Morgunblaðið - 05.04.2018, Blaðsíða 68

68 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. APRÍL 2018
borða þjóðlegan og hollan mat.
Það var oft sem hann hvatti
samstarfsfólk sitt í Frjálslynda
flokknum til að fylgja sér á Sæ-
greifann, en þar ætlaði hann að
fá sér siginn fisk, mörflot og sel-
spik. Grétar Mar vinur hans lét
sér þó nægja tvo sviðahausa.
Það er margs að minnast úr
Frjálslynda flokknum, oft var
gaman en ekki alltaf. Guðjón
vildi að öll dýrin í skóginum
væru vinir, en það gekk reyndar
ekki eftir og flokkurinn liðaðist í
sundur.
Vinur minn Guðjón Arnar
Kristjánsson, Addi, var hug-
sjónamaður, einlægur og
sannur. Hann lét sig varða
marga þá sem stóðu höllum fæti
í lífinu og hjálpaði þeim af öllum
mætti. Hann var tilfinningavera
en með harðan skráp. Hann átti
ekki marga óvini, ef nokkra.
Ég kveð Adda vin minn með
söknuði og þakka honum marg-
ar góðar stundir. Ástvinum hans
votta ég samúð.
Magnús Reynir
Guðmundsson, fyrrverandi
framkvæmdastjóri
Frjálslynda flokksins.
Öðlingurinn og drengskapar-
maðurinn Guðjón Arnar er nú
fallinn frá eftir stranga glímu
við erfiðan vágest. Hann var
Vestfirðingur í húð og hár,
fæddist á Ísafirði og ólst þar
upp, hóf ungur sjómennsku og
varð skipstjóri rúmlega tvítugur.
Lengst af stýrði hann skuttog-
aranum Páli Pálssyni ÍS 102 frá
Hnífsdal og var einn aflasælasti
togaraskipstjóri landsins, en því
skipi stýrði hann frá 1972 til
1992. Guðjón var sannkallaður
Vestfjarðavíkingur, mikið
hreystimenni, kappsamur, áræð-
inn og dugmikill í öllum störfum
með áhöfn sinni.
Hann hóf snemma afskipti af
félagsmálum sinnar stéttar, var
formaður Bylgjunnar á Ísafirði
1975-1984 og síðan forseti Far-
manna- og fiskimannasambands
Íslands frá 1983 til 1999. Hann
sat í fjölmörgum nefndum,
stjórnum og ráðum varðandi
sjávarútveginn um árabil. Hann
var varaþingmaður fyrir Sjálf-
stæðisflokkinn frá 1991, en við
setningu kvótakerfisins komst
hann í andstöðu við flokksfélaga
sína. Hann stofnaði ásamt Sverri
Hermannssyni Frjálslynda
flokkinn árið 1999 og varð for-
maður hans árið 2003. Þessir
vestfirsku félagar hafa nú kvatt
þetta jarðlíf með nokkurra daga
millibili.
Guðjón Arnar var einstakt
ljúfmenni í öllum samskiptum,
með einstaklega hlýtt hjarta og
góða nærveru, sem yljað hefur
mörgum. Hann var glaðlyndur
maður, einstaklega þægilegur í
samvinnu og áhugasamur um öll
verk sem hann tók sér fyrir
hendur. Undirritaður er afar
þakklátur fyrir það mikla og
góða starf sem Guðjón Arnar
lagði á sig til að gera útgáfu rit-
verksins Skipstjórnarmenn að
veruleika. Ásamt völdum mönn-
um í ritnefnd þess verks vann
hann þar afar þýðingarmikið og
óeigingjarnt starf. Áhuginn var
óbilandi og fyrir honum var það
afar mikilvægt að varðveita sögu
skipstjórnarmanna og var hann
ástríðumaður fyrir framgangi
verksins allt til æviloka, og að-
eins nokkrum dögum fyrir and-
látið var hann enn að skipu-
leggja hvernig hægt væri að
hnykkja á að ljúka útgáfu verks-
ins. Samstarf okkar þróaðist í
verðmæta vináttu, sem ég mun
ævinlega vera þakklátur fyrir.
Hugur Vestfirðingsins Guð-
jóns Arnar var löngum bundinn
hans heimahéraði og fyrir
nokkrum árum festi hann kaup á
gamla íbúðarhúsinu í Þernuvík
við Ísafjarðardjúp. Þar vestra
dvaldi hann oft og átti þar góðar
stundir. Þar var gott að sækja
hann heim, því þar var hann
sannarlega á heimavelli, í stór-
brotinni náttúru og í návígi við
„Gullkistuna“ þar sem hann og
forfeður hans sóttu björg í bú.
Hann var hættur að stunda sjó-
inn, en fylgdist af áhuga með
fjölbreyttu lífi í Djúpinu og gam-
an var að heyra hann segja frá
hvað hvalirnir sem hann hafði
stoppað á ferðum sínum til að
horfa á í það og það skiptið
hefðu fengið að borða þann dag-
inn. Hann var afar bundinn nátt-
úrunni, sannkallað náttúrubarn,
einlægur í öllu sínu.
Það eru sérstök forréttindi að
hafa fengið að njóta vináttu
manns eins og Guðjóns Arnars
Kristjánssonar og það mun
verða gott veganesti til leiðar-
loka.
Ástvinum hans, Maríönnu
Barböru, börnunum og fjöl-
skyldum þeirra sendi ég mínar
dýpstu samúðarkveðjur.
Hvíl í friði, minn kæri vin.
Þorsteinn Jónsson.
Ég hef verið þeirrar gæfu að-
njótandi að fá að eiga Guðjón
Arnar að sem vin og félaga síð-
ustu fimmtán árin. Þegar við
kynntumst fyrst var Guðjón for-
maður Frjálslynda flokksins og
ég varð þess fljótt áskynja að
hann átti virðingu og hylli
flokksfélaganna. Þessi virðing
náði langt út fyrir raðir flokks-
ins enda sýndi hann öllu sam-
ferðafólki sínu virðingu og hlýju.
Guðjón var einstakur hug-
sjónamaður og brann fyrir rétt-
látara þjóðfélagi og engum hef
ég kynnst sem er jafn fróður um
sjávarútveg okkar Íslendinga.
Þessum mannkostum Guðjóns
fékk ég að kynnast enn betur
fyrir um það bil átta árum þegar
Frjálslyndi flokkurinn kom
ásamt öðrum flokkum úr gras-
rótinni að stofnun Dögunar,
stjórnmálasamtaka um réttlæti,
sanngirni og lýðræði. Þetta var
gríðarlega mikil vinna því allir
vildu vanda vel til verksins.
Reynsla og þekking Guðjóns að
stjórnmálum kom sér sérstak-
lega vel í þessari vinnu. Hann
opnaði augu margra fyrir órétt-
látu kerfi við stjórn fiskveiða, en
hann var óspar á að deila af
þekkingu sinni og reynslu í þeim
efnum. Hann var líka opinn fyrir
nýjum leiðum, hlustaði alltaf
með athygli á allar hugmyndir
og var einstaklega lausnamiðað-
ur við að miðla málum. Aldrei
man ég eftir því að Guðjón hafi
talað niður til nokkurs manns á
öllum þeim fundum sem við höf-
um átt saman. Guðjón var mikill
vinnuþjarkur og ef eitthvað
þurfti að taka til hendinni var
hann mættur til starfa. Hann
var ósérhlífinn og kastaði ekki
til hendinni. Ósjaldan sátum við
saman og fórum yfir lög og
stefnur flokksins og hann lúslas
allt því kæruleysi var ekki hans
stíll.
Þó að Guðjón sé sennilega
þekktastur fyrir baráttu sína
fyrir réttlátara fiskveiðistjórn-
unarkerfi var hann mikill bar-
áttumaður fyrir þá sem minnst
mega sín í samfélaginu. Ný
stjórnarskrá var honum líka
mjög hugleikin. Mér er sérstak-
lega minnisstæð rútuferðin sem
við fórum haustið 2012 um Vest-
firði til að kynna nýja stjórn-
arskrá. Hans hljómmikla og
sterka rödd ómaði úr hátalaran-
um á þaki rútunnar þar sem
hann hvatti Vestfirðinga til að
taka þátt í kosningunum. Mikið
var sungið og Guðjón var ein-
staklega söngelskur og hafði
hljómfagra og sterka rödd.
Lagið Ferðalok var eitt af mín-
um uppáhaldslögum sem hann
söng iðulega á þessu ferðalagi
okkar. Það var einstaklega lær-
dómsríkt að mæta með Guðjóni
á kosningafundi því maður fann
svo vel hvað hann náði vel til
fólksins.
