Breiðfirðingur - 01.04.1966, Blaðsíða 42

40
BREIÐFIRÐINGUR
fyrir framan stofudyrnar. Það lagði svo notalega hlýju frá
stóru eldavélinni, sem stóð þar með rjúkandi súkkulaði-
pottum og sjóðheitri kaffikönnu.
Ég hef nú leitast við að bregða upp svipmynd af Reyk-
hólaheimilinu á meðan þar var bóndabær og höfuðból á
gamla, íslenzka sveitavísu. Auðvitað er myndin næsta tak-
mörkuð, enda aðeins ófullkomnir minningadrættir unglings,
sem þá átti heima á næsta bæ og sá höfuðbólið á hólnum
blasa jafnan við augum af bæjarhlaðinu heima.
Nú eru þegar liðin 46 ár síðan þau heiðurshjón — Hákon
og Arndís — réðu húsum á Reykhólum og því von að
margt sé þar breytt frá því sem var, eftir því sem eðlileg
framvinda og nauðsyn nýs tíma helur krafizt. Nú eru
víðlendu votlendisengjarnar, sem lágu á alla vegu út frá
hinum stóra, ávala túnhól, orðnar að sléttum iðgrænum ný-
ræktarspildum, og þar sem áður fyrirfannst aðeins einn
torfþakinn bær — eða bæjarhúsaþorp — sést nú á dreif
risinn tugur íbúðarhúsa af seinnitíma gerð og svipmóti.
Nú situr heldur ekki lengur einn bóndi Reykhóla heldur
margir ábýlismenn. Sumir þeirra eru embættismenn á rík-
islaunum svo sem prestur, læknir og skólastjóri barnaskól-
ans. Ennfremur er nú rekin á stórum hluta Reykhólalands
ein af tilraunastöðvum landbúnaðarins með tilheyrandi
húsakosti og fólkshaldi. Þó mun sanni næst, að alls yfir
staðinn sé nú ekki öllu fleira fólk en áður á gamla bónda-
bænum, þegar flest var. Nú eru nokkur ár liðin síðan hann
var jafnaður við jörðu. En gamla timburkirkjan stendur
enn í miðjum garði og heldur vörð um jarðneskar leifar
gömlu Reykhólahúsbændanna og annarra genginna, þeirra,