Breiðfirðingur - 01.04.1966, Blaðsíða 14

12
BREIÐFIRÐINGUR
aður. — Þessi hugsunarháttur var ríkur í siðmenningu
Sandara, ekki einungis þeirra, sem áttu alla afkomu sína
undir sjónum, heldur jafnframt þeirra, sem athvarf áttu
á þurru. — Landið agar börnin sín, en reyndar ekki öll
með sama hætti. Samhjálp og fórnfýsi er ekki alltaf í
réttu hlutfalli við álnirnar, sem menn hafa komizt í, upp-
sprettan að þeim eigindum er ekki geta, heldur brjóst
gæði, og þeirra gætir mest, þar sem tvísýnan um að bera
sigur af hættunni er algengust.
Allar kynslóðir Sandara hafa áreiðanlega kunnað sagnir
af því, hvernig þar var þrásinnis forðað frá slysum og
manntjóni. Vitanlega gætti karlmennsku og kunnáttu á
þeim vettvangi, en hefði vafalaust stundum mátt sín lítils,
ef fórnarlund, sem ekki ætlast til launa og óhvikult æðru-
leysi hefði ekki stjórnað hug og hönd. Ég veit ekki, hvort
Sandarar hafa gert sér grein fyrir þessum eðliseinkenn-
um né heldur rótinni að þeim. Mér varð þetta stundum
að umhugsunarefni, þá er ég skiptist á skoðunum við Jó-
hönnu og Hjört í Munaðarhóli. Þau komu mér til að skyggn-
ast undir yfirborðið eða fletta blöðum sögunnar, ef við
viljum heldur orða það svo, og athuga hvað varðveittist á
þeim. Bæði gerðu þau þetta fremur ósjálfrátt en af ásettu
ráði, og þar af leiðandi varð mér það minnisstæðara en
ella.
Eg mun alltaf hafa kvatt í Munaðarhóli án þess að hafa
heinlínis haft orð á því, að ég færi þaðan skilningsbetri
á lífi þorpsbúa heldur en þegar ég kom. Fundum okkar
Hjartar átti síðar eftir að bera saman og þá gafst tóm
til að gera honum grein fyrir því,.
Um miðjan desember 1962 þurfti ég að leggjast í Land-