Morgunblaðið - 28.02.2018, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 28. FEBRÚAR 2018
✝ Laufey Júlíus-dóttir fæddist
8. maí 1925. Hún
lést 12. febrúar
2018.
Foreldrar henn-
ar voru Júlíus Jóns-
son, f. í Sanddals-
tungu 23. júlí 1885,
d. 16. ágúst 1975,
og Kristín Stef-
ánsdóttir, f. í
Fagradal 29. maí
1891, látin 31. desember 1958.
Systkini Laufeyjar voru í
aldursröð: Þorvarður, f. 30. júlí
1913, d. 20. nóvember 1991.
Lovísa, f. 12. september 1914, d.
29. desember 2004. Stefán Hall-
dór, f. 26. september 1915, d. 9.
2004. Börn þeirra eru: 1) Nanna
Aðalheiður, f. 15. janúar 1960.
Eiginmaður hennar er Guðbjörn
Ásgeirsson. Fyrir átti Nanna
Stefán Þór en faðir hans er
Ingvar Magnússon. Börn Nönnu
og Guðbjörns eru Ólafur Fann-
ar, Laufey Björg, Ásdís Ósk og
Ármann Örn. Fyrir á Guðbjörn
einn son, Björn Axed. Saman
eiga þau átta barnabörn. 2)
Gerður, f. 5. mars 1962. Barns-
faðir hennar er Ólafur Bjarna-
son og eiga þau þrjú börn:
Bjarna, Þóreyju og Kristfinn, og
barnabörnin eru fimm. 3) Berg-
vin Magnús, f. 30. október 1964.
Maki hans er Jóhanna Halldórs-
dóttir. Þau eiga tvo syni, Hall-
dór Reyni og Eyþór. Barnabörn-
in eru þrjú. Langömmubörnin
eru orðin 16 talsins.
Útför Laufeyjar fór fram í
kyrrþey 23. febrúar 2018.
desember 1980.
Jón, f. 8. apríl 1917,
d. 11. maí 1917. Jón
Valberg, f. 18.
ágúst 1918, d. 27.
júlí 2006. Halldóra,
f. 29. maí 1920, d.
23. október 2004.
Valtýr, f. 15. mars
1923, d. 26. apríl
2003. Unnur, f. 25.
apríl 1928, d. 25.
nóvember 2016. Að-
alsteinn, f. 20. september 1931,
d. 8. febrúar 1959. Páll, f. 20.
desember 1934, d. 9. desember
1987.
Hinn 6. september 1958 gift-
ist Laufey Þórði Jónssyni. f. 9.
september 1927, d. 14. október
Hinn 23. febrúar kvöddum við
móður okkar en hún lést 12. febr-
úar síðastliðinn á Minni-Grund,
92 ára að aldri.
Eftir sitja ljúfsárar minningar
um móður og ömmu sem lifði og
hrærðist í bundnu máli og tónlist.
Hún var alla sína tíð ósérhlífin,
dugleg og óhrædd við að takast á
við það sem lífið færði henni. Hún
var ákveðin móðir sem stóð við þá
hluti sem hún sagði.
Við vorum alin upp í trúrækni
og virðingu fyrir okkur eldra
fólki og þá sérstaklega foreldrum
okkar. Við ólumst upp í tónlist
alla okkar ævi þar sem hún spil-
aði á orgel og píanó og pabbi lék á
harmonikku.
Við hlið þeirra stóðum við þrjú
og sungum.
Hún var einstaklega ættrækin
og var dugleg að kalla saman ætt-
ina sína hvort sem um ættarmót
eða þorrablót var að ræða. Oft
var gestkvæmt á heimilinu og var
hún einstaklega natin við að út-
búa mikið úr litlu. Hún byrjaði að
halda þorrablót árið 1966 og hélt
þau nánast óslitið til 2014 þegar
heilsan fór að bila. Eftir að faðir
okkar lést 2004 bjó hún ein í íbúð-
inni þar sem hún samdi ljóð og
æfði sig á hljómborðið. Helst
mátti ekki hlusta á hana spila því
henni fannst hún ekki hafa til
þess hæfileika. Eftir hana liggur
mikið magn ljóða. Myndlíking-
arnar í ljóðunum hennar auðveld-
uðu lesendum að skilja innihald
þeirra. Hún hugsaði alltaf heim
til heimahaganna í Hítarnesi.
Sem dæmi samdi hún þetta ljóð
um sveitina sína, ljóðið heitir
Snæfellsnesið:
Snæfellsnesið er stórbrotið land,
þar stundum er veðráttan hörð.
Þó hefur aldrei brostið það band,
sem bindur við afskekktan fjörð.
Þangað á vorin leiðin oft lá,
þar laufgaðist bali og hlíð.
Í fjöllunum margskonar myndir ég sá,
sem minntu á liðna tið.
Sólin bræðir úr fjöllunum fönn,
fegurðin blasir mér við.
Allt verður leikur í dagsins önn,
við öldunnar seiðandi nið.
Þar átti ég heima, þar öllu ég ann,
þar átti ég bernskunnar vor.
Heimþráin löngum í brjóstinu brann,
þar brimið svarf klettaskor.
Aldrei slitna þau átthagabönd,
þar áður ég barnsskónum sleit.
Hvar sem mín ferð hefur legið um
lönd,
ég leit ekki fegurri sveit.
Við kveðjum þig, móðir okkar,
með tilvitnun í eitt af þínum ljóð-
um:
Sólin er hnigin og teygir sín tjöld
yfir tímann þá liðin er vakan.
Dagur er liðinn, komið er kvöld,
kertið er brunnið í stjakann.
Sólin hnígur hægt og hljótt,
hverfur að fjallabaki.
Dagur kveður, heilsar nótt
með hlýju handartaki.
Blessuð sé minning þín, elsku
móðir.
Nanna Aðalheiður
Þórðardóttir,
Gerður Þórðardóttir,
Bergvin Magnús Þórðarson.
Þegar þetta er skrifað er rykið
að setjast eftir viðburðaríka síð-
ustu daga sem náðu hápunkti sín-
um í gær þegar við, ásamt nán-
ustu ættingjum og vinum,
lögðum ömmu Laufeyju til hinstu
hvílu.
Athöfnin var falleg og látlaus
en umfram allt endurspeglaði vel
þá sterku konu sem þá var kvödd
hinsta sinni.
Það er margt sem hægt væri
að skrifa um ömmu Laufeyju
enda var þar á ferð kona sem
hafði sterk fjölskyldu- og uppeld-
isgildi, tónelsk með eindæmum
og gestrisin. Maður kom aldrei í
heimsókn í Hólmgarðinn án þess
að þar væru töfraðar fram kræs-
ingar af ýmsu tagi, stundum að
manni fannst töfraðar fram úr
engu.
Enginn skyldi fara svangur úr
þeirri heimsókn. Maturinn var
alltaf góður en stundum fram-
andi því unga fólki sem konuna
sótti heim. Ein minning stendur
þar upp úr og oft verið rifjuð upp
í gegnum árin þegar Halldór fór
með Kristínu, þá nýlega kærustu
sína, í heimsókn til ömmu Lauf-
eyjar.
Tekið var vel á móti manni sem
oft áður og boðið inn í eldhús í
smábita.
Blasa þá við sviðalappir í öllu
sínu veldi upp úr potti í eldhúsinu
og var andrúmsloftið vægast sagt
spennuþrungið á meðan unga
fólkið velti fyrir sér hvort þetta
væri á boðstólum. Laufey hafði jú
kennt manni að maður skal ekki
vera vanþakklátur þegar maður
hefur þegið höfðinglegt boð um
matarbita.
Ekki verður farið út í nánari
lýsingar á atvikum en segja má
að unga fólkið hafi sloppið með
skrekkinn.
Hennar verður einnig alltaf
minnst fyrir hæfileika í tónlist og
enn fremur fyrir hæfileika henn-
ar til að tjá sig í bundnu máli.
Tónlistaráhuginn smitaðist til
margra í kringum hana og jafnvel
kviknaði áhugi á því að viðhalda
þeirri gömlu íslensku hefð að tjá
sig í formi ljóða og kvæða.
Þó verður líklega hlýjasta
minningin hvert skipti sem mað-
ur bankaði upp á hjá henni. Þeg-
ar hún opnaði dyrnar og sá hver
stóð fyrir utan, þá sá maður
hvernig þetta breiða bros breidd-
ist yfir andlitið, hún hneigði höf-
uðið, sló jafnvel á lær sér og
fylgdi eftir með orðunum: „Nei,
ert þetta þú! Vertu velkomin/n.“
Stuttu seinna fann maður sig í
faðmi hennar.
Hún var alltaf glöð að fá mann
í heimsókn og maður upplifði sig
alltaf velkominn.
Bless amma okkar. Við sökn-
um þín.
Halldór R. Bergvinsson, Ey-
þór Bergvinsson og makar.
Hún amma Laufey var yndis-
leg kona. Margar minningar
koma upp í hugann þegar við
hugsum til baka. Það var alltaf
gott að kíkja til hennar í kaffi-
bolla og spjall (amma gerði besta
kaffið) og gátum við spjallað sam-
an um allt milli himins og jarðar.
Amma passaði alltaf upp á að það
færi enginn svangur frá henni og
tók hún nú lítið mark á því ef ein-
hver sagðist vera búinn að borða,
hún fann alltaf eitthvað til að
setja á borðið.
Minnisstæðast er þegar hún
bakaði skyrbrauðið og það var
varla komið út úr ofninum áður
en það var búið, svo vinsælt var
það.
Hún var ekki lengi að galdra
fram eitthvað gómsætt, hvort
sem það var eitthvað sem hún átti
til í skápum eða frysti, eða að hún
skellti í pönnukökur.
Elsku amma, við eigum eftir
að sakna þín ótrúlega mikið og
biðjum að heilsa afa.
Laufey Björg og
Ásdís Ósk Guðbjörnsdætur.
Laufey Júlíusdóttir
Elsku yndislegi,
fjörugi og
skemmtilegi afi
minn.
Ég kveð þig nú með örfáum
orðum, en velti fyrir mér hvern-
ig fara eigi að því í stuttum
texta því hjarta mitt er fullt af
minningum um þig.
Hláturmildi og hlýjar minn-
ingar eru mér efst í huga því
betri afa er vart hægt að hugsa
sér. Frá því ég man eftir mér
fannst mér alltaf jafn notalegt
að heimsækja ykkur ömmu. Hjá
ykkur var ég umvafin ást og
hlýju. Einnig man ég að af og
til bar gesti að garði sem áttu í
fá hús að vernda en hjá ykkur
fundu þeir hvorki fyrir fordóm-
Marteinn
Guðjónsson
✝ Marteinn Guð-jónsson fæddist
9. apríl 1925. Hann
lést 8. febrúar
2018.
Útför Marteins
fór fram 23. febr-
úar 2018.
um né neikvæðni í
sinn garð. Hjá ykk-
ur áttu þeir griða-
stað. Hlýja og rétt-
lætiskennd
einkenndi heimilis-
haldið og hjálpsemi
ykkar var einstök.
Vinmörg voruð
þið og mér finnst
svo skrítið til þess
að hugsa hve stutt
er síðan þú hélst á
tíða fundi gamalla vina á kaffi-
hús í Grasagarðinum. Enn hef
ég ekki hitt þá manneskju sem
hefur það ekki á orði hversu lit-
ríkan og skemmtilegan per-
sónuleika þú hafðir að geyma.
Eftirminnilegur varstu hvar
sem þú komst þó ekki kynnu
allir að meta beinskeyttar skoð-
anir þínar um lífið og tilveruna.
