Morgunblaðið - 05.04.2018, Blaðsíða 70

70 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. APRÍL 2018
✝ Eiríkur Boga-son fæddist í
Vestmannaeyjum
24. janúar 1947.
Hann lést 23. mars
2018.
Foreldrar hans
voru Bogi Jóhanns-
son frá Vestmanna-
eyjum, f. 30.9.
1920, d. 20.5. 2007,
og Halldóra Guð-
rún Björnsdóttir
frá Siglufirði, f. 5.7. 1921, d. 4.6.
2009. Systkini Jóhanna Sigríð-
ur, f. 8.11. 1944, Kristján, f.
24.5. 1948, Soffía, f. 13.7. 1950, d
27.7. 1957, Svava, f. 30.5. 1954,
óskírður drengur fæddur and-
vana 1959, Gunnar, f. 15.8. 1961.
Eiríkur kvæntist 17.5. 1970
Guðbjörgu Ólafsdóttur frá Vest-
mannaeyjum, f. 17.7. 1949. For-
eldrar hennar voru Ólafur
Árnason, f. 31.7. 1917, d. 26.2.
1997, og Þorsteina Sigurbjörg
greinadeild Tækniskóla Íslands.
Síðan lá leiðin til Danmerkur
þar sem hann lauk námi í raf-
magnstæknifræði árið 1984. Við
komuna heim hóf hann störf hjá
Rafhönnun. Fór svo að hann
fluttist aftur til Vestmannaeyja
1986 þar sem hann tók við starfi
veitustjóra. Veiturnar voru þá
reknar hver um sig sem sjálf-
stæð eining, en voru sameinaðar
undir nafni Bæjarveitna Vest-
mannaeyja. Þar tóku við mörg
stór verkefni; nýting hraunhit-
ans til hitaveitu, rafvæðing hita-
veitu og fleira. Við sameiningu
veitusambandanna 1995 var Ei-
ríkur ráðinn framkvæmdastjóri
Samorku, samtaka veitufyrir-
tækja. Samhliða störfum sínum
gegndi Eiríkur ýmsum félags-
og stjórnunarstöðum og sat í
fjölda nefnda og ráða í orku-
geiranum, hérlendis sem er-
lendis. Eiríkur var virkur félagi
í AKÓGES í Reykjavík og Vest-
mannaeyjum.
Útför Eiríks fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 5. apríl
2018, klukkan 13.
Ólafsdóttir, f. 4.9.
1920, d. 15.11.
2012. Börn Eiríks
og Guðbjargar eru:
1) Soffía, hjúkr-
unar- og lýðheilsu-
fræðingur, f. 23.1.
1970. Maki Bern-
harð Ólason, f.
25.3. 1967. Börn
þeirra eru Óli
Sveinn, f. 21.3.
1991, Guðbjörg
Birta, f. 3.4. 1995, og Eiríkur, f.
24.1. 1999. 2) Karl, við-
skiptastjóri, f. 1.9. 1985. Maki
Jóna Sigríður Jónsdóttir, f. 9.9.
1984. Sonur þeirra er Eiríkur
Bogi, f. 1.2. 2015.
Eiríkur fæddist og ólst upp í
Vestmannaeyjum. Hann nam
rafvirkjun hjá föður sínum sem
rak rafmagnsverkstæðið Neista
og lauk sveinsprófi í rafvirkjun
1967. Þar starfaði hann til 1979
þegar hann hóf nám við frum-
Leiðir okkar Eiríks lágu fyrst
saman í Framhaldsskóla Vest-
mannaeyja þar sem hann sinnti
stundakennslu í nýstofnaðri
grunndeild rafiðnaðar þar sem ég
var að hefja nám í rafvirkjun.
Eiríkur hafði þá nýtekið við
starfi veitustjóra í Vestmannaeyj-
um eftir að hafa lokið námi í raf-
magnstæknifræði frá Danmörku
og verkefnin voru æði stór og
mörg, þannig að þótt hann hefði
engan tíma til að sinna þessari
kennslu, var það ekki í hans eðli að
skorast undan og varð úr að við
peyjarnir mættum í kennsluna á
skrifstofuna á Bæjarveitunum og
jafnvel á laugardögum ef svo bar
við. Einn daginn kom ung glæsi-
leg stúlka á skrifstofuna, truflaði
kennslustund og heimtaði lyklana
að V1314, þarna kviknaði einhver
neisti sem þurfti að fylgja eftir.
Það er síðan nokkrum árum síðar
að Eiríkur fylgir dóttur sinni
Soffíu upp að altarinu þar sem ég
tek við hennar hendi.
Það var ávallt gott að leita til
Eiríks með hvað sem var og kom
maður aldrei að tómum kofunum
þar hvert sem málefnið var. Eirík-
ur talaði mikið um námsárin í
Danmörku, hvað þetta gat verið
erfitt og þess háttar en samt talaði
hann um að þetta hefði verið eitt
af bestu tímabilum í hans lífi. Mér
eru alltaf minnisstæð setning sem
hann sagði við mig þegar við
Soffía, með fimm manna fjöl-
skyldu vorum eitthvað rög við að
fara utan í nám: „Benni, drífðu þig
í nám til Danmerkur, ég skal
draga þig að landi ef þetta gengur
ekki upp.“ Eiríkur notaði öll þau
tækifæri sem hann gat til að heim-
sækja okkur út og áttum við þar
margar góðar stundir.
Þær voru ófáar stundirnar sem
við áttum saman við uppbyggingu
á sumarbústaðnum og þá vinnu
sem honum fylgdi öll þessi ár. Ei-
ríkur hætti nefnilega aldrei að
byggja, hann þurfti helst alltaf að
hafa eitthvað við að vera. Vand-
virknin og natnin við einstaka
hluti sem hann var að fást við var
með ólíkindum. Til að mynda var
hann ákveðinn í því að raflagnir í
bústaðnum skyldu vera utaná-
liggjandi og kaplar festir með kop-
arspennum eins og hann hafði ver-
ið að nota í gömlu trébátunum
þegar hann var að vinna sem raf-
virki í Neista. Þessar koparspenn-
ur voru ekki fáanlegar lengur, þá
tók minn maður sig til og smíðaði
allar koparspennurnar í höndun-
um. Ég er nokkuð viss um að þetta
er eini sumarbústaðurinn á þess-
ari jörðu þar sem raflagnir eru
festar með handsmíðuðum kopar-
spennum.
Við áttum einnig samleið í
gegnum okkar störf og á faglegum
nótum var alltaf hægt að ræða
málin við Eirík, hann hafði alltaf
áhuga á því sem maður var að fást
við og fylgdist vel með því sem var
að gerast í nánasta umhverfi. Ei-
ríkur var fljótur að tileinka sér
nýjungar, hann keypti til dæmis
iPhone 1 á fyrstu mánuðum eftir
að hann kom á markað í fjöl-
skylduferð okkar úti í Flórída.
Eiríkur var í mörg ár búinn að
vera á bíl sem nýtti raforku til að
aka um götur bæjarins og fylgdist
mjög grannt með tækninýjungum
á því sviði.
Við fjölskyldan urðum þeirrar
gæfu aðnjótandi að eiga margar
góðar og ógleymanlegar gæða-
stundir með Eiríki, þessum mæta
manni sem var ekki bara tengda-
faðir, heldur góður vinur.
Takk fyrir mig.
Bernharð Ólason.
Ljóð eru eitthvað sem margir
nota til þess að túlka tilfinningar
eða rifja upp minningar. Þar sem
ég skil ekki ljóð, bara staðreyndir,
og ekki margir sem vissu það bet-
ur en afi, langar mig til þess að
minnast hans í þeim lífsreglum
sem hann kenndi mér.
Það tók mig mislangan tíma að
læra þær og margar þeirra eru
reglur sem ég þarf að rifja upp
reglulega.
Þolinmæði, flestir myndu
tengja þetta orð beint við afa og
ekki skrítið þar sem hann var ein-
staklega þolinmóður í öllu sem
hann gerði. Afi lagði mikinn metn-
að og gaf sér góðan tíma til þess að
kenna mér þessa listgrein, hann
taldi þetta vera eitt af því mikil-
vægasta sem hægt væri að taka
með sér út í lífið.
„Allt verður auðveldara ef þú
ferð inn í þetta með opnum huga,“
er eitthvað sem ég hef heyrt hann
segja þó nokkrum sinnum á lífs-
leiðinni. Hann greip alltaf tæki-
færið þegar það gafst til þess að
koma þessari lífsreglu að, þegar
ég var ekki nógu spennt fyrir ein-
hverju eða ef ég var mjög stress-
uð. Gott dæmi er þegar ég tók upp
á því að fara til Afríku í sjö mán-
uði, þá fór hann í það ferli með
mér með einstaklega opnum huga
og benti mér á allt það jákvæða
sem kæmi út úr þessu og hvað ég
myndi læra mikið.
