Breiðfirðingur - 01.04.1966, Blaðsíða 38

36
BREIÐFIRÐINGUR
kvenþjóðinni. Kom sér því vel að Arndís húsfreyja hafði
mikla kunnáttu og forsjá á öllum þessum störfum og krafð-
ist fyllstu vandvirkni í allri matargerð. Auk þessa alls
lá einnig mikil vinna í því vor og haust að svíða öll
selsviðin— fram- og afturhreyfa, dindil og skolta (gónur)
— þegar þess er gætt, að á hausti hverju veiddist að jafn-
aði 120—140 selir og litlu færri á vorin.
Hér hefur nú lítillega verið minnst á nokkur aðal-
störf þessa stóra heimilis og má fara nærri um, að hús-
freyjusessinn muni hvorttveggja hafa verið ábyrgðarsess
og vandsetinn. En Arndís sat hann vissulega með miklum
sóma, enda átti hún í ríkum mæli þá kosti, sem til þess
þurfti, svo sem ráðdeild, stjórnsemi, festu, réttsýni og vök-
ula umhyggjusemi. Engin var hún málsskrafskona, en þægi-
leg í viðmóti og viðræðugóð, en slúðursögum lagði hún
sig lítt eftir.
Enn er ógetið eins þáttar, sem einkenndi þó þetta heim-
ili hvað mest, en það var hin mikla gestkoma og sú risna,
sem henni fylgdi.
Varla er hægt að segja, að Reykhólar liggi meir í þjóð-
braut en aðrir bæir þar í sveit, en þó var sem flestar leiðir
lægju að og frá Reykhólum. Þá voru samgöngur allar upp
á gamla móðinn. Allt farið fótgangandi eða á hestum,
nema þegar farið var á seglbátum til Breiðafjarðareyja.
Þá var enginn sveitasími að taka ómak af mönnum. Ferðir
og ferðalög voru því að sumu leyti hlutfallslega meiri þá
en nú, þar sem segja mátti, að flest öll sín málefni og við-
skipti út á við yrðu menn að inna af hendi sjálfir í eigin
persónu. Þá var ekki hægt að þjóta á nokkrum mínútum
í bíl milli bæja. Nei, ó nei, það sem bifreiðin fer nú á hálf-