Dagblaðið Vísir - DV - 19.10.2018, Blaðsíða 21

FÓLK - VIÐTAL 2119. október 2018
og fá að stýra eigin verkefnum.
Þegar við erum þrír í hljómsveit
getur verið erfitt að taka ákvarð-
anir. Upp úr 2011 fæ ég í fyrsta
sinn athygli í fjölmiðlum. Þegar
Skábræður seldu plötu í 200 ein-
tökum í Smash fann ég alveg fyrir
því að fjöldi fólks var að hlusta
og kannaðist léttilega við mann,
en þegar ég gaf út sólóplötuna
fóru hjólin að snúast. Þegar ég
gaf út aðra breiðskífu mína árið
2013 og fékk góða dóma fór ég að
finna fyrir því að fólk sýndi „live -
settinu“ mínu áhuga. Þá var ég að
vinna á Dolly og í útvarpinu en ég
var farinn að finna mig rosalega
fljótt á sviði. Þá var ég farinn að
snúa mér alfarið að tónlistinni.
Þetta var líka farið að bitna mik-
ið á vinnunni. Ég vann um kvöld
og var alltaf að biðja um frí. Ég
prófaði að hætta í vinnunni í tvo
mánuði og hugsaði að ég kæmi þá
bara aftur ef þetta gengi ekki upp.
En enn í dag hef ég ekki snúið til
baka. Þegar ég tók ákvörðunina
um að þetta væri vinnan mín, að
geta vaknað á morgnana og hugs-
að „Ég er tónlistarmaður“, þá fór
ég að vinna í efninu mínu og spil-
aði mikið til að koma mér á fram-
færi. Smám saman var komin ein-
hver létt athygli en þegar ég gaf út
Strákana, mína fyrstu alvöru smá-
skífu, sem ég fann að allir höfðu
heyrt, var þetta alveg neglt.“
Hyldýpi af djammi
Nú er tónlistarsenan þekkt fyrir
mikið djamm. Hvernig er að
vinna sem tónlistarmaður og vera
í kringum allt þetta skemmtana-
líf?
„Það þarf auðvitað að átta sig
á því umhverfi sem maður spilar
í. Ég er sáttur við hvað tilhlaupið
að mínum ferli tók langan tíma.
Þegar ég var farinn að „meika“
það, þá var ég búinn að sýsla í
þessu svo lengi að ég kunni vel
við að vera kominn þá leið. Það
er vissulega mikið um djamm og
partístand í þessu, sérstaklega
þegar þú vinnur í rauninni við að
halda partí og skemmta fólki. Mér
finnst reyndar persónulega miklu
skemmtilegra að halda tónleika
en að spila á djammi. Það fylgir
þessu alltaf að fólk fær sér glas
á börum og þvíumlíkt en í dag
finnst hef ég ekkert sérstaklega
gaman af að spila klukkan þrjú
að nóttu til. Tímarnir voru öðru-
vísi þegar ég var yngri og graðari,
en nú er það aðeins öðruvísi. Það
þarf voðalega mikið að passa
það að sogast ekki inn í eitthvert
hyldýpi af djammi, því skemmt-
anahald – eins og allt annað –
verður rosalega þreytt ef þú ert
alltaf í þeirri senu.“
Undanfarið er búin að vera
mikil umræða um lyfseðilsskyld
lyf, sem hafa verið mikið tengd við
tónlistarsenuna. Hvað finnst þér
um slíkt?
„Ég held að það sé rangt að
benda á hipphopp-senuna sem
einhvern blóraböggul í þessum
málum. Hins vegar er þetta mjög
alvarlegt mál og ástandið sem er
í gangi í dag er vissulega hræði-
legt. Það eru prósentur og dauðs-
föll sem sýna fram á að neyslan er
miklu þyngri hvað