Morgunblaðið - 05.04.2018, Blaðsíða 71

MINNINGAR 71
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. APRÍL 2018
bandanna í ein samtök og varð
niðurstaðan stofnun Samorku á
stofnfundi 13. desember 1994.
Samorka hóf síðan starfsemi á
árinu 1995 og varð í upphafi þeirr-
ar gæfu aðnjótandi að ráða Eirík
sem fyrsta framkvæmdastjóra.
Eiríkur hentaði einstaklega vel til
þess að móta starf þessara nýju
samtaka, hafði starfað hjá Bæjar-
veitunum á rafmagns-, hitaveitu-
og vatnssviðinu og gjörþekkti því
flest þau málefni sem voru á dag-
skrá hjá samtökunum. Það höfðu
einnig verið nokkur átök um sam-
eininguna og því einstaklega
heppilegt að hafa við stjórnvölinn
yfirvegaðan og vandaðan fram-
kvæmdastjóra enda urðu samtök-
in nánast strax samtök allra aðild-
arfyrirtækjanna. Eiríkur gegndi
starfi framkvæmdastjóra til árs-
ins 2013 að hann lét af störfum af
heilsufarsástæðum. Ég var svo
lánsamur að sitja í stjórn Sam-
orku allan starfsferil Eiríks, m.a.
sem formaður í tvö ár, og var sam-
starfið við hann allan tímann ein-
staklega þægilegt og ánægjulegt
og fyrir það vil ég þakka sérstak-
lega.
Ég hitti Eirík síðast í ágúst í
fyrra en þá vígðu HS veitur nýtt
spennuvirki í Eyjum sem hlaut
nafnið Garðar í höfuðið á forvera
Eiríks hjá Bæjarveitunum. Við
buðum Eiríki með okkur til Eyja
til að vera viðstaddur vígsluna og
hafði hann mjög gaman af þeirri
ferð. Heilsan var þokkaleg og átti
maður satt að segja von á að fá
tækifæri til að hitta hann aftur en
sú varð því miður ekki raunin.
Guðbjörg, kæri vinur, þinn
missir er mikill. Þið hafið verið svo
einstaklega samhent í leik og
starfi að unun var að fylgjast með
ykkur. Guð blessi þig og fjölskyld-
una og hjálpi ykkur að takast á við
sorgina og tregann.
Ykkar vinir,
Júlíus Jónsson og
Ingibjörg Magnúsdóttir.
Í rúm sex ár starfaði ég með
sómamanninum Eiríki Bogasyni.
Við komum úr nokkuð ólíkum átt-
um og aldursmunurinn var nokk-
ur, en ég komst fljótlega að því að
skoðanir okkar til flestra hluta
lágu býsna vel saman. Okkar sam-
starf var mjög gott og á margan
hátt lærdómsríkt fyrir mig.
Eiríkur var skipulagður, ráða-
góður og yfirvegaður. Góður
stjórnandi og góður félagi. Yfir
hádegissnarli leystum við og ann-
að starfsfólk Samorku gjarnan
ýmis helstu viðfangsefni á sviðum
þjóðmála, menningar og alþjóða-
mála. Áhugasvið okkar lágu þó
ekki alltaf jafn vel saman og helstu
viðhorf til þjóðmála. Sá félagsvís-
indagaur sem hér skrifar gat
stundum misst þráðinn þegar Ei-
ríkur og annað tæknimenntað
sómafólk á skrifstofunni þróaði
samræðurnar út í tæknilegar út-
færslur, eðlisfræðilögmál, volt og
legur. En Eiríkur hafði þann góða
eiginleika að geta auðveldlega út-
skýrt tæknihugtök fyrir leik-
mönnum á því sviði, leikmönnum
sem kannski hugsuðu sömu við-
fangsefni meira út frá atvinnupóli-
tískum almannatengslavinklum.
Mér verður iðulega hugsað til Ei-
ríks þegar ég sé hinum ýmsu
mælieiningum orku og afls ruglað
saman á ólíklegustu stöðum í op-
inberri umræðu. Hann útskýrði
muninn á hálfri mínútu eða svo –
til fulls.
Eiríkur var góður húmoristi og
glaðlyndur, þrátt fyrir sín erfiðu
veikindi sem háðu honum vafa-
laust mun meira í lífi og starfi en
hann kaus að flíka. Þannig var það
nánast regla að ef einhver krækti
sér í kvefpest eða álíka spurði
hann: „Ertu búinn að fá þér Gam-
mel Dansk?“ – Tóntegundin á þá
leið að svo gæti varla verið, því eitt
staup af þeim ágæta drykk væri jú
klárlega allra meina bót.
Ég kveð góðan félaga sem ég
hafði gagn og gaman af að kynn-
ast. Guðbjörgu, börnum þeirra og
öðrum aðstandendum votta ég
innilega samúð.
Gústaf Adolf Skúlason.
✝ Nanna Emils-dóttir fæddist
5. febrúar 1923 á
Gilsá í Breiðdal, S-
Múlasýslu. Hún lést
28. mars 2018 á
Hjúkrunar-
heimilinu Eir.
Foreldrar henn-
ar voru Emil Þórð-
arson, f. á Kömb-
um í Stöðvarfirði
12. júní 1894, d. 20.
júlí 1952, og kona hans Þor-
björg Sigríður Jónsdóttir, f. í
Papey 30. apríl 1895, d. 19.
febrúar 1997. Bræður Nönnu
eru Sigurður Hafsteinn, f. 10.
nóvember 1926, d. 25. október
1948, og Daníel Þór húsgagna-
smíðameistari, f. 31. desember
1927, d. 4. júlí
2016, báðir fæddir
á Kleifarstekk í
Breiðdal.
Tveggja ára
fluttist Nanna með
foreldrum sínum
að Kleifarstekk í
Breiðdal. Þorbjörg,
móðir Nönnu, hafði
lært herrafata-
saum í Reykjavík á
yngri árum og þeg-
ar Nanna óx úr grasi aðstoðaði
hún móður sína við fatasaum
fyrir heimilið og sveitungana.
Eftir venjulegt skyldunám á
Breiðdalsvík fór Nanna árið
1938 í Húsmæðraskólann á
Hallormsstað undir leiðsögn
Sigrúnar Blöndal skólastjóra.
Árið 1948 flytur fjölskyldan til
Breiðdalsvíkur. Heimilisfað-
irinn fór að vinna hjá Kaup-
félaginu á staðnum, en þær
mæðgur stofnuðu þar sauma-
stofu, sem þær ráku í átta ár í
samvinnu við Kaupfélagið.
Fljótlega eftir lát föður
Nönnu flutti hún ásamt móður
sinni til Reykjavíkur. Þar vann
Nanna við fatasaum, bæði
heima og hjá ýmsum fyrirtækj-
um í mörg ár, lengst af við
kápusaum hjá saumastofu
Bernhards Laxdal.
Hér í Reykjavík bjó Nanna
ásamt móður sinni á Laugateigi
5 og annaðist hún móður sína,
ekki síst síðustu æviár hennar,
en hún varð 101 árs gömul. Síð-
ustu átján árin bjó Nanna á
Dalbraut 20 hér í borg.
Útför Nönnu fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 5. apríl
2018, og hefst athöfnin kl. 13.
Elskuleg mágkona mín, hún
Nanna, hefur nú kvatt þennan
heim eftir langa og farsæla ævi,
sátt við guð og menn. Síðustu
daga hafa margar góðar minn-
ingar komið upp í hugann og er
ég þakklát fyrir okkar mörgu
samverustundir.
Nanna var góðum gáfum
gædd og einkar fróð um gamla
tíð. Hún hafði góða frásagnar-
hæfileika og gat endalaust rifjað
upp sögur og viðburði löngu lið-
inna ára.
Nanna fæddist á Gilsá í
Breiðdal 5. febrúar 1923, en
tveggja ára fluttist hún með for-
eldrum sínum að Kleifarstekk í
sömu sveit. Jörðin Kleifarstekk-
ur stendur hátt í fjallsenda þeim
sem er á milli Norður- og Suð-
urdals í Breiðdal og er útsýni
þaðan ægifagurt. Þarna stund-
aði móðir Nönnu saumaskap
fyrir sveitungana, en hún hafði
áður lært fatasaum hjá Ander-
sen og Son í Reykjavík. Að-
allega voru saumuð karlmanns-
föt og fermingarföt á strákana í
dalnum. Einnig var mikið leitað
til heimilisföðurins með að
sauma reiðinga, klippa hár af
bændum o.fl. Mikill gestagangur
var því á Kleifarstekk og var
heimilið rómað fyrir gestrisni og
góðar veitingar sem gestum
voru bornar.
Eftir skyldunám fór Nanna í
Húsmæðraskólann á Hallorms-
stað til Sigrúnar Blöndal skóla-
stjóra. Lét hún vel af dvöl sinni í
skólanum og lærði þar margt
gagnlegt til munns og handa.
Þegar heim kom fór hún að
vinna með móður sinni m.a. við
fatasaum, sem hún lærði hjá
henni og átti eftir að koma sér
vel síðar á ævinni.
Nanna var listræn og hafði
sköpunargáfu sem kom m.a.
fram í útsaumi hennar og hann-
yrðum og veitti henni mikla
ánægju og lífsfyllingu. Þær
mæðgur saumuðu óteljandi
fjölda af myndum, veggteppum,
púðum o.fl. í gegnum árin og má
geta þess að fyrir um tuttugu
árum færðu þær Breiðdals-
hreppi að gjöf um 70 útsaumaða
muni af ýmsu tagi.
Föður sinn missti Nanna árið
1952 og hafði fjölskyldan þá
nokkru áður brugðið búi á Kleif-
arstekk og flust til Breiðdals-
víkur þar sem mæðgurnar ráku
saumastofu í samvinnu við
Kaupfélagið á staðnum í átta ár.
Þaðan fluttu þær síðan til
Reykjavíkur og bjuggu lengi
saman á Laugateigi 5. Nanna
fór fljótt að vinna við saumaskap
hjá ýmsum saumastofum í borg-
inni, lengi við kápusaum hjá
Bernhard Laxdal.
Fjölskylda mín þakkar starfs-
fólki Hjúkrunarheimilisins Eir
fyrir góða umönnun Nönnu síð-
ustu daga hennar og skyld-
mennum hennar vottum við
innilega samúð.
Góð kona er nú kvödd sem er
minnst með söknuði og þakk-
læti. Blessuð sé minning Nönnu
Emilsdóttur.
Erna Helga Þórarinsdóttir.
Í dag kveð ég elsku Nönnu
mína með söknuði, virðingu og
þakklæti.
Nanna var einstök kona sem
hefur lifað tímana tvenna. Hún
var ákveðin, hafði sterkar skoð-
anir, var hógvær, traust og
hjartahlý en umfram allt góð
manneskja og dugleg.
Nanna var nægjusöm og fórn-
fús, gerði engan mannamun og
hafði samúð með þeim sem
minna máttu sín.
Það var alltaf gott að koma til
Nönnu, það var eins og tíminn
stæði í stað, það færðist yfir
mann ró og friður. Hún hafði
góða nærveru, hlustaði með
hjartanu og hafði frá svo mörgu
að segja, var með stálminni og
fylgdist vel með öllu.
Nönnu var annt um fólkið í
kringum sig. Hún naut sín best í
fámenni.
Ég er endalaust þakklát fyrir
allar samverustundirnar okkar
sem voru góðar, skemmtilegar
og gefandi.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Guð blessi þig og varðveiti
elsku Nanna mín. Ég sakna þín.
Siv.
Nanna Emilsdóttir
✝ Sveinn Ólafs-son fæddist á
Borðeyri 4. ágúst
1924. Hann lést á
Hrafnistu 26. mars
2018.
Foreldrar hans
voru Ólafur Jóns-
son húsasmíða-
meistari, f. 1892, d.
1967, og Elínborg
Katrín Sveinsdóttir
símstöðvarstjóri, f.
1897, d. 1955. Systkini Sveins
eru Yngvi, f. 1922, d. 2005,
Björgvin, f. 1924, d. 2017, Þórey
Hrefna, f. 1925, Höskuldur, f.
1927, Jónas, f. 1928, d. 1928,
Jónas, f. 1929, d. 2016, Sylvía, f.
1931, Ingibjörg, f. 1932, Sigríð-
ur, f. 1935, d. 2017, Ólöf, f.
1937, María, f. 1939, Guðrún, f.
1944, d. 1960. Hálfsystkini
Sveins, börn Ólafs og fyrri
eiginkonu hans, Þóreyjar
Sturlaugsdóttur, eru Hrefna, f.
1915, d. 1918, Kjartan, f. 1918,
d. 1991. Enn fremur Þórir, f.
1931, d. 1990.
Árið 1952 kvæntist Sveinn
Elínu S. Davíðsdóttur, f. 19.9.
1926, d. 10.5. 2000. Foreldrar
Elínar voru Davíð Vilhjálmsson
og Sigrún R. Sveinbjörnsdóttir.
Hinn 30.11. 1948 eignaðist
Sveinn dótturina Ingigerði
Magnhild með Ólafíu Kr.
Rúnar ólst upp á Seyðisfirði og
á Fljótsdalshéraði en fluttist 16
ára til föður síns í Reykjavík.
Eiginkona Jóns Rúnars er Val-
gerður Árnadóttir, f. 29.8. 1951,
og börn þeirra eru 1) Árni
Freyr, f. 1972, eiginkona hans
er Sigrún Ragnarsdóttir og
eiga þau tvö börn, Völu Krist-
ínu og Rúnar Mána. Fyrir átti
Sigrún Ragnar Blæ Þorgeirs-
son. 2) Hallveig, f. 1978, og á
hún þrjá drengi: Breka Mun-
taga, Rúnar Alieu og Róbert
Tayib Jallow. 3) Arnór, f. 1987,
eiginkona Sandra Pétursdóttir.
Sveinn fæddist á Borðeyri, en
fluttist 12 ára til Þingeyrar.
Sveinn hóf sjómennsku strax á
unglingsárum og var á síld
fjölda sumra á árunum um og
eftir 1940. Einnig lærði hann
vélsmíði í Vélsmiðju Guð-
mundar Sigurðssonar á Þing-
eyri. Árið 1946 lauk Sveinn
prófi frá Vélstjóraskólanum,
sem farmaður sigldi hann á
hafnir beggja vegna Atlants-
hafs, Eystrasalti og Miðjarðar-
hafi. Árið 1954 hóf Sveinn störf
sem vélstjóri hjá Áburðar-
verksmiðjunni, þar sem hann
starfaði til 67 ára aldurs, árið
1991.
Sveinn og kona hans Elín
bjuggu lengst af í Heiðargerði
98 í Reykjavík, eða allt til ársins
2000, er Elín lést.
Útför Sveins fer fram frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík í dag, 5.
apríl 2018, klukkan 15.
Magnúsdóttur, f.
1928, d. 1999.
Fósturforeldar
Ingigerðar, sem
búsett er í Fær-
eyjum, voru Stefán
S. Ágústsson, f.
1917, d. 1998, og
og Friðvör Viderö
Johansen, f. í Fær-
eyjum 1926, d.
1999. Börn Ingi-
gerðar með eigin-
manni sínum, Herði Róbert Ey-
vindssyni, f. 1944, d. 1994, eru
1) Friðvör Harðardóttir, f. 1965.
Börn Friðvarar eru Aron Ingv-
ar Stígsson, Inga Lára Péturs-
dóttir, Sigurður Ágúst Péturs-
son og Alvin Sunil Henrysson.
Barnabörn Friðvarar eru tvö. 2)
Stefán Sigurður Harðarson, f.
1969. Börn Ingigerðar með
eiginmanni sínum, Mikkjal
Ørvarodd, eru 3) Sigrún Ørvar-
odd, dætur hennar eru Sandra
Ørvarodd, Súnríd Ørvarodd og
Íris Ørvarodd. Barnabörn Sig-
rúnar eru þrjú. 4) Tanja Ørvar-
odd, börn hennar eru Mikkjal
Bjartalíð, Ólavur Magnús
Bjartalíð, Eríka Bjartalíð, Jón-
hild Ørvarodd og Elías Mannasa
Ørvarodd. Hinn 15.7. 1951 eign-
aðist Sveinn soninn Jón Rúnar
með Hallveigu Guðjónsdóttur, f.
11.5. 1923, d. 27.3. 2016. Jón
Atvikin höguðu því svo að ég
hitti Svein föður minn ekki fyrr en
ég var 16 ára. Hann og Ella sóttu
mig út á flugvöll á þáverandi
Skodabíl pabba og við ókum heim
í Heiðargerðið. Í einar tvær vikur
skiptust á heimsóknir til allra ætt-
ingjanna – sem ég var að sjá í
fyrsta sinn – og bíóferðir, þetta
var á þeim árum sem sjónvarpið
tók sér frí allan júlí.
Þetta sumar varð pabbi 43 ára
og Ella stóð á fertugu. Þau höfðu
þá verði gift í 15 ár og hann búinn
að starfa sem vélstjóri í Áburð-
arverksmiðju ríkisins frá 1954.
Næsta sumar var mér útveguð
vaktavinna í verksmiðjunni, ég
átti eftir að vinna þar í alls átta
sumur. Ég komst fljótt að því að
pabbi minn var mikils metinn sem
vélstjóri, vélstjórarnir voru í raun
jöfnum höndum vélstjórar og
verkstjórar yfir þeim vélgæslu-
mönnum sem dag og nótt fylgdust
með að framleiðsluferli verk-
smiðjunnar gengi snurðulaust
fyrir sig. Þau 37 ár sem hann vann
í Áburðarverksmiðjunni held ég
að hann hafi varla nokkurn tím-
ann misst úr vakt vegna veikinda.
Hann hafði verið með allra fyrstu
vélstjórunum sem ráðnir voru til
starfa og er nú síðastur frum-
kvöðlanna sem fellur frá.
Pabbi hóf ungur að sækja sjó-
inn, hann og Björgvin bróðir hans
voru farnir að sækja saman fisk
úr sjó strax um fermingu. En á
táningsaldri hóf hann nám í vél-
smiðju Guðmundar J. Sigurðsson-
ar á Þingeyri. Mörgum er minn-
isstæð framganga föður míns er
hann var skipverji á línuveiðaran-
um Alden undir skipstjórn Ragn-
ars Guðmundssonar, sem var
kvæntur Ólöfu, móðursystur
pabba. Úti á rúmsjó bilaði vélin í
skipinu, en ungi maðurinn, með
sína verkkunnáttu úr vélsmiðj-
unni á Þingeyri, greip til þess ráðs
að kynda kolaeld og glóhita hinn
laskaða vélarhluta og láta berja
hann með sleggjum. Vélin komst í
gang og skömmu seinna var kom-
ið að vaðandi síld og allar lestar
fylltar af silfri hafsins.
En þó svo vinnan væri stór
þáttur í tilveru föður míns var líka
líf á milli vaktanna í verksmiðj-
unni. Sumarfríin minnist ég
pabba uppi á þaki að mála húsið
eða að gera við bílana sína, sem
oft voru fleiri en einn, ég held að
það hafi ekki gerst oft að hann léti
gera við bíl á verkstæði. Það féll
ærið oft í minn hlut að gerast bíl-
stjóri pabba og Ellu þegar glasi
var lyft og ýmist farið á gömlu
dansanna eða á Hótel Sögu þar
sem Ragnar Bjarnason og Ellý
Vilhjálms voru stjörnur kvöldsins.
Einnig lá leiðin oft til einhvers úr
hinum fjölmenna ættingjahópi,
minnisstæðastar eru heimsókn-
irnar til ömmusystra minna,
þeirra Ingveldar og Guðrúnar á
Öldugötu 9.
Eftir að Addi sonur okkar Val-
gerðar fæddist bjuggum við á efri
hæðinni í Heiðargerðinu í nokkur
ár. Addi átti svo eftir búa þar á
námsárum sínum og Halla dóttir
okkar bjó þar einnig um tíma eftir
2000. Þá var Ella látin og pabbi
kominn á Dvalarheimili aldraðra
sjómanna á Hrafnistu. Fráfall
Ellu var honum þungt áfall og
beið hann þess aldrei bætur þau
18 ár sem hann átti eftir ólifuð. Á
Hrafnistu hlaut hann góða og hlý-
lega umönnun allt sitt langa ævi-
kvöld og er það hér með einlæg-
lega þakkað.
Jón Rúnar Sveinsson.
Fína þríhjólið hafði brotnað, lít-
ill drengur var hágrátandi. Þá var
hringt í Svein frænda. Málinu
reddað. Drengur tekur gleði sína
á ný. Upp frá þessu var Sveinn
Ólafsson í uppáhaldi. Hann kunni
að sjóða. Hann gat lagað allt enda
lærður vélstjóri úr þeirri frægu
Vélsmiðju Guðmundar J. Sigurðs-
sonar á Þingeyri.
Heimsóknir hans, gjarnan með
henni Ellu sinni, eru einhverjar
skemmtilegustu æskuminning-
arnar enda var Sveinn óvenjufjör-
ugur og glettinn. Þá var mikið
hlegið og skrafað. Og löngu fyrir
tíma skoðanakannana var hann
besti barómeterinn á pólitíkina:
Nú verður það Hannibal! Og
Hannibal vann. Eða: Nú verða
það kommarnir, lagsmaður! Þá
unnu allaballarnir.
Hann átti alltaf Skoda – og þótt
við strákarnir syngjum um bílinn
sem drifi ekki upp í móti, sagðist
hann vita betur og fá þannig mest
fyrir peninginn enda væru Tékk-
ar góðir vélamenn. Ég skildi það
betur löngu síðar þegar ég sá
Skoda-aflvélar settar inn í eina af
stórvirkjunum landsins.
Þau Elín voru gleðifólk, stund-
uðu gömlu dansana, og það var
heiður þegar bílprófsaldri var náð
að fá að vera einkabílstjóri til að
skutla þeim á ball. Yngvi frændi
og Stella kannski líka með. Þegar
diskóið tók völdin mátti stundum
sjá þau á dansgólfinu í Hollywood,
í gömlu dönsunum við dúndrandi
diskótakt. Hann var kallaðir afinn
af unga fólkinu á skemmtistaðn-
um.
Sveinn hafði lengi yndi af sil-
ungsveiði, ekki spillti laxavon. Ég
minnist þess að hafa fengið að
fara með þeim í veiðitúr austur
fyrir fjall þar sem hverrar stund-
ar var notið við árbakkann.
Hann hóf starfsferilinn sem
vélstjóri á ýmsum skipum en varð
svo einn af fyrstu starfsmönnum
Áburðarverksmiðju ríkisins, sem
varð svo hans vinnustaður allt til
starfsloka. Það var ánægjulegt að
hafa sem sumarstarfsmaður
kynnst því hve ábyrgðarmiklu
starfi hann gegndi sem stjórnandi
og hve mikils metinn hann var.
En svo dó Ella. Þá var eins og
Sveinn færi líka. Þessi mikli fjör-
kálfur missti lífsgleði við fráfall
hennar fyrir átján árum. Kannski
má sjá glitta í fegurð í þessari
miklu depurð sem við tók. Mikla
ást og söknuð og sterka löngun til
að halda áfram lífsdansinum með
henni Ellu sinni um alla eilífð.
Ég votta börnum hans, tengda-
börnum og öllum afkomendum
innilega samúð.
Kristján Már Unnarsson.
Sveinn Ólafsson
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar koma
fram upplýsingar um hvar og
hvenær sá sem fjallað er um
fæddist, hvar og hvenær hann
lést og loks hvaðan og klukkan
hvað útförin fer fram. Þar mega
einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og
börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem er
feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni
undir greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið
sé um annað. Ef nota á nýja mynd
skal senda hana með æviágripi í
innsendikerfinu. Hafi æviágrip
þegar verið sent er ráðlegt að
senda myndina á netfangið minn-
ing@mbl.is og láta umsjón-
armenn minningargreina vita.
Minningargreinar