Morgunblaðið - 19.05.2018, Qupperneq 41

MINNINGAR 41
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. MAÍ 2018
að til síðast þegar ég hitti hann
þegar ég fékk að heyra: „Ekki
vera með símann við matarborð-
ið.“ Þannig var afi alveg frá fyrstu
stundu og þangað til ég kvaddi
hann í síðasta skipti. Það sem var
eflaust fyrst um sinn hræðsla við
gamla manninn þróaðist hægt og
rólega í ómælanlega virðingu sem
ég hafði fyrir þeim manni sem
hann hafði að geyma. Á bak við al-
vörugefna manninn var ljúfur og
góður maður.
Afi var handlaginn og elskaði að
smíða hluti. Hann safnaði ýmsu
mögnuðu tréverki og þannig man
ég sérstaklega eftir taflmönnun-
um hans sem voru engir venjuleg-
ir taflmenn heldur listaverk úr
viði, ég elskaði að leika mér með
þá þegar ég var lítill og tefla þegar
litli bróðir minn nennti að tefla við
mig. Í íbúðinni minni finnast ýms-
ir viðargripir sem afi hafði smíðað,
lítill leikfangabíll og fugl en mest
þykir mér þó vænt um lampann
sem hann smíðaði. „Ljóta“ lamp-
ann sem ekkert af börnunum hans
vildi taka við, en ég gerði glaðfús-
lega enda fannst mér lampinn
mjög flottur. En mest þykir mér
þó vænt um persónulegt gildi
lampans, enda var afi mjög glaður
að ég vildi taka við lampanum og
er það minning sem ég mun halda
þétt að mér um aldur og ævi!
Einn af mörgum erfiðleikum
sem ég þurfti að glíma við, við að
vera heyrnarskertur, er þegar
heyrnin hjá afa byrjaði að dala
líka. Samræðurnar síðustu ár voru
erfiðari fyrir okkur báða, en afi
átti alltaf góða sögu að segja og
líkaði honum sérstaklega að tala
við Jenný eiginkonu mína en ég
held að hann hafi verið stoltastur
af því afreki mínu að hafa náð mér
í svona myndarlega konu. Ég get
ímyndað mér að hann hafi talið að
fyrst ég gat það þá færi ég leik-
andi í gegnum restina af lífinu og
þær áskoranir sem það hefur að
bjóða.
Ég er mjög þakklátur fyrir
samfylgdina, elsku afi minn, og þá
fyrirmynd sem þú hefur gefið mér
og hvernig maður ég vil vera. Að
lokum vil ég rifja upp þá sterkustu
minningu mína sem ég hef af afa
og það er hversu barngóður hann
var, það situr alltaf fast í mér,
hvort sem það var Magnús, Ágúst,
Sandra, Bjarki, Ívar, Sara eða
Anton. Þá sat afi með þeim og fór
með puttavísuna skemmtilegu og
er ég ekki frá því að ég muni sjálf-
ur eftir mér í fanginu á honum
þegar hann raulaði og taldi á putt-
unum mínum:
Þumalputti: þessi datt í sjóinn
Vísifingur: þessi dró hann upp
Langatöng: þessi bar hann heim
Baugfingur: þessi horfði á
og litliputti spillimann kjaftaði öllu frá.
William Thomas.
Í dag kveð ég góðan vin minn
Helga Magnússon eða Helga
Magg eins og hann var oftast kall-
aður. Þó að á annan tug skildi okk-
ur að í árum upplifði ég aldrei kyn-
slóðabil í vináttu okkar enda var
það svo að þegar ég slasaðist illa í
árslok 2015 var það Helgi sem var
mættur heim löngu fyrir dögun að
moka snjó af gangveginum heima,
kominn á níræðisaldur, maðurinn.
Helgi var traustur vinur og af-
bragðs smiður en þegar ljóst var í
hvað stefndi og að jarðvist hans
mundi senn ljúka hafði hann orð á
því að það hefði nú verið gott að
við höfðum náð að klára kindakof-
ann en þar áttum við margar góð-
ar stundir, vinirnir.
Ég vil þakka Helga fyrir dýr-
mæta vináttu í gegnum árin og
sendi Unni, börnum og fjölskyldu
innilegar samúðarkveðjur. Megi
góður Guð gefa ykkur styrk í
sorginni.
Guðjón á Látrum.
Með nokkrum orðum kveð ég
æskuvin minn Helga Magnússon
frá Vesturhúsum í Vestmannaeyj-
um en hann átti þar til merkra
manna ættir að rekja. Hann var
sonur hjónanna Kristínar Ás-
mundsdóttur frá Seyðisfirði en
faðir hennar var þar þekktur sjó-
maður og einn af brautryðjendum
vélbátaútgerðar, og Magnúsar
Magnússonar smiðs, sem var son-
ur hjónanna Jórunnar Hannes-
dóttur lóðs á Miðhúsum og Magn-
úsar Guðmundssonar á
Vesturhúsum, sem var forgöngu-
maður línuveiða í Eyjum, sem
stórjók afla og afkomu fólks og út-
gerðar. Vesturhús voru umsvifa-
mikið heimili útvegsmanns, þaðan
var veiði lunda, flugfýls og fisks,
og var iðulega dreift mat til þeirra
sem minna áttu og þurrabúðar-
fólks sem ekki átti tilkall til nytja í
úteyjum. Á þannig heimili og and-
rými ólst Helgi upp og varð ungur
góður veiðimaður í leigumála Áls-
eyjarjarða og Vesturhúsa.
Við Helgi höfum verið nánir
vinir allt frá 5 ára aldri en ég man
eins og það hafi gerst í gær hve-
nær og hvar við Helgi hittumst
fyrst. Það var á hólnum austan við
Búastaði, þar sem föðursystir mín,
Lovísa frænka, bjó með sex börn-
um sínum, og við vorum að bera út
Fylki. Allan barnaskóla og gagn-
fræðaskóla sátum við saman og
vorum sem bestu bræður. Skóla-
systkini frá þessum árum voru
okkur mjög kær. Með árunum
hefur fækkað í hópnum og margir
hafa farið yfir móðuna miklu sem
bíður okkar allra.
Lundaveiðar, eggjataka og klif-
ur voru aðaláhugamál okkar
Helga og jafnaldra í Vestmanna-
eyjum enda aldir upp við það frá
barnæsku. Höfnin, tíðar heim-
sóknir íslenskra og erlendra skipa
fóru ekki fram hjá okkur. Helgi og
ég fórum saman í úteyjar til lunda-
veiða og eggjatöku snemma á vor-
in, en Helgi var Álseyingur og
gjörþekkti þá eyju en ég Bjarna-
reyingur. Þannig liðu dagarnir
einn af öðrum. Helgi hafði áhuga á
sjómennsku, en móðir hans og
amma töldu að góður smiður og
handverksmaður væri öruggari í
lífsbaráttu þeirra tíma, en þess má
geta að margir mestu fiskimenn
Vestmannaeyja á fyrri hluta 20.
aldar voru af Vesturhúsaætt.
Helgi valdi hið skapandi starf
trésmíða og varð mjög farsæll í
þeim störfum, vandvirkur og
afkastamikill. Hann varð því eft-
irsóttur og hefði getað skapað sér
starfsvettvang hvar sem var, en
trúr sinni heimabyggð haslaði
hann sér völl í Vestmannaeyjum
og stóð fyrir byggingu húsa sem
bera vandvirkni hans og sam-
viskusemi fagurt vitni. Er í minn-
um haft innan fjölskyldunnar er
Helgi sá um að klæða íbúðarhúsið
að Hrafnabjörgum í Arnarfirði,
æskuheimili Aniku eiginkonu
minnar.
Eftir gagnfræðaskóla skildu
leiðir, Helgi fór í iðnskólann í Eyj-
um og valdi smíðar en ég fór í
menntaskóla og síðan til sjóliðs-
foringjanáms í Kaupmannahöfn.
Ávallt héldum við þó sambandi
með bréfaskriftum. Þegar við
hjónin fluttum heim til Eyja urðu
Helgi og Unnur okkar nánasta
vinafólk. Eftir að við fluttum í bæ-
inn eftir eldgosið 1973 héldum við
sem fyrr sambandi og ávallt komu
þau í heimsókn til okkar hjóna er
þau dvöldu í Reykjavík. Áttum við
margar góðar samverustundir.
Við Anika og fjölskyldan öll
sendum Unni og fjölskyldu henn-
ar okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Guðjón Ármann Eyjólfsson.
Ljúft og gott er að láta hugann
reika til baka og rifja upp minn-
ingar og samveru við fráfall góðra
samferðarmanna.
Helgi Magnússon var einn besti
smiður sem ég hef unnið með og
fljótur að sjá lausnir á hverju máli.
Það var því gott fyrir okkur strák-
anna í h/f Smið að hafa Helga með
í liði. Hann rak okkur áfram, en
var samt mjög skemmtilegur
vinnufélagi.
Hann var Týrari, sjálfstæðis-
maður – já, hvort hann var. Einnig
var hann Álseyingur og veiddi
lunda á hverju sumri meðan sú
íþrótt var og hét.
Vinskapur okkar hélst alltaf
þótt við værum hvor hjá sínum
vinnuveitandanum og svo kom
Gosið. Helgi byggði þá íbúðir í
Reykjavík með félögum sínum.
En hann kom heim aftur og vann
við að klára sjúkrahúsið í Eyjum
alveg þar til það var tekið í notkun.
Árið 1974 var fyrirtæki mínu
falið að taka við smíði Safnahúss í
Eyjum, sem þá var ekki fokhelt.
Helgi tók að sér að sjá um verkið
fyrir fyrirtækið og stjórnaði hann
allri vinnu á byggingarstað af mik-
illi fagmennsku. Hann kom með
góða menn með sér og á næstu
fimm árum skiluðu þeir af sér
hverri hæðinni á fætur annarri,
1977 bókasafni, 1978 byggðasafni
sem í dag er Sagnheimar og að
lokum skjalasafni. Húsið er góður
minnisvarði um fagmennsku
Helga.
Helgi var sannur Eyjapeyi sem
ólst upp og starfaði alla tíð í nánu
sambandi við athafnalíf Eyja-
manna og hafði hann alla tíð orð á
sér fyrir dugnað og ósérhlífni.
Hans er ljúft að minnast og vilj-
um við Hrafnhildur því senda
Unni og fjölskyldunni innilegustu
samúðarkveðjur.
Garðar Björgvinsson.
Árið 1962 útskrifuðust 12 ungar
stúlkur frá Húsmæðrakennara-
skóla Íslands. Framtíðin beið
þeirra. Sumar úr Reykjavík, aðrar
af landsbyggðinni. Ein þessara
stúlkna réð sig til Vestmannaeyja
til kennslu í heimilisfræðum. Þetta
var Unnur vinkona mín. Hún
verður nú ekki lengi þarna, sögðu
skólasystur okkar.
Nú fóru mér að berast bréf frá
henni. Hvernig henni tókst til með
kennsluna, hvernig lífið var í Eyj-
um o.s.frv. en svo bréf um miðjan
vetur. ,,ég er búin að kynnast ung-
um manni. Hann heitir Helgi frá
Vesturhúsum. Vandaður og góð-
ur, smiður“. Þessi frábæra vin-
kona mín átti svo sannarlega skilið
að eignast góðan og traustan lífs-
förunaut.
Svo urðu bréfin fleiri. Helgi að
kaupa lóð, fjölskyldan að stækka
og áður en ég vissi af var komið
hús og flutt inn. Mér var boðið í
heimsókn.
Í dyrunum á Ásaveginum tók á
móti mér ungur hraustlegur mað-
ur sem tók þéttingsfast í hönd
mína, bauð mig velkomna. Glæsi-
legt hús hannað og byggt með
hans eigin höndum. Mér varð
strax ljóst að Helgi hafði lagt í
þetta fallega hús alla ást sína og
hagleik.
En gleðin með nýja húsið stóð
ekki lengi. Um miðja nótt 1973 sló
bjarma á himininn yfir Helgafelli.
Það var farið að gjósa. Fumlaust
tóku hjónin saman fatnað, ein-
hverja muni, klæddu börnin og
hröðuðu sér ofan á bryggju.
Þessa nótt litu þau í síðasta sinn
sitt glæsilega hús.
Lítill drengur í fangi, stúlku-
barn við hönd, kvíðin kona og ung-
ur maður á flótta undan eldgosi.
Þau fengu inni hjá móður Unnar á
Brávallagötunni, síðar íbúð í
Hraunbænum. Ekkert vonleysi,
engin uppgjöf.
Við flytjum fljótlega aftur til
Eyja, sagði hann. Lífsbaráttan
hafði hert Eyjafólkið svo að jafn-
vel eldgos tók ekki frá því stað-
festuna.
Ungur lá hann á bjargbrúninni
í Álsey, óhræddur háfandi lunda.
Ungur þræddi hann þverhnípið,
ungur valdi hann sér smíðar til at-
vinnu. Handverkið hreinasta
snilld.
Uppi á landi var hann strax
kominn í öflugt gengi smiða. En til
Eyja varð hann samt að komast til
að bjarga innbúi, hurðum og fleiru
áður en askan kaffærði húsið. Ég
reisi bara annað, sagði hann.
24. september sama ár skall á
ofsaveður yfir landið. Þök rifnuðu
af húsum. Síminn hringdi, neyð-
arhringing. Þakdúkur á nýbyggðu
húsi vinar okkar fokinn, úrhelli og
miklar skemmdir í vændum.
Hjónin erlendis. Náð í Helga og
flokkinn hans. Fumlaust og hratt
unnu þeir við að festa niður dúk í
brjáluðu veðri. Húsinu bjargað.
Þetta var Helgi, áræðinn,
óhræddur, útsjónarsamur og
sterkur.
Svo loksins goslok og nýtt hús
byggt á Bröttugötu. Nýtt upphaf,
og aftur kom ég í heimsókn. Aftur
sama þétta handartakið í dyrun-
um. Velkomin.
Svo hafa árin liðið við leik og
störf og aldurinn sótt að. Ævi-
kvöldinu skyldi eytt í nýju raðhúsi
til að létta undir með Unni sinni
sem hafði gengið gegnum erfið
veikindi en þá var barið harkalega
að dyrum. Nú greindist Helgi með
illvígan sjúkdóm. Nú varð þessi
sterki maður að beygja sig.
Já, svo sannarlega hafa Eyjarn-
ar misst einn af sínum traustustu
drengjum.
Í friði Guðs hvíli nú kær vinur í
fallega kirkjugarðinum í Vest-
mannaeyjum.
Dröfn og Arthur Farestveit.
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi,
þó samverustundirnar
hafi kannski ekki verið
nógu margar eru minning-
arnar þeim mun meiri og
sumar ógleymanlegar.
Fagur, fagur fiskur í sjó,
brettist upp á halanum
með rauða kúlu á maganum.
Vanda, banda,
gættu þinna handa.
Vingur, slingur,
vara þína fingur.
Fetta, bretta,
svo skal högg á hendi detta.
Takk fyrir, elsku afi, við
elskum þig öll,
P.S.
Samanbrotnu bátarnir
og hattarnir klikka aldrei.
Ívar Tómasson,
Sara Kristín Helgason og
Anton Helgi Helgason.
Með klökkum huga þig ég kveð,
ég þakka allt sem liðið er,
Guð okkur verndi og blessi.
Það er sárt að kveðjast við
dauðans dyr.
En svona er lífið og dauðinn ei
spyr,
hvort finnist oss rétti tíminn til,
dauðinn hann engum sleppir.
(Ingimar Guðmundsson.)
Þórhildur Rún.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
KARL JÓHANNSSON,
Kringlumýri 1, Akureyri,
lést á hjúkrunarheimilinu Hlíð á Akureyri
fimmtudaginn 10. maí.
Útförin fer fram frá Akureyrarkirkju þriðjudaginn 22. maí
klukkan 13.30. Starfsfólki á skurðdeild SAk og hjúkrunar-
heimilinu Hlíð eru færðar bestu þakkir fyrir kærleiksríka
umönnun.
Reynir Karlsson Anna Sigríður Halldórsdóttir
Heimir Karlsson Elfa Hauksdóttir
Ragnheiður Antonsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Þökkum innilega alla samúð, hlýhug og
vinsemd vegna andláts og útfarar
elskulegrar eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
HÖLLU INGIBJARGAR
SVAVARSDÓTTUR,
Áshlíð 6, Akureyri.
Sérstakar þakkir til Heimahlynningar á Akureyri fyrir góða
umönnun og hlýhug.
Hallgrímur Kristinn Gíslason
Gísli Hallgrímsson Anna Sigríður Pétursdóttir
Bjarni Hallgrímsson Arna Þorsteinsdóttir
Garðar Hallgrímsson
Haukur Hallgrímsson Aðalheiður Guðmundsdóttir
Erla Björg Hallgrímsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
HELGI HÁLFDANARSON,
Víkurbraut 30,
Hornafirði,
lést sunnudaginn 13. maí.
Hann verður jarðsunginn frá Hafnarkirkju
föstudaginn 25. maí klukkan 14.
Vilborg Einarsdóttir
Laufey Helgadóttir Sigurbjörn Karlsson
Guðný Helgadóttir Hákon Gunnarsson
Þorbjörg Helgadóttir Vignir Júlíusson
barnabörn og barnabarnabörn
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
STEINAR PETERSEN,
Goðheimum 3,
Reykjavík,
lést í faðmi fjölskyldunnar föstudaginn
18. maí. Útförin fer fram frá Áskirkju fimmtudaginn 24. maí
klukkan 13. Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir
en þeim sem vilja minnast hans er bent á að láta góðgerðafélög
njóta þess.
Greta Björgvinsdóttir Petersen
Birna Petersen Ken Håkon Norberg
Gunnar Petersen Elva Gísladóttir
Eva Petersen
Viktor, Emilia, Oliver
Anna Alexandra, Steinar og Brynjar
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi, langafi og bróðir,
JÓNAS JÓNASSON
húsgagnasmiður,
Flúðaseli 88,
lést á Landspítalanum við Hringbraut
fimmtudaginn 3. maí. Útförin hefur farið fram.
Bára Sigfúsdóttir
Katrín Jónasdóttir Guðmundur Ó. Guðmundsson
Jónas Jónasson Kristrún Sigurdísardóttir
Arnfríður Jónasdóttir
Gummi, Arna, Arnór, Bára, Karen,
Guðni, Júlía, Sindri, Aron
og barnabarnabörn
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann