröppur. Það
voru mér því nokkur vonbrigði
þegar ég sá prjónastofurnar og
að skrifborðið hennar væri að-
eins út við vegg mitt á milli vél-
anna. Hins vegar er mér enn
ljóslifandi hvað hún var vel liðin
af starfsfólkinu sem starfaði með
henni og hve stoltur ég var af
henni ömmu Fíu eftir heimsókn-
ina.
Heimsóknir hennar yfir jól
voru alltaf hápunktur hátíðanna.
Að sækja hana út á flugvöll
þangað sem hún kom hlaðin
pökkum og dóti er afar minnis-
stætt. Litla gúmmí-hreindýrið
hennar sem hún ferðaðist alltaf
með situr í minni, Kristjáns
laufabrauðið, súkkulaðið, skink-
an, beikonið og að sjálfsögðu
niðursoðnu rækjurnar (hef ekki
enn skilið hvers vegna hún kom
með þær). Heimsóknir mínar
norður flest sumur þar sem ég
fékk að gista einn hjá henni eru
líka eftirminnilegar. Þar lærði ég
þá eldunaraðferð að setja í moð.
Elda mat, t.d. meðlætið með
steikinni, töluvert fyrir matmáls-
tíma og setja hann svo inn í rúm
undir sæng til að halda honum
heitum. Best þótti mér þó þegar
maturinn gleymdist í moðinu og
amma fann hann, með tilheyr-
andi látum, þegar við vorum að
fara að sofa. Ekki má gleyma
norðlensku aðalbláberjunum
með sykri, rjóma og meiri sykri.
Maturinn var aldrei af verri end-
anum hjá ömmu Soffíu.
Síðustu árin elskaði amma
Soffía fátt meira en að fá dætur
mínar tvær í heimsókn og ég
mun alltaf vera stoltur af þeim
fyrir það hve frjálsar og hlýjar
þær voru við gömlu langömmu
sem átti stundum til að gleyma
hvað þær hétu.
Mig langar til að enda þessu
stuttu upprifjun á kveðju eldri
dóttur minnar, sjö ára, til lang-
ömmu Soffíu: „Kæra langamma.
Ég vona að þér líði vel ofan í
gröfinni. Soffía. Amen.“
Albert Björn Lúðvígsson.
Soffía Kristjana
Halldórsdóttir
Það er mér í
barnsminni þegar ég
bjó með foreldrum mínum í Stór-
holtinu hjá ömmu og afa. Á meðan
mamma og pabbi sóttu nám og
vinnu vorum við amma Magga
saman. Ég var eina barnabarnið
um nokkurt skeið og naut því
óskiptrar athygli hennar. Það kom
svo að því að við „litla“ fjölskyldan
fluttum í annað hverfi, ég var ósátt-
ur við að njóta ekki lengur þeirra
forréttinda að búa hjá ömmu og afa
og sótti því mikið í nærveru þeirra
og þá sérstaklega nærveru ömmu
eftir að hún varð ein. Með hverju
ári óx vinátta okkar og á unglings-
árunum var Stórholtið mitt annað
heimili. Amma Magga átti stóran
þátt í uppvexti mínum, gaf mér lífs-
ins veganesti og á milli okkar ríkti
alltaf virðing og traust. Hún um-
vafði fólkið sitt kærleik og hún
kenndi mér að kærleikurinn er eitt
kraftmesta vaxtarafl lífsins. Fyrir
það er ég þakklátur.
Íslenska náttúran átti stóran
stað í hjarta ömmu og hvert sem
við fórum saman miðlaði hún þekk-
ingu sinni um fugla og fjöll kyn-
slóðum framar. Þá er einnig gott að
koma upp í sumarbústað sem
stendur í skjóli trjáa, þar er hægt
að finna hvernig náttúran skilar
okkur til baka þeirri virðingu og al-
úð sem í hávegum var höfð hjá
ömmu og afa, því þar sem eitt sinn
Magnúsína
Bjarnadóttir
✝ MagnúsínaBjarnadóttir
fæddist 16. júní
1923. Hún lést 5.
febrúar 2018.
Útför Magnúsínu
fór fram 23. febr-
úar 2018.
Meira: mbl.is/
minningar
voru hríslur á mel er
nú orðið að skjólsæl-
um trjálundi sem
umlykur fjölskyld-
ureitinn okkar þar
sem hver einasta
planta er skráð.
Þau voru ófá sím-
tölin frá ömmu
Möggu þar sem ég
var beðinn að koma
við í Stórholtinu til að
sækja nýbakaða
marmara- eða jólaköku, en þá var
amma búin að baka eins og henni
var einni lagið. Sami háttur var á
þegar kom að afmælum barnanna
minna, þá var bakaður stafli af
pönnukökum sem við fjölskyldan
eru sammála um að séu þær allra
bestu.
Við fjölskyldan erum þakklát
fyrir þær minningar sem við höfum
skapað með ömmu Möggu. Að búa
að þeim sjóði er okkur dýrmætt.
Það er söknuður að geta ekki leng-
ur heimsótt ömmu og fundið ylinn
af lífi hennar fylla hönd okkar.
Megi mildur Guð hjúpa ömmu
Möggu eilífð í hjörtum okkar.
Ragnar, Kristín og börn.
Elsku amma Magga.
Það er sárt að horfa á eftir fólki
sem maður elskar og virðir. Ég á
svo ótrúlega margar yndislegar og
góðar minningar um þig til að hlýja
mér við. Það var alltaf svo gott að
koma til þín. Þú hafðir allan heims-
ins tíma til að tala við mann og
varst alltaf svo stolt af öllu sem
maður gerði og hafðir mikinn
áhuga á hverju því sem kom lífi
manns við.
Þú laumaðir alltaf einhverju
matarkyns að manni. Marmara-
kaka og heitt súkkulaði minnir mig
alltaf á þig sem og frómas á jól-
unum.
Ég er svo þakklát fyrir að þú
hafir verið svona lengi hjá okkur.
Svo þakklát fyrir að strákarnir
mínir fengu að kynnast þér, hjarta-
kóngarnir þínir.
Við kveðjum þig, amma, með söknuð í
hjarta,
en minning um faðmlag og brosið þitt
bjarta.
Allar liðnar stundir um þig okkur dreymi
og algóður Guð á himnum þig geymi.
(Sigfríður Sigurjónsdóttir.)
Íris og strákarnir.
Ástkær faðir okkar, afi og langafi,
BRAGI KRISTJÁNSSON
skipstjóri,
síðast til heimilis að Hrafnistu við
Brúnaveg 13, Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Hrafnistu
mánudaginn 19. febrúar.
Útförin fer fram frá Áskirkju föstudaginn 2. mars klukkan 15.
Gunnar Gunnarsson
Ragnheiður Bragadóttir
Erla Bragadóttir
Sverrir Grétar, Ellisif, Sigurður Ívar,
Jón Trausti, Sölvi Freyr, Sæþór Bragi
og langafabörn
Okkar ástkæra
ÁGÚSTA KATRÍN ÞÓRJÓNSDÓTTIR,
Völvufelli 4, Reykjavík,
lést þriðjudaginn 20. febrúar á Landspítala
Fossvogi.
Útförin fer fram frá Fella- og Hólakirkju
föstudaginn 2. mars klukkan 13.
Ottó Ragnarsson
Hjördís Harðardóttir Þórir Ágúst Þorvarðarson
Þórjón Pétur Pétursson Birna Dís Ólafsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Minningargreinar