Breiðfirðingur - 01.04.1966, Blaðsíða 65

BREIÐFIRÐINGUR
63
— Manstu eftir nokkurri annarri ferð sérstaklega
erfiðri?
— Og þetta var alltaf nokkuð erfitt, en ein versta ferðin
var þó 1912, hvað færðina snerti. En hún varð þó að vissu
leyti hin happasælasta þeirra allra.
Við vorum tveir í þessari ferð. Jafnaldri minn, Ölafur
Skagfjörð, þó bóndi í Hvammsdalskoti, fór með mér.
Við vorum með tíu hesta undir reiðingi og tíu álna
drögur á tveim þeirra. Það voru slæmir baggar. Við tókum
viðinn í Þorpum, og þegar við lögðum af stað var í að-
sigi hríðarveður af norðri, svo að við urðum að gista á
Felli í Kollafirði hjá Guðmundi bónda Einarssyni.
Hestarnir fengu nægju sína af töðu. Og í bænum voru
viðtökurnar ekki síðri fyrir okkur, enda var Guðmundur
sérstakur gestgjafi.
Líklega hefur engað órað fyrir því, þegar við komuin í
hlaðið, að við ættum háðir gestirnir eftir að verða tengda-
synir hans. En sú varð þó raunin á. En það er önnur saga,
og verður ekki sögð í sambandi við þessar lestaferðafrá-
sagnir.
Næsta dag var komið stórfenni. En upp úr hádegi létti
til, og j>á lögðum við ótrauðir af stað. En ófærðin var
afskapleg, lá á síðum í sköflum og hvergi hægt að fylgja
vegi. Urðum við að fara hátt upp í hlíð að austanverðu.
Versti farartálminn var þó Brimilsgjá. Urðum við að bera
drögurnar yfir gjána, sem var þá óbrúuð. Annars hefðu
hestarnir farið fram af svaða, sem er í gilinu.
Allt fór þó vel. Og mátti það teljast sérstakt lán. Kom-
um heim í vökulok. Og blessaðir hestarnir fengu góða
hjúkrun enda var þeim þess full þörf.