Sannleikurinn er sá að sumir
afkomenda þinna hafa fengið
slíkan hæfileika í vöggugjöf og
þá er ekki legið á skoðunum
sínum.
Margoft um ævina hef ég
með stolti sagt frá afrekum þín-
um í frjálsum íþróttum. Afi
minn, ÍR-ingurinn mikli, marg-
faldur methafi í hinum ýmsu
kastgreinum öldunga. Mikill og
góður vinskapur hafði skapast í
öldungaflokki og margar
skemmtilegar frásagnir þínar af
æfingum og mótum eru ljóslif-
andi í minningunni, sumar
prenthæfar, aðrar ekki. Hver
hafði sinn háttinn á við upp-
hitun. Hefðbundin upphitun var
þér mest að skapi á meðan aðr-
ir fengu sér kaffibolla og kleinu
eða jafnvel lokuðu sig vel af í
pínulitlu skýli á vellinum og
reyktu eitt stykki vindil af
stærstu gerð þannig að þykkan
mökk lagði frá. Enginn hefur
ræst eins mörg víðavangshlaup
og þú, afi minn. Ekki þykir mér
ólíklegt að þar hafir þú sett enn
eitt metið. Ár eftir ár birtust
myndir af þér prúðbúnum við
ráslínuna í blöðunum og við
systkinin virtum þig fyrir okkur
með aðdáun í augum.
Þú kvaddir okkur eftir
skammvinn veikindi. Ég sem
hélt að ég hefði meiri tíma með
þér, viss um að þú myndir ná
þér að fullu enda farinn að
segja þínar meiningar af festu
eins og þér einum var lagið.
Síðastliðin 40 ár, er við barna-
börnin komum inn um dyra-
gættina, beygðir þú þig í hnján-
um, dróst lappirnar, grettir þig
og sagðist hjáróma vera orðinn
mjög gamall. Er við brostum
við þér réttir þú úr þér og
sveifst um gólfin eins og hinn
hæfasti dansari, sem þú varst.
Gamall fyrir mér varstu ekki
fyrr en daginn sem þú kvaddir
þó skrítið megi virðast.
Síungur og skemmtilegur
persónuleiki þinn fylgdi þér
fram að þinni hinstu stundu og
það viðhorf mun ég reyna að til-
einka mér í lífinu eftir bestu
getu.
Elsku afi. Hvert fer ég nú
með konfektið? Hver mun taka
að sér að hrista upp í boðinu
með skemmtilegum beinskeytt-
um og jafnvel örlítið hneyksl-
anlegum svörtum húmor? Svar-
ið við því vitum við nú bæði,
elsku afi minn, en allt verður þó
tómlegra án þín. Þú skilur eftir
þig tómarúm í hjarta mínu sem
ekki verður fyllt. En hinsvegar
skilur þú eftir þig stóra trausta
og samheldna fjölskyldu sem
þið amma hlúðuð svo vel að og
fyrir það er ég ykkur ævinlega
þakklát.
Hvíldu í friði, elsku afi minn.
Þín verður sárt saknað.
Hrund og Óli.
Guðrún fyrrver-
andi tengdamóðir
mín lést á Hrafn-
istu í Reykjavík 10.
nóvember 2017.
Hún var fædd í
Ölfushreppi 23. ágúst 1921 og
því 96 ára er hún lést. Útför
hennar fór fram í kyrrþey að
ósk hinnar trúuðu og lítillátu
konu.
Guðrún var gift Gunnari Ing-
Guðrún
Stefánsdóttir
✝ Guðrún fædd-ist 23. ágúst
1921. Hún lést 10.
nóvember 2017.
Útförin fór fram
í kyrrþey.
ólfi Gíslasyni, kall-
aður Ingi, frá
Langagerði í Hvol-
hreppi.