Hann var alltaf boðinn og bú-
inn að hjálpa mér og hvetja
áfram og Guðjón notaði svo fal-
leg orð þegar hann talaði til mín
þannig að mér leið alltaf vel í ná-
vist hans. Þakklæti er mér efst í
huga þegar ég minnist öðling-
sins Guðjóns. Ég votta fjöl-
skyldu Guðjóns samúð mína.
Blessuð sé minning hans.
Helga Þórðardóttir.
Góður vinur minn og félagi til
margra ára, Guðjón Arnar
Kristjánsson, er fallinn frá, allt
of snemma. Við kynntumst á
vettvangi félagsmálanna rétt
upp úr 1980, ég þá formaður
Vélstjórafélags Íslands og vara-
forseti Farmanna- og fiski-
mannasambandsins FFSÍ en
hann forseti FFSÍ. Á þessum
árum var verið að koma á kvóta-
kerfinu sem fiskiþing hafði sam-
þykkt að reyna í eitt ár. Addi,
eins og hann var kallaður dag-
lega, hafði ásamt fleirum staðið
að þeirri samþykkt en aðeins í
eitt ár til þess að reyna að koma
böndum á heildaraflann.
Addi var alltaf í hjarta sínu á
móti kerfi eins og kvótanum,
vegna þess að með því væri ver-
ið að hefta duglega og færa skip-
stjóra í að ná árangri. Við skoð-
un á aflasæld Adda er þessi
afstaða hans mjög eðlileg. Hann
tók við skuttogaranum Páli Páls-
syni ÍS 102 nýjum á árinu 1973
og þegar afli japönsku togar-
anna 10 var tekinn saman 25 ár-
um síðar reyndist afli Páls Páls-
sonar rúmlega 41% yfir
meðaltali allra skipanna. Þeim
sem ná viðlíka árangri finnst
eðlilega súrt að fá ekki að njóta
sín.
Við fórum marga ferðina út á
land til fundarhalda um hin
ýmsu hagsmunamál sjómanna
en oftast um kjarasamninga í
framhaldi af erfiðum kjara-
deilum.
Einhverju sinni á leið heim
daginn fyrir Þorláksmessu frá
Egilsstöðum höfðum við verið
með fund á Eskifirði en þegar
við komum á flugvöllinn var
okkur tilkynnt að búið væri að
loka Reykjavíkurflugvelli fyrir
öllu áætlunarflugi vegna dimm-
viðris. Við vorum með leiguvél
og héldum heim á leið þar sem
lokunin náði eingöngu til áætl-
unarflugsins.
Ég verð að játa að þegar við
lögðum af stað í svarta myrkri
leist mér ekkert á blikuna og
sennilega hefur Addi séð það á
mér því hann hvíslaði að mér:
„Helgi, veistu, þetta er allt sam-
an ákveðið fyrir fram, við ráðum
þar næsta litlu.“
Þegar betur er að gáð er
býsna margt í lífshlaupi Adda
sem bendir til að hann hafi trúað
því að lífsgangan væri lögð af
æðri máttarvöldum, máttarvöld-
um sem okkur hér á jörðu væru
hulin og ekki ætlað að grafast
um of fyrir um. Okkur væri
hverju og einu úthlutað
ákveðnum verkefnum sem okkur
bæri að sinna eftir bestu getu á
lífsgöngunni, bæði þeim sem
færðu okkur ávinning og gleði
sem og hinum sem reyndust
okkur mótdræg af æðruleysi.
Addi var í hjarta sínu
einstaklingshyggjumaður en
engu að síður félagshyggju-
maður. Það kann að virðast mót-
sagnakennt en hann var það
engu að síður. Hann lét sér
mjög annt um þá sem höllum
fæti stóðu í lífsbaráttunni. Þessi
strengur kom glöggt fram í öll-
um hans gjörðum bæði á hinu
háa Alþingi sem og í félagsmál-
unum.
Við Addi vorum síður en svo
alltaf sammála en þrátt fyrir það
gekk okkur mjög vel að vinna
saman. Ég man ekki til þess að
við höfum rifist að neinu ráði.
Við vissum alltaf hvar við
höfðum hvor annan og virtum
hvor annars sjónarmið. Addi var
fyrst og síðast hreinskiptinn,
heiðarlegur og góður drengur í
þess orðs viðtækustu merkingu.
