Morgunblaðið - 19.05.2018, Qupperneq 42

42 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. MAÍ 2018
✝ Ragnar Halls-son var fædd-
ur í Hallkels-
staðahlíð í
Hnappadal 27. júlí
1933. Hann lést
þann 12. maí 2018
á Dvalarheimilinu
Brákarhlíð í Borg-
arnesi.
Foreldrar hans
voru hjónin Hallur
Magnússon og
Hrafnhildur Einarsdóttir í
Hallkelsstaðahlíð. Ragnar var
eitt tólf barna þeirra hjóna.
Þau eru Einar, f. 1927, Sigríð-
ur Herdís, f. 1928, Anna Júlía,
f. 1930, Sigfríður Erna, f.
1931, Ragnar, f. 1933, Margrét
Erla, f. 1935, Guðrún, f. 1936,
Magnús, f. 1938, Sveinbjörn, f.
1940, Elísabet Hildur, f. 1941,
Svandís, f. 1943, og Halldís, f.
1945. Látin eru Magnús, Ein-
ar, Guðrún, Svandís.
Ragnar var bóndi í Hallkels-
staðahlíð, hann fór eitt sumar
til síldveiða, starfaði nokkur
haust í sláturhúsi að Syðstu
Görðum og var
kaupamaður á
bæjum í sveitinni.
Ragnar átti sæti í
hreppsnefnd Kol-
beinsstaðahrepps
um langt árabil,
formaður Hesta-
mannafélagsins
Snæfellings, sat í
stjórn UMF Eld-
borgar og var
einn af mátt-
arstólpum félagsins á að-
alblómatíma þess í keppn-
isíþróttum, formaður
Búnaðarfélags Kolbeins-
staðahrepps og tók virkan
þátt í störfum Framsókn-
arflokksins.
Hann hlaut heiðursvið-
urkenningar hjá Hestamanna-
félaginu Snæfellingi, Hrossa-
ræktarsamtökum Vesturlands
og Ungmennafélaginu Eld-
borgu.
Útförin fer fram frá Kol-
beinsstaðakirkju í dag, laug-
ardaginn 19 maí, og hefst kl
14.
Elsku nafni minn, heilsu
þinni hafði hrakað mikið síðast
liðin ár sem olli því að þú gast
ekki gert allt sem þú vildir
gera, né verið þar sem þú átt
heima, í sveitinni þinni. En ég
trúi því að núna sért þú kominn
á betri stað, eflaust mættur í
sauðburð til að fylgjast með og
sjá til þess að allt gangi smurt.
Hann nafni var svo einstak-
lega ljúfur og rólegur maður,
með einstaka nærveru og barn-
góður. Við náðum vel saman og
ein af hefðum okkar var að
hringjast á milli á afmælum og
á aðfangadag og var spjallað
tímunum saman, umræðuefnið
var aðallega íþróttir en við
nafnarnir höfðum báðir gríðar-
lega mikinn áhuga á flest öllum
íþróttum. Svo endaði samtalið
iðulega á því að hann bað mig
um að skila kveðju til sætustu
stelpunnar.
Þó svo að báðir afar mínir
væru fallnir frá þónokkuð fyrir
minn tíma, þá upplifði ég aldrei
neitt annað en að eiga afa, hann
nafni var nefnilega hinn full-
komni afi. Ég er skírður í höfuð
á honum og var samband okkar
einstakt. Allar sveitaferðirnar
þar sem ég fékk að vera aðstoð-
armaður hans nafna eru dýr-
mætar minningar. Ég minnist
sérstaklega þegar ég fór með
honum í girðingavinnu og að
henni lokinni þegar við röltum
heim og rauluðum lag Valgeirs
Guðjónssonar, „ég held ég
gangi heim“. Mér þótti svo
gaman að í einni af seinustu
heimsókn minni til þín á dvalar-
heimilið Brákarhlíð þá raulaðir
þú smá bút úr laginu með þitt
einstaka bros á vör. Einnig eru
ófáar minningar um sauðburð
og réttir, fyrsta skiptið sem ég
fékk að taka næturvaktina í
sauðburðinum er ofarlega í
huga ásamt öllum réttunum
þegar við gengum um réttina
og þú bentir mér á hvaða kind,
lamb eða hrút ég átti að draga
á sinn stað.
Elsku nafni minn, þín verður
sárt saknað en allar dásamlegu
minningarnar ylja manni um
hjartarætur. Þú situr eflaust
við hlið systkina þinna og fylg-
ist með okkur öllum. Sveitin þín
er í frábærum höndum Sigrún-
ar systur, Skúla og Mumma.
Takk fyrir alla samveruna og
samtölin okkar. Takk fyrir að
vera besti „afi“ sem hægt er að
óska sér.
Nafni, Ragnar Sverrisson.
Elsku Ragnar frændi minn.
Að fá að alast upp í fallegri
sveit með góðu fólki er dýr-
mætt og fyrir lítið stelpuskott
er ómetanlegt að fá að hafa
góðan frænda eins og þig til
staðar.
Þær eru hlýjar minningarnar
sem koma upp þegar ég hugsa
til baka í Hlíðina góðu þar sem
alltaf var nóg að gera og þar
sem maður fékk alltaf að vera
með í því sem þurfti að gera.
Sauðburður, smalamennsku,
hestastúss, sláttur og allt þar á
milli. Það var alltaf gaman að fá
að fara með þér í svona stúss
og þarna var hugur þinn og
hjarta alla daga, í fallegu sveit-
inni þinni.
Ein af fyrstu minningum
mínum er þegar ég fékk að sitja
fyrir framan þig á hesti þeys-
andi yfir Háholtin þegar smala
var verið úr fjallinu eitt haustið.
Það var líka alltaf spennandi
þegar þú fórst í kaupstaðarferð
í Borgarnes því þá vissi ég að
við krakkarnir fengjum appels-
ín í gleri og prins póló þegar þú
kæmir heim og það klikkaði
aldrei, ekki í eitt skipti.
Oftar en ekki voru stóru jóla-
pakkarnir frá þér og auðvitað
eru stóru pakkarnir alltaf mest
spennandi.
Þú varst duglegur að taka
mig með þér í hesthúsið og þar
átti ég góða tíma með þér en
skemmtilegast var þó alltaf
þegar var sauðburður. Þá var
nóg að gera, hvort sem það var
við að færa stíur eða sækja fyr-
ir þig lömb sem þú varst að
marka út. Það var alltaf líka
stór stund þegar þurfti að
smíða palla og stíur í hlöðunni
og ósjaldan fékk ég að láta
reyna á misgóða lagni mína við
smíðar en alltaf varstu tilbúinn
að leiðbeina eða bara leyfa mér
að berja hamrinum eitthvert út
í loftið.
Seinna þegar ég fór svo að
koma með mínar stelpur í sveit-
ina sá ég hvernig þær sóttu í að
vera nálægt þér og þú alltaf svo
hlýr eins og ég man eftir þér í
minni barnæsku. Daniella talar
ennþá um morgnana í sveitinni
þar þið sátuð saman og borðuðu
AB mjólk úr glasi og alltaf átti
að gera alveg eins.
Það er svo margt gott að
minnast og fyrst og fremst
þakklæti fyrir það að hafa feng-
ið að hafa þig nálægt í lífinu.
En nú var kominn tími til að
hvíla lúin bein og veit ég að þú
verður samt ekki langt undan.
Hugur þinn var ávallt í Hlíðinni
og ég veit að nú ertu kominn
aftur heim í þína fallegu sveit.
Hvíldu í friði, elsku frændi.
Þín
Hildur.
Ragnar frændi minn hefur
kvatt á sinn hógværa og hæg-
láta hátt.
Hann hafði um nokkurra ára
skeið dvalið á Brákarhlíð í góðu
yfirlæti. Þrátt fyrir það var
hugurinn oftast heima í Hlíðinni
þar sem lífið hans var.
Við Ragnar áttum sameigin-
leg áhugamál sem sameinuðu
okkur frá fyrstu kynnum allt til
hans síðasta dags. Sauðfjárbú-
skapurinn og hestastúss var
eitthvað sem okkur báðum
hugnaðist vel. Hann kenndi mér
svo ótal margt og var óþreyt-
andi að svara misgáfulegum
spurningum. Þolinmæði hans
þegar ég varð helst að fara alla
daga í fjárhúsin og fylgjast með
var ótrúleg. Ég er ekki viss um
að ég hafi alltaf verið til gagns
með honum, ekki einu sinni
komin nálægt skólaaldri. Það
var þó aldrei á honum að finna
annað en ég væri mikilvæg og
dugleg.
Hann að skrifa í rollubækur
við skrifborðið sitt, ég sí-
malandi uppá borði.
Hann að sópa jöturnar, ég að
sópa líka með lítinn kúst.
Hann að gefa kindum fóð-
urbæti, ég að smakka hann og
þvælast fyrir.
Hann að líta eftir lambafé, ég
að elta hann.
Hann að vaka yfir sauðburði,
ég að vaka líka, sofnaði svo í
heyinu en glaðvaknaði þegar
hann bauð uppá „Vökutertuna“
sem var dásamleg brúnterta
með kremi.
Hann að velja lífgimbrar, ég
að fylgjast með og velja þeim
nöfn eftir hans uppskrift.
Ragnar var fjárglöggur með
afbrigðum og þekkti um 700
kindur með nöfnum og gat rak-
ið ættir þeirra marga ættliði.
Sauðfjárbóndi af Guðsnáð.
Ragnar átti sín uppáhalds
hross, hafði gaman af því að
ríða út og ferðast á hestum.
Einnig var hann áhugasamur
um hrossarækt og kynbætur.
Þegar Ragnar var 50 ára hélt
hann uppá áfangann með því að
fara í viku ferð ríðandi inn í
Gilsfjörð. Sumarið sem hann
varð 67 ára fór hann ríðandi
með okkur í góðum hópi hesta-
manna norður í land. Ferðin
tók rúmlega hálfan mánuð og
var hann með alla ferðina.
Hann naut þess að rifja þessar
ferðir upp í huganum og það
kom sérstakur glampi í augun
þegar hann sagði „það var í
ferðinni“. Um áratuga skeið var
það hefð í sveitinni að fara ríð-
andi á hestaþing Dalamanna á
Nesodda. Þeim ferðum hafði
Ragnar einstaklega gaman af.
Hann átti sínar gæðastundir
á hestbaki en þá sameinaði
hann sín áhugamál.
Að ríða til fjalla að líta eftir
lambfé var fyrir hann eins og
suma að fara í margra landa
reisu. Þá stoppaði hann á völd-
um stöðum, lagðist með kíkinn í
góða brekku og kannaði landið
og lífið. Spáði í gróðurinn, snjó-
inn í fjöllunum og hvort eitt-
hvað hefði breyst. Þetta var
helgistund, þar sem ég lærði
fljótt að bæri að virða. Ég hélt í
hestana og fylgdist með þeim
kroppa nýgræðinginn. Þetta
voru stundir til að hugsa málið
eins og Ragnar kallaði það.
Það er margs að minnast
enda eru það forréttindi að hafa
verið honum samtíða í rúmlega
hálfa öld.
Ragnar var ljúfur, góður,
traustur og réttsýnn, hjá hon-
um var gott að fá ráð.
Ég er sannfærð um að Ragn-
ar hefur nú fengið bót meina
sinna. Sennilega ríður hann á
Blika sínum með þá Grána og
Hring í taumi um græna dali og
fögur fjöll. Og lítur til kinda um
leið.
Takk fyrir allt það sem þú
varst mér og mínum.
Sjáumst síðar, elsku frændi
minn.
Sigrún Ólafsdóttir.
Það er einkenni margra sem
alast upp í Hnappadalnum á
Snæfellsnesi, að þeir vilja
hvergi annars staðar vera.
Tignarleg fjöllin, vötnin, eld-
stöðvarnar og hraunbreiðurnar,
skapa umgjörðina og samkennd
fólksins í dalnum hefur löngum
verið sterk. Þetta sannaðist
ekki síst hjá systkinahópnum á
Ragnar Hallsson
✝ Páll Péturssonfæddist 21.
maí 1940 á Steini,
Reykjaströnd í
Skagafirði. Hann
lést 7. maí. 2018 á
Heilbrigðisstofnun
Norðurlands á
Blönduósi.
Foreldrar hans
voru Pétur Lárus-
son, f. 23. mars.
1892, d. 4. maí
1986, bóndi frá Skarði, Skarðs-
hreppi í Skagafirði, og Kristín
Danivalsdóttir f. 3. maí. 1905,
d. 9. nóv. 1997 húsfreyja frá
Litla Vatnsskarði í Laxárdal,
A-Húnavatnssýslu. Systkini
Páls eru Hilmar Pétursson, f.
11. september. 1926, Jóhann
Pétursson, f. 26. apríl. 1928,
Kristján Pétursson, f. 17. maí.
1930, d. 4. janúar. 2011, og
Unnur Pétursdóttir, f. 9. apríl.
1943. Páll kvæntist Höllu
Njarðvík Gunnarsdóttur, f. 20.
september. 1947, d. 3. ágúst.
2014 og eignuðust þau 1)
Tinnu, f. 13. desember. 1972,
gift John Marshall. Börn
þeirra eru Brynja Helena f. 3.
ágúst. 2002, og Kaja Alex-
andra, f. 23.
ágúst. 2004. 2)
Heba f. 11. júlí.
1975.
Páll lauk stúd-
entsprófi frá
Menntaskólanum á
Laugarvatni 1960
og prófi í efna-
fræði frá Háskóla
Íslands. Þá hélt
hann til náms í
fiskiðnfræði í Kiel
og Hannover í Þýskalandi og
lauk þaðan prófi 1967. Páll
starfaði hjá Rannsóknar-
stofnun fiskiðnaðarins í
Reykjavík í nokkur ár og síð-
an hjá Meitlinum í Þorláks-
höfn. Þaðan lá leið fjölskyld-
unnar til Kanada þar sem Páll
vann hjá Fishery Products í
sex ár. Í kjölfarið flutti fjöl-
skyldan til Bandaríkjanna. Þar
vann Páll hjá Coastal Fisher-
ies í Massachusetts um hríð
uns hann réðst til Icelandic
USA í Maryland þar sem hann
vann sem gæðastjóri þar til
hann lét af störfum.
Útför Páls fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag, 19.
maí 2018, klukkan 14.
Elsku pabbi og afi.
Það sem kemur fyrst í hug-
ann, þegar við hugsum um þig,
er sú mikla væntumþykja sem
þú sýndir okkur. Það var besta
gjöfin til okkar. Það er ekki
hægt að hugsa sér betri pabba
og afa en þig.
Þú fluttir til Kaliforníu á eftir
okkur John til að vera nálægt
barnabörnunum þínum. Þú
studdir okkur í blíðu og stríðu.
Þú varst alltaf kletturinn í lífi
mínu og kenndir mér að vera
sterk og bjartsýn á erfiðustu
tímum lífs míns. Þú hjálpaðir
mér að verða sú þrautseiga kona
sem ég er í dag og kenndir mér
að vera góð móðir. Þú sagðir
alltaf að ég gæti komist eins
langt í lífinu og ég ætlaði mér.
Þegar ég kynnti þig fyrir mann-
inum, sem ég vildi giftast,
bauðstu hann velkominn í fjöl-
skylduna og sýndir honum alla
þá væntumþykju eins og hann
væri þinn eigin sonur.
Við munum alltaf minnast þín
og gleðjumst að nú ertu aftur
með mömmu, Kidda frænda og
foreldrum þínum. Undanfarin ár,
eftir að þú greindist með Alz-
heimer sjúkdóminn, hafa verið
þér og fjölskyldunni erfið.
Ég er mjög þakklát fyrir að
hafa fengið tækifæri til að vera
með þér núna síðustu vikuna í
apríl. Ég mun aldrei gleyma
brosinu þínu þegar ég hljóp með
þig í hjólastólnum yfir bílastæðið
og spurði hvort þetta væri gam-
an og þú sagðir, gerðu þetta aft-
ur. Þú kunnir að gleðjast alveg
til hins síðasta.
Við minnumst allra þeirra
skemmtilegu stunda, sem við
áttum saman, hvað þú hafðir
gaman að dansa, hlæja og faðma
okkur. Við kveðjum þig með
trega, elsku pabbi og afi. Þú mun
ætíð lifa í hjörtum okkar.
Tinna, Brynja og Kaja.
Ég hitti Palla í fyrsta sinn
þegar hann kom á flugvöllinn í
Washington, DC til að sækja
okkur Tinnu, eldri dóttur hans.
Palli lagði stóru óaðfinnanlegu
Ford Econoline bifreiðinni fag-
mannlega við gangstéttar-
brúnina og heilsaði glaðlega.
Tinna hafði varað mig við og
sagt að hugsanlega yrði pabbi
hennar ekkert ýkja hrifinn eða
vingjarnlegur við mig eins og títt
er um tengdafeður þegar þeir
hitta tilvonandi tengdasyni. En
það var ekkert að óttast, Palli
var í alla staði vingjarnlegur og
opinn. Mér þótti einstakt og at-
hyglisvert hve Palli kunni góð
skil á sögu Bandaríkjanna, hann
var svo vel heima í smáatriðun-
um. Enskan hans var mjög góð
með smá-votti af íslenskuslett-
um. Þrjú mikilvægustu orðin í ís-
lensku sem hann kenndi mér eru
„ég elska þig“ og þau hafa oft
komið sér vel í sambúð okkar
Tinnu, eiginkonu minnar með
víkingablóðið. Palli var góður
gestgjafi og kunni að skemmta
sér og öðrum. Ég mun ávallt
minnast ástar Palla á dætrum
sínum og dætrum okkar Tinnu.
Hann var stoltur af afkomendum
sínum, þær voru honum allt.
Kær kveðja, þar til við hitt-
umst aftur, þinn tengdasonur,
John Marshall.
Heiðarlegur, samviskusamur,
með ríka réttlætiskennd, lýsir
mínum kæra bróður, Páli Pét-
urssyni.
Hér minnist ég æskuára okk-
ar Palla. Við vorum langyngst
fimm Steinssystkina á Reykja-
strönd. Fjölskyldan flutti úr
sveitinni og settist að í Keflavík,
þegar Palli var sex ára og ég
þriggja ára. Ég man ekkert eftir
mér á Steini, en var sagt að Palli
hafi snemma farið að líta eftir
mér og hafi eitt sinn bjargað
mér úr lífsháska þar sem ég var
að sökkva ofaní dý. Eftir að við
fluttum á mölina, þótti Palla ég
heldur erfið í taumi og hinn sam-
viskusami stóri bróðir átti fullt í
fangi með mig í umferðinni,
sagði oft „hún verður drepin“,
þegar ég óð út á götuna. Honum
tókst þó að halda lífinu í stelp-
unni og við tóku eftirstríðsárin
með amerískri hersetu og mikl-
um uppgangi í Keflavík.
Áhyggjulausir krakkarnir í bæn-
um létu hersetuna lítið á sig fá
og byggðu sinn ævintýraheim í
hálfbyggðum húsum og moldar-
haugum. Þá voru ekki sjónvörp
eða snjallsímar til að freista
barnanna. Á sumrin var hamast í
leikjum og kofabyggingum frá
morgni til miðnættis. Ég hugsaði
ekki út í það þá að eflaust hefur
verið pirrandi fyrir Palla að hafa
þetta stelpuskott í eftirdragi,
þegar mikilvæg verkefni voru í
gangi með vinunum. Hann var
ekki einu sinni laus við mig þeg-
ar hann var sendur í sveit í
Langadal, ég var send með hon-
um. Nálægðin við dýrin og nátt-
úruna í sveitinni reyndist dýr-
mætt veganesti fyrir okkur
bæði. Ég kveð minn elskulega
bróður með söknuði og þakklæti
fyrir allt em hann gerði fyrir
mig.
Við Snorri og fjölskyldan okk-
ar sendum Hebu,Tinnu, John og
dætrunum Brynju og Kaju inni-
legar samúðarkveðjur.
Unnur.
Fyrir mér er Páll Pétursson
alltaf Palli frændi. Hann var litli
bróðir pabba og milli þeirra ríkti
mikill kærleikur og vinátta. Mín-
ar fyrstu minningar um Palla
frænda eru þegar ég var um það
bil sex ára og hann um tvítugt.
Palli var flotti frændinn sem átti
plötuspilara og spilaði alls kyns
tónlist, ekki síst Shadows og
þýska óperutónlist. Í fjölskyldu-
og jólaboðum var Palli ávallt
hrókur alls fagnaðar og sjálf-
skipaður hirðljósmyndari. Eftir
að Palli kom heim frá námi í
Þýskalandi bjó hann í Reykjavík,
sem ég gerði einnig. Þá náði
Palli oft í mig á nýja Moskvitsn-
um sem hann átti, og var ákaf-
lega stoltur af, og við fórum til
Keflavíkur að heimsækja ömmu
og afa. Eftir að ég fullorðnaðist
skildi ég hversu mikilvægur
hlekkur Palli var í kærleiksríku
sambandi okkar ömmu og afa.
Síðan líða árin, ég fluttist,
ásamt fjölskyldu minni, til
Bandaríkjanna þar sem við hjón-
in fórum til náms. Þá hafði Palli
ásamt eiginkonu sinni Höllu og
dætrum þeirra Tinnu og Hebu
búið þar um nokkurra ára skeið.
Palli aðstoðaði okkur náms-
mennina með fyrstu skrefin og
hjálpaði m.a. við búslóðaflutn-
inga. Samskipti og heimsóknir á
milli fjölskyldnanna voru nokkuð
tíð á þeim tíma sem við bjuggum
í Bandaríkjunum. Palli var í fisk-
bransanum og við fengum reglu-
lega að njóta þess að fá góðan ís-
lenskan fisk sem var aldeilis gott
mótvægi við ameríska matinn.
Áfram líður tíminn, ég og fjöl-
skylda mín fluttum aftur heim til
Íslands. Þegar Palli var staddur
á landinu vegna vinnu sinnar
kom hann oft í heimsókn og þá
rifjuðum við gjarnan upp gamla
tíma.
Fyrir allnokkrum árum
greindist Palli með Alzheimer og
smám saman varð hann ósjálf-
bjarga eins og títt er um þá sem
sjúkdóminn fá. Árið 2014 lést
Halla eiginkona Páls og eftir það
hallaði enn frekar undan fæti.
Dætur Páls voru stoð hans og
stytta í veikindunum. Megi guð
vera með Tinnu, Hebu, John,
Brynju og Kaju sem kveðja nú
góðan vin, föður, tengdaföður og
afa. Hjarta mitt er fullt af þakk-
læti fyrir að hafa þekkt Palla og
notið frændsemi hans og vináttu.
Vilhjálmur Kristjánsson.
Vinur okkar og samstarfs-
félagi, Páll Pétursson, hefur
kvatt okkur hinsta sinni í þess-
um heimi.
Páll, eða Palli í okkar hópi,
vann alla tíð ötullega að því að
halda uppi orðstír íslenska fisks-
ins á erlendum mörkuðum og þá
ekki síst í Bandaríkjunum. Þar
átti hann mikinn þátt í að efla og
viðhalda vörumerkinu Ice-
landic®, en Icelandic® var ný-
lega gefið íslensku þjóðinni til
varðveislu og notkunar fyrir ís-
lenskar vörur.
Palli var ráðinn til Coldwater
Seafood Corporation til að fram-
fylgja því að gæði afurða fyr-
irtækisins stæðust væntingar
kröfuhörðustu neytenda í Norð-
ur-Ameríku. Hlutverkið var að
gæta þess að það sem færi fyrir
kröfuharðan almenning væri það
besta, sem fáanlegt er í sjávaraf-
Páll Pétursson