Þessar tvær lífsreglur eru und-
irstöður þeirrar sem kemur hér á
eftir og er sú mikilvægasta sem
hann kenndi mér. Finndu áhug-
ann í öllu sem þú gerir. Ég skal
játa að það hefur tekið mig lengst-
an tíma að ná tökum á þessari og
ég þarf enn að minna mig á hana
reglulega en á sama tíma veit ég
að þetta er eitt það besta sem
hægt er að tileinka sér í lífinu. „Ég
lofa þér, þetta verður miklu
skemmtilegra þannig,“ var það
sem hann sagði. Það var ekki allt-
af auðvelt að heyra þetta, sérstak-
lega ef mig langaði bara ekki að
reyna að finnast eitthvert hund-
leiðinlegt fag í skólanum skemmti-
legt, en ég vissi samt að hann hafði
rétt fyrir sér og smátt og smátt
urðu þessi lífsgildi hans mínar lífs-
reglur.
Takk fyrir allt.
Guðbjörg Birta.
Orð geta ekki lýst hvað ég
sakna þín mikið.
Eiríkur afi minn og ég áttum
margt sameiginlegt, ekki bara
sama nafn, sama fæðingardag og
sama stjörnumerki, heldur svo
margt annað. Lestur góðra bóka
og höfðum við svipaðan smekk, við
kunnum báðir að meta John Gris-
ham, eyddum mörgum tímum
saman að ræða Snorra-Eddu og
lásum allar Hunger Games-bæk-
urnar á sama tíma og fórum svo á
myndina.
Við gátum setið og spjallað heil-
lengi um sögu, goðafræði, vísindi,
tækni og síðast en ekki síst mat
sem við elskuðum báðir. Ósjaldan
hjálpaði ég honum við að setja upp
hangilærið á aðventunni og elda
hangisúpuna hina einu sönnu, en í
sannleika sagt gerði ég ekki mikið
annað en að borða súpuna og
smakka eins mikið af lærinu og ég
gat.
Á afmælisdaginn okkar var
ávallt mikið um hátíðlegheit, voru
afmælin okkar haldin saman og
oft þorrablót í þokkabót. Sérstak-
lega var gaman ef amma Maddý,
sem einnig átti sama afmælisdag,
sá sér fært að koma frá Eyjum. Í
mörg ár fórum við svo saman út að
borða og í bíó fyrir gjafabréfin
sem ég gaf honum í afmælisgjöf,
hann var alltaf jafn „hissa“ þegar
hann rak augun í smáa letrið: Afi
borgar.
Afa féll sjaldan verk úr hendi,
hann var mikill hugsuður og hafði
mikla sköpunargáfu, þannig var
hann ávallt að brasa eitthvað,
smíða, teikna, skrifa sögur eða
föndra við bústaðinn. Ég verð
ávallt þakklátur fyrir að hafa átt
afa eins og hann og stundirnar
okkar saman. Ef það er eitthvað
sem ég tek frá honum áfram í líf
mitt þá er það hlýjan sem hann gaf
öðrum og var ávallt í kringum
hann.
Gleymi þér aldrei.
Eiríkur Bernharðsson.
Að setjast niður og skrifa minn-
ingargrein um Eirík afa minn er
einstaklega erfitt, ekki bara vegna
sorgar heldur líka hversu erfitt er
að velja úr þeim fjölmörgu góðu
stundum sem við áttum saman
uppi í sumarbústað, heima hjá
þeim í Vestmannaeyjum, Reyni-
grund eða í Lundi því þar sem afi
var, var alltaf gott að vera og er
það huggun harmi gegn.
Matarboðin hjá ömmu og afa
voru alltaf skemmtileg og ekki
vantaði upp á gæðin í elda-
mennskunni. Lambalæri, kjöt-
súpa, hrísgrjónagrautur og gráar
fiskibollur eru meðal þeirra kræs-
inga sem hvergi voru betri en hjá
þeim. Afi var mikill matgæðingur
og á morgnana, hvort sem það var
uppi í sumarbústað eða heima hjá
þeim, var alltaf gott að fara fram
úr og fá sér ristað brauð með kaví-
ar eða mysing, en brauðið var ekki
hægt að borða fyrr en afi væri bú-
inn að teikna á það bát með smjör-
hnífnum og það varð að vera Lóðs-
inn.
Þegar ég var lítill sagðist
mamma einu sinni ætla að hringja
í alla ættingja mína og segja þeim
að gefa mér bara mjúka pakka í
jólagjöf. Þá hljóp ég grátandi
beint til afa og sagði honum frá því
og lofaði afi mér að hann myndi
aldrei gefa mér mjúkan pakka og
það stóð hann við alla tíð. Meira að
segja þegar ég óskaði mér ein-
hvers sem var mjúkt passaði hann
alltaf að gjöfin sjálf yrði í hörðum
umbúðum og var hann þannig bú-
inn að finna leið til að standa við
orð sitt.
Afi minn var botnlaus brunnur
visku og það var ávallt hægt að
ráðfæra sig við hann eða leita að-
stoðar hvað sem á bjátaði. Hann
kenndi mér og aðstoðaði mig við
að skilja hin ýmsu hugtök í stærð-
fræði og náttúruvísindum og þeg-
ar kom að íslenskum bókmennt-
um var enginn sem vissi meira um
efnið en afi. Hann hafði sérlegan
áhuga á Íslendingasögunum og
kunni eða gat vitnað í flest ljóð
sem þar voru og hafði lesið allar
sögurnar, sumar mörgum sinnum.
Sá afi sem ég þekkti var ein-
staklega góður maður, heiðarleg-
ur stríðinn prakkari. Hann kenndi
mér að hafa þolinmæði fyrir hlut-
unum og að vinna verkin vel svo
ég þyrfti ekki að gera þau aftur.
Hann sýndi alltaf mikinn áhuga á
öllu í kringum sig og hlustaði alltaf
á það sem maður hafði að segja og
því voru allar heimsóknir til hans
svo góðar, að maður sat alltaf
lengur en maður ætlaði sér.
Ég kveð afa, fyrirmynd mína og
einn besta vin minn, með sorg í
hjarta en gleði í huga fyrir allar
þær góðu minningar sem ég á.
Veistu ef þú vin átt
þann er þú vel trúir
og vilt þú af honum gott geta.
Geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta,
fara að finna oft.
(Úr Hávamálum)
Óli Sveinn Bernharðsson.
Eiríkur bróðir hefur kvatt,
minningar sækja á hugann og þá
ekki síst frá bernsku- og æskuár-
unum í Vestmannaeyjum. Bak-
grunnur þeirra minninga er mik-
ilfenglegur, eyjarnar er þá voru 14
með hafið alltumlykjandi. Heima-
ey með fuglabjörgum, fjörum,
klettum og jafnvel eldfjalli og
gömlu hrauni. Þar var bæjarfélag-
ið með rétt um 3.000 manns á
bernskuárum okkar elstu systkin-
anna og þar áttum við heimili til
1958 í Hlíðarhúsi.
Hlíðarhús var eitt elsta hús
bæjarins og þar höfðu forfeður
okkar í föðurætt búið í um 100 ár
eða síðan um miðja nítjándu öld-
ina. Á uppvaxtarárum okkar eldri
systkinanna voru þar enn leifar af
sjálfsþurftarbúskap. Því tilheyrði
t.d. veiðiréttur í fuglabjargi, stór
kartöflu- og grænmetisgarður
umkringdur njólaskógi og kart-
öflugörðum nágranna, bald-
ursbráin við húsveggi á sumrin og
vinir og ættingjar í húsunum allt í
kring. Með okkur systkinum og
foreldrum okkar í Hlíðarhúsi
héldu heimili amma Sigríður, Karl
föðurbróðir og Haukur sonur
Gísla föðurbróður. Í þessum hópi
þótti sjálfsagt að vera vel sjálf-
bjarga til flestra verka og hjálp-
semi og samstaða meira en sjálf-
sögð. Þetta var dýrmætur arfur að
fá í hendur og alast upp við og Ei-
ríkur var sannarlega mótaður af
því, hjálpsemin var honum eigin-
leg. Ég minnist þess að hann sem
smástrákur tók að sér að vera að-
almjólkurpósturinn og mætti
fyrstur allra við dyrnar á mjólk-
urbúðinni með mjólkurbrúsa
heimilisins þónokkru áður en opn-
að var snemma á morgnana og var
hann vinsæll í nágrenninu hjá
gömlu konunum fyrir snúningalip-
urð.
Eiríkur var glaðlyndur og
kraftmikill með góða kímnigáfu
þegar því var að skipta. Hann óx
úr grasi á þeim tímum er krakkar
nutu frelsis í umhverfi sem var í
mikilli nálægð við atvinnuvegina
og ekki síst þá sem byggðust á sjó-
sókn. Það var vasast í ýmsu, þeir
léku sér í fjörum og klettum,
grúskuðu og skoðuðu og oftast
voru þeir saman bræðurnir Eirík-
ur og Kristján og oft með fleiri fé-
lögum úr nágrenninu.
Er fullorðinsárin tóku við eða
nálguðust var sjósókn nokkuð sem
margir Eyjadrengir máttu til að
prófa. Eiríkur fór á sjóinn 967-
1968, síðan orðinn heimilisfaðir fór
hann að læra rafvirkjun í Neista
hjá föður okkar. Það verkstæði sá
fyrst og fremst um viðgerðir fyrir
bátaflotann. Eyjastúlkan Guð-
björg Ólafsdóttir kom inn í líf hans
og varð lífsförunauturinn. Þau
stofnuðu heimili í Eyjum 1969 og
hafa verið sérstaklega samrýnd
og samtaka alla tíð. Soffía fæddist
þeim 1970 og Karl 1985.
Eftir vinnuslys 1979 sem hafði
þau áhrif að hann ákvað að fara í
meira nám tóku þau hjónin sig
upp, fyrst til Reykjavíkur þar sem
Eiríkur nam við Tækniskóla Ís-
lands en síðan til Danmerkur. Ei-
ríkur stundaði þar nám í raf-
magnstæknifræði sem varð svo
undirstaðan að starfsvettvangi
þegar heim var komið. Sterk
ábyrgðartilfinning einkenndi Ei-
rík alltaf bæði í mannlegum sam-
skiptum og starfi, minningarnar
eru margar og ljúfar.
Við kveðjum ástkæran bróður
með söknuð og þakklæti í hjarta.
Fyrir hönd systkinanna,
Jóhanna Bogadóttir.
Ég vil minnast heiðursmanns-
ins Eiríks Bogasonar með nokkr-
um orðum. Eirík hef ég þekkt
næstum alla mína ævi. Ég og son-
ur hans Karl, eða Kalli eins og
hann er alltaf kallaður, höfum ver-
ið bestu vinir síðan við vorum sam-
an á leikskólanum Kirkjugerði í
Vestmannaeyjum. Hlýlegt viðmót
og léttleiki hefur einkennt sam-
skipti mín við Eirík alla tíð. Eirík-
ur var mikill fjölskyldumaður, hélt
vel utan um fjölskyldu sína og
bauð alltaf vini barna sinna vel-
komna.
Ég hef aldrei séð Eirík skipta
skapi þó svo að ég og Kalli hefðum
oft átt skilið að vera skammaðir.
Bæði sem ungir grallarar en ekki
síður sem óharðnaðir menn. Aldr-
ei hækkaði Eiríkur róminn þótt
strákapörin hefðu gengið aðeins
of langt. Góða skapið og þolin-
mæði voru einkennandi fyrir Ei-
rík og þeir eiginleikar reyndust
vel í gegnum löng og erfið veikindi
hans. Það hefur alltaf verið gaman
að sækja þau hjón heim, Guð-
björgu og Eirík. Þau hafa verið
einstaklega ræktarleg við mig og
þau eru ófá skiptin sem ég hef ver-
ið í mat hjá þeim. Ekki skemmdi
fyrir að í seinni tíð hefur verið boð-
ið upp á einn Gammel Dansk að
lokinni máltíð. Það fannst okkur
Kalla mikið sport.
Það er erfitt að meðtaka fráfall
Eiríks, Eiríkur hefur nefnilega
alltaf verið til staðar en minning
um góðan og ljúfan mann lifir.
Guðbjörg, Karl, Soffía og fjöl-
skyldur, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð.
Guð veiti ykkur styrk á erfiðum
tímum.
Magnús Sigurðsson.
Nú er hann Eiríkur vinur okkar
og félagi fallinn frá eftir nokkuð
langa baráttu við erfiðan sjúkdóm.
Fyrstu kynni mín af Eiríki voru
þegar stjórn Hitaveitu Suður-
nesja heimsótti Eyjar árið 1985 og
tók Eiríkur þá á móti okkur. Ég
vissi ekki þá, það sem hann sagði
mér síðar, að heimsóknin var á
hans fyrsta starfsdegi sem veitu-
stjóri Bæjarveitna Vestmanna-
eyja en ekki urðum við varir við
„reynsluleysi“ hans í heimsókn-
inni. Næstu árin voru eðli máls
samkvæmt talsverð samskipti
enda við báðir í forsvari fyrir
veitufyrirtæki. Þau voru helst inn-
anlands á sviði samtaka orkufyr-
irtækjanna og einnig á ráð-
stefnum og fundum um orkumál
erlendis. Þegar um slíkar ferðir
var að ræða var leitast við að vera í
samfloti við m.a. Eirík og Guð-
björgu enda betri ferðafélagar
vandfundnir. Verða þær ferðir
okkur hjónum ætíð sérstaklega
minnisstæðar og þökkum við kær-
lega fyrir félagsskapinn.
Skipulag samtaka orku- og
veitufyrirtækjanna var með þeim
hætti að það voru annars vegar
starfandi samtök raforkufyrir-
tækjanna (SÍR) og hins vegar
hitaveitufyrirtækjanna (SÍH) þar
sem vatnsveiturnar voru einnig en
sjö fyrirtæki voru félagar í báðum
samtökunum. Á árunum upp úr
1990 sammæltust forsvarsmenn
þessara fyrirtækja, þar á meðal
Eiríkur, um að þetta fyrirkomulag
væri bæði of kostnaðarsamt og
tæki of mikinn tíma frá stjórnend-
um. Hófu þeir sameiginlega bar-
áttu fyrir sameiningu sam-
Eiríkur Bogason
„Amma, viltu
segja mér músa-
sögu?“ Þetta eru
orð sem oft heyrð-
ust í Fellsmúlanum
þegar við barnabörnin vorum
yngri. Það var ekkert betra í
heiminum en að kúra í mjúku
fangi ömmu og hlusta á þessa
heimatilbúnu frásögn um mús í
hremmingum. Og Búkolla. Hún
var líka í uppáhaldi. Röddin
hennar ömmu ómar í höfðinu á
manni við það eitt að hugsa um
þetta. Það var svo margt dásam-
legt sem maður fékk að upplifa
heima hjá ömmu og afa, svo
margar minningar sem eiga eftir
að kalla fram bros um ókomin ár.
Tindátastríð á mjóa ganginum
fyrir framan svefnherbergin, já
eða sokkabolti. Kapall á stofu-
borðinu, kókómjólk og eitthvað
gott að maula, tafl með afa, pí-
anóið sem aldrei mátti spila á til
að trufla ekki fólkið í blokkinni,
gestagangurinn, stóra myndin
Helga Svana
Björnsdóttir
✝ Helga SvanaBjörnsdóttir
fæddist 8. mars
1923. Hún lést 11.
mars 2018. Jarð-
arförin fór fram 23.
mars 2018.
sem amma gerði,
jólaveislurnar, allt
svo dýrmætar
minningar.
Húmorinn henn-
ar ömmu var líka
skemmtilegur. Eins
og þegar hún hafði
fengið nýja auga-
steina og lýsti því
hvað þetta væri
mikill munur, en
verst væri þó að nú
sæi hún svo vel hvað hann afi
væri orðinn ljótur. Það þótti okk-
ur systkinunum fyndið.
Amma hélt upp á 95 ára af-
mælið sitt rétt áður en hún dó.
Hún var glæsileg og stór kona;
hún var líka skörp og með á nót-
unum, allt þar til nokkrum mán-
uðum fyrir andlátið, þegar stund-
um fór að slá út í fyrir henni. Hún
hafði lifað langa og fulla ævi og á
því lék enginn vafi að hún hlakk-
aði til að hitta fyrir hinum megin
afa Vagga og syni sína, Kidda og
Bjössa.
Við systkinin erum þakklát
ömmu og afa fyrir að hafa gefið
okkur gott veganesti og hlýjan
faðm. Það eru ekki allir svo lán-
samir í lífinu.
Davíð, Árdís Hulda,
Stefán Veigar og Búi.