Með honum er genginn
dugnaðarforkur sem var alltaf
að fást við eitthvað til hagsbóta
fyrir okkur öll. Ég votta eigin-
konu, börnum og öðrum að-
standendum mína dýpstu sam-
úð.
Helgi Laxdal.
Í dag kveðjum við kæran fé-
laga og vin, Guðjón Arnar Krist-
jánsson eða Adda Kitta Guj, eins
og hann var oftast kallaður. Við
höfum þekkt Adda í áratugi, en
mest og best kynntumst við hon-
um í gegnum Frjálslynda flokk-
inn þar sem við þrír áttum ófáar
stundir saman við að ræða mál-
efni flokksins og þjóðarhag. Þar
var oft glímt við ærinn vanda og
ætíð gott að vita Guðjón Arnar í
brúnni. Hann var fastur fyrir ef
á þurfti að halda en ávallt til-
búinn að ræða mál og leita
lausna. Síðar gekk hann til liðs
við Dögun ásamt öðrum okkar
en hinn var ekki langt undan og
lagði lið ef á þurfti að halda, til
dæmis við útgáfu Gullkistunnar,
sem okkur tókst í sameiningu að
gefa út í sautján ár.
Addi byrjaði ungur að sækja
sjó og var snemma kvaddur til
ábyrgðarstarfa, bæði við skip-
stjórn og að félagsmálum sjó-
manna. Var hann fengsæll og
farsæll skipstjóri í áratugi. Eftir
að hann kom í land snerist hug-
ur hans að stjórnmálum, en þar
taldi Addi að hann gæti helst
orðið að liði fyrir sjómannastétt-
ina og hinar dreifðu byggðir,
með því að vinna að breyttri
fiskveiðistjórnun og koma kvóta-
kerfinu í það horf sem það gæti
nýst þjóðinni sem best.
Hans verður minnst sem ötuls
baráttumanns á þingi og hann
naut þar virðingar jafnt meðal
samherja sem annarra, fyrir
traustan og vandaðan málflutn-
ing. Hann flutti fjölda fumvarpa
og þingsályktunartillögur, m.a.
um stjórn fiskveiða, hvalveiðar,
kjaramál og samgöngumál, þar
með talin þingsályktunartillaga
um láglendisvegi um land allt,
einkum á Vestfjörðum og Norð-
austurlandi, þar sem gert var
ráð fyrir jarðgöngum og þver-
unum fjarða og að hvergi yrði
farið upp fyrir 200 metra hæð
með þjóðveg 1. Þá var honum
aðskilnaður ríkis og kirkju hug-
leikinn og hann flutti nánast ár-
lega frumvörp þar að lútandi.
Um leið og við minnumst
sameiginlegrar baráttu okkar og
góðra stunda í pólitíkinni, þá er
það maðurinn Guðjón Arnar,
ljúfmennskan og vinátta hans
sem er okkur efst í huga og bar
aldrei á skugga. Við minnumst
skemmtilegra stunda yfir siginni
grásleppu eða vel kæstri skötu
og öðru góðmeti og reyndar
ótalmargra gæðastunda sem við
áttum saman.
Guðjón Arnar var ósérhlífinn
vinnuþjarkur, hjartahlýr vinur
vina sinna og afar góður dreng-
ur. Þannig mun hann lifa í minn-
ingu okkar. Það er vissulega
skarð fyrir skildi að honum
gengnum og hans verður sárt
saknað.
Við sendum Barböru, börnum
hans og öðrum aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur.
Far vel vinur.
Pétur Bjarnason og
Pétur Guðmundsson.
Vinátta, sem okkur öllum er
dýrmæt, byggist á kynnum sem
leiða af sér gagnkvæmt traust.
Kynni okkar Guðjóns Arnars
eða Adda, eins og hann hét í
okkar púkahópi, rekja sig til
ungs aldurs okkar þegar það
tíðkaðist að börn færu í launaða
vinnu 8-9 ára. Við breiddum þá
saman saltfisk sem sólþurrkaður
var á Stakkanesi í bænum okkar
Ísafirði. Þetta var fyrsta vinna
fjölmargra krakka þá. Fáeinum
árum seinna stóðum við hlið við
hlið og skárum spyrðubönd af
skreið sem var á leið suður til
Nígeríu.
Vík var á milli vina fáein ár
þegar Guðjón var að leggja
grunn að því starfi sem átti eftir
að móta allt hans líf en ég dvaldi
vestanhafs. Það eiga vel við
hann orðin „sjómaður dáða-
drengur“. Sjómennskan var hon-
um í blóð borin og metnaður
hans í starfinu var slíkur að árin
á sjónum urðu ekki ýkja mörg
áður en hann varð „karlinn í
hólnum“ sem skipstjórar eru
gjarnan kallaðir á sjó. Það var
árið 1971 þegar Guðjón var 27
ára gamall skipstjóri á togbátn-
um Guðrúnu Jónsdóttur að við
áttum saman góða daga. Guðjón
var þá að leggja upp í siglinga-
túr með áhöfn sína á Guðrúnu
Jóns með farm af skarkola sem
selja átti í Bretlandi og slóst ég í
þá för. Á leið fyrir Norðurland
gerði mikinn storm og radar
skipsins bilaði. Þá nótt fékk ég
að kynnast því hvað sjómenn
eiga við þegar þeir segja „ég
ældi eins og múkki“. En skip-
stjórinn var æðrulaus, sigldi inn
á Siglufjörð, fékk viðgerð og
sigldi skipinu síðan klakklaust til
Grimsby, seldi kolann, sem
Bretar hafa alltaf kunnað vel að
meta, á ágætisverði. Ég kynnist
því líka í þessari ferð að áhöfnin,
sem öll var ung að árum, bar
mikla virðingu fyrir karlinum í
hólnum. Guðjón var leiðtoginn,
hann tók ákvarðanir og honum
var hlýtt.
En tíminn stóð ekki kyrr.
Rúmu ári síðar fer Guðjón til
Japans að sækja skuttogarann
Pál Pálsson frá Hnífsdal sem
hann átti eftir að stjórna um
árabil. Án efa var það hátindur
hans sjómannsferils því á þeim
árum var hann í hópi aflasæl-
ustu skipstjóra landsins. Það
blundaði samt í skipstjóranum
að hasla sér víðar völl en við að
draga fisk að landi, þótt honum
gengi það afburða vel. Hann fór
því fremstur meðal jafningja í
baráttu fyrir bættum réttindum
sjómanna og varð formaður Far-
manna- og fiskimannasambands-
ins. Viðsemjendum hans þótti
hann vera harður í horn að taka,
en honum var aldrei brugðið um
skort á réttlætiskennd.
Það var með réttlætiskennd
að vopni sem Guðjón gerðist
stjórnmálamaður og vann þrjá
kosningasigra í röð með flokki
sínum Frjálslynda flokknum
sem hann tók við formennsku í
af stofnandanum, Sverri Her-
mannssyni. Sama hugsjón var
hans drifkraftur í stjórnmálum
og í réttindabaráttu sjómanna;
að berjast fyrir betra og réttlát-
ara þjóðfélagi. Án nokkurs efa
hefði hann viljað sjá meiri ár-
angur en í stjórnmálum reka
menn sig á að ekki eru allir við-
hlæjendur vinir.
Vertu sæll, kæri vinur. Þú
barðist heiðarlegri baráttu. Þín
verður minnst sem mikils dreng-
skaparmanns. Frá Bremerhaven
sendum við Salbjörg þínum nán-
ustu innilegar samúðarkveðjur.
Ólafur Bjarni Halldórsson.
Þeir hverfa nú af vettvangi
gamlir félagar og starfsbræður
vestan af Ísafirði. Sverrir Her-
mannsson fyrir fáum dögum.
Guðjón Arnar Kristinsson nú.
Hér áður og fyrrmeir vorum við
margir, sem deildum uppvaxtar-
og þroskaárum í höfuðstað Vest-
fjarða. Fimm í þingflokki jafn-
aðarmanna – auk mín þeir Jón
Baldvin, Jón Sigurðsson, Rann-
veig Guðmundsdóttir, Árni
Gunnarsson – fæddur þar en
ekki alinn þar upp. Og þeir
Matthías Bjarnason, Sverrir
Hermannsson og Guðjón Arnar.
Auk allra hinna Vestfirðinganna,
sem áttu sér sviplíka sögu, svip-
líka reynslu og sviplíkar rætur
þótt allar skoðanir væru ekki
hinar sömu. Nú eru þeir víst fáir
eftir á þjóðþingi okkar Íslend-
inga. Kveðja þar einn af öðrum.
Guðjón Arnar Kristjánsson –
Addi Kitta Gauj eins og við
þekktum hann, Ísfirðingarnir –
var góður fulltrúi okkar byggð-
arlags. Sjósóknari og aflamaður
á meðan kostur var gefinn á
slíku þar vestra – áður en Vest-
firðingar voru sviptir nábýlinu
við fiskimiðin og kunnáttunni af
nýtingu þeirra. Aldrei vorum við
samferðamenn í stjórnmálum.
Hann liðsmaður Sjálfstæðis-
flokksins framan af á meðan sá
flokkur hafði í heiðri hina gömlu
sjálfstæðisstefnu um stétt með
stétt en hvarf til annarrar áttar
með valdatöku nýfrjálshyggju-
manna þar á bæ í félagi við ann-
an Ísfirðing, Sverri Her-
mannsson. Mér er enn
minnisstæð sú kosningabarátta
þar vestra þegar Guðjón Arnar
vann sinn mikla sigur meðal
Vestfirðinga og skóp nýjum
flokki, Frjálslynda flokknum, þá
stöðu að öðlast atfylgi á Alþingi
sem varðveittist á meðan Sverr-
is og Guðjóns Arnars naut við.
Sást þá glöggt hvaða álits Guð-
jón Arnar naut meðal Vestfirð-
inga. Mér, sem var í framboði
gegn honum, var vissulega ekki
skemmt, enda tel ég að framboð
Guðjóns Arnars þá hafi komið í
veg fyrir meiri árangur jafnað-
armanna vestra en varð, en þá
kosningu vann hann sakir þess
mikla álits og þess mikla trausts
sem hann naut meðal vestfirskra
kjósenda.
Leiðir okkar Guðjóns Arnars
lágu svo saman á sameiginlegum
vinnustað – Alþingi Íslendinga.
Aldrei vorum við samflokks-
menn þar – ekkert fremur en við
vorum samherjar í okkar fæð-
ingarstað. En ávallt sambæingar
eins og við Ísfirðingarnir gjarna
litum á okkur hvar svo sem við
hefðum skipað okkur í hinar
pólitísku fylkingar. Því kveð ég
hann Adda Kitta Gauj með góð-
um hug eins og ég kvaddi á sín-
um tíma hann Kristján Guðjóns-
son, föður hans, og fjölskylduvin
foreldra minna hann Jónas,
föðurbróður hans. Ástvinum
hans sendi ég samúðarkveðjur.
Sighvatur Björgvinsson.
Fyrstu kynni mín af Guðjóni
voru á Vestfjarðamiðum í gegn-
um rabbið (vhf-talstöðvar), en
þar eyddi hann drjúgum hluta
ævi sinnar, lengst af á Páli Páls-
syni ÍS 102. Eftir að ég fór að
hafa afskipti af félagsmálum
skipstjórnarmanna sem
stjórnarmaður og síðar formað-
ur Skipstjóra- og stýrimanna-
félags Norðlendinga hófust per-
sónuleg kynni sem staðið hafa
allar götur síðan. Minnisstætt er
þing FFSÍ árið 1983 þegar hann
var kjörinn forseti sambandsins
og er óhætt að segja að ýmislegt
hafi á dagana drifið í samskipt-
um okkar á vettvangi kjaramála
og félagsmála skipstjórnar-
manna í áranna rás en aldrei
minnist ég annars en góðs sam-
starfs og ekki síður góðrar nær-
veru þessa atorkusama manns. Í
Guðjóni bjó rík réttlætiskennd
sem leiddi til afskipta af stjórn-
málum þar sem hann kom við
sögu sem varaþingmaður Sjálf-
stæðisflokksins frá 1991 til 1995
og síðar, eða frá 1999 til 2009,
sem þingmaður og lengst af for-
maður Frjálslynda flokksins.
Fjölmargir kunna að segja þá
sögu betur en undirritaður. Ég
vil leyfa mér fyrir hönd Félags
skipstjórnarmanna að koma á
framfæri þakklæti fyrir ómet-
anlegt starf í þágu íslenskra sjó-
manna. Fjölskyldunni votta ég
innilega samúð.
Minningin lifir um góðan
dreng.
Árni Bjarnason, formaður
Félags skipstjórnarmanna.
„Nú fer ég og hringi í Guðjón
Arnar,“ sagði Sverrir Her-
mannsson um leið og hann yfir-
gaf fundarherbergið. Skömmu
Guðjón Arnar
Kristjánsson