Guðrún var
sannkölluð kjarn-
orkukona eins og
stundum er sagt,
skapmikil en samt
ljúf og mátti ekk-
ert aumt sjá. Hún
var dugleg, þrifin
og samviskusöm og
mikil húsmóðir eins og heimili
hennar og Inga á Hólagötu 33 í
Vestmannaeyjum bar glöggt
vitni. En hún lét svo sannan-
lega fleira sig varða en hús-
verkin því í þau fáu skipti sem
snjóaði í Eyjum var hún komin
út á tröppur og stétt með
strákústinn að sópa og þrífa.
Á sumrum var garðurinn á
Hólagötunni hennar líf og yndi
og lét hún ekki sitt eftir liggja
við að hlúa að og fegra hann,
sem var látlaus en fallegur og
bar þess merki að þarna var
stórbrotin kona að verki.
Blómum var plantað hring-
inn í kring af þvílíkri smekkvísi
utan um vel hirta grasflötina að
unun var að og kartöflugarð-
urinn á bak við húsið bar hand-
bragði húsmóðurinnar vitni,
ekki sást þar skúfur af arfa né
öðru illgresi.
En e.t.v. var Guðrún mér og
fleirum eftirminnileg fyrir af-
burðagóðar flatkökur sem hún
bakaði eldsnemma á hverjum
morgni niðri í kjallara á Hóla-
götunni. Eitthvað seldi hún af
kökunum, sem ekki þurfti að
nota til heimilisins. Minnist ég
þess að á þessum árum áttum
við Steinunn matvöruverslun í
Eyjum í mörg ár sem hét Blá-
fell og kom Guðrún gangandi á
hverjum morgni ofan af Hóla-
götu og niður í Bláfell með
bunka af nýbökuðum flatkök-
um, sem ég og mitt starfsfólk
seldum eins og heitar lummur
(flatkökur).
Ekki get ég látið hjá líða að
minnast þess að dætur okkar
Steinunnar sóttu mjög í að
heimsækja ömmu og afa.
Síðast þegar ég heimsótti
Guðrúnu á Hrafnistu áttum við
ánægjulegt síðdegi með góðu
spjalli og auðvitað tók hún ekki
annað í mál en ég drykki með
henni kaffisopa og með því. Það
eina sem vantaði var heimabak-
aða brauðið hennar. Guðrún
mín, kallið kom fyrir nokkru
þar sem Ingi beið þín með bros
á vör. Takk fyrir allt.
Hjörleifur.
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við
andlát og útför ástkærrar eiginkonu, móður,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
VILBORGAR ÁRNÝJAR
EINARSDÓTTUR
þroskaþjálfa,
Stórateigi 13, Mosfellsbæ.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki líknardeildar Landspítala
og heimahlynningar.
Einar Hólm Ólafsson
Ingibjörg Hólm Einarsdóttir Jón Guðmundur Jónsson
Ólafur Hólm Einarsson Elva Brá Aðalsteinsdóttir
ömmubörn og langömmubarn
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
hlýhug og samúð við andlát og útför okkar
ástkæru eiginkonu, móður, tengdamóður
og ömmu,
GUÐMUNDU ÖNNU EYJÓLFSDÓTTUR
Vindakór 10-12,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki Hrafnistu Kópavogi fyrir
yndislega umönnun og stuðning.
Jón Kristinn Ríkarðsson
Snæbjörg Jónsdóttir Sigurður Nordal
Gróa H.R. Jónsdóttir Ragnar Kristinn Ingason
Erlingur Jónsson Íris Ósk Blöndal
Ævar Þór Jónsson
Ríkarður Jón, Dóra, Bjarki Steinn, Sæunn Elín, Anna,
Guðjón Ólafur og Guðmundur
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við
útför elskulegrar eiginkonu minnar, móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
GUÐNÝJAR ARADÓTTUR,
Fróðengi 3,
Reykjavík.
Karl Jónasson
Karl M. Karlsson Rósa P. Sigtryggsdóttir
Björg Karlsdóttir Örn Guðnason
Ari Karlsson Dóra Camilla Kristjánsdóttir
Kristjana Jónsdóttir
Björn Karlsson Svanhildur Rún Þórarinsdóttir
Gísli S. Karlsson Sigurbjörg Karlsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn