Breiðfirðingur - 01.04.1966, Blaðsíða 47

BREIÐFIRÐINGUR
45
gjöra hina fyrstu kirkju í Vesturheimi, Þjóðhildarkirkju
í Brattahlíð. Og þótt þessi landkönnuða-hugvekja ætti ekki
að vera um Þjóðhildi; þá hefur margur orðið dýrlingur
fyrir minna en hún, húsfreyjan og móðirin í þessari frægu
fjölskyldu. Og höfðingi hefur hún verið breiðfirzka sjó-
mannskonan sú, sem brýzt í því að láta gera kirkju Drottni
til dýrðar móti vilja manns síns og sjálfsagt í trássi við
lög og siði samborgara, ættingja og erfða.
Guðríður tengdadóttir Eiríks og Þjóðhildar er svo hins
vegar alveg kristin kona og virðist hafa tileinkað sér af
gáfum og skörungsskap hið bezta úr þessum tveim menn-
ingarstraumum kristnitrú og Ásatrú, en metur þó jafnan
kristnina meira svo sem það er koma skal. En hún á þó
það víðsýni og frjálslyndi eða umburðarlyndi til að bera,
sem lastar ei hið forna, sem var né lýtir það, heldur gefur
því þá birtu, sem því ber, svo sem er hún söng kvæðið
Varðlokur fyrir völvunni í veizlunni hjá Þórkatli bónda á
Herjólfsnesi. Og það má telja undursamlegt að þessi feg-
urðardrottning, listakona og landkönnuður á mótum tveggja
menningarstrauma skyldi gerast nunna og einsetukona
heima á Islandi að lokum.
Minna örlög hennar að ýmsu leyti á Guðrúnu Ósvífurs-
dóttur, en ólíkt er hún samt yndislegri kona í allri skap-
gerð og ráðdeild.
Kemur það einna bezt í ljós í samanburði við Freydísi
dóttur Eiríks rauða, mágkonu Guðríðar, sem er þó ein hin
minnisstæðasta persóna í þessari breiðfirzku landkönnuða-
fjölskyldu. Og hlutskipti þeirra verður líka ólíkt meðal
niðja og afkomenda. Mætti telja Guðríði ættmóður list-
rænna kirkjulegra mennta á Islandi, formóður hinna ágæt-