Breiðfirðingur - 01.04.1966, Blaðsíða 32

Svona var þá á Reykhólum
Eins og allir vita hefur mikil breyting orðið á atvinnu-
lífi og lifnaðarháttum fólks síðasta mannsaldurinn. Ekki
sízt hafa mikil og auðsæ straumhvörf orðið í sveitunum,
þar sem sömu lifnaðarhættir og lífsvenjur höfðu þróast
og haldizt við að mestu óbreytt kynslóð fram af kynslóð
langt aftur í aldir og fléttað þá seigu rótarþræði, er bundu
saman þá mold, sem allur okkar þjóðlegi menningargróð-
ur er sprottinn úr. Þessum rótarfléttum er það að þakka
að hér varð ekki örfoka auðn, þegar ógnarplágur elda og
ísa og annarrar óáranar æddi yfir land og þjóð. Og enn
eru hinir gömlu lífshættir í fersku minni þeirra, sem nú
eru miðaldra og eldri, þar sem þeir ríktu lítt breyttir í
byggðum landsins allt fram á fyrstu tugi þessarar aldar,
eða fram að þeim þáttaskilum á okkar tímum, þegar fyrir
alvöru fór að „falla út“ í sveitunum, og þungamiðja byggð-
arinnar flytzt frá moldinni á mölina. Þessi þáttaskipti komu
fyrst og fremst harðast niður á stærri sveitaheimilunum,
stórbýlunum og höfuðbólunum. Þau höfðu jafnan þurft á
miklum mannafla að halda til allrar hinnar umfangsmiklu
búsýslu innanbæjar og utan. Þar var því jafnan margt
vinnufærra karla og kvenna — vinnuhjúa — auk húsbænd-
anna og þeirra nánasta skylduliðs. Við þennan hóp bætt-
ust svo venjulega ýmsir aðrir einstaklingar og auka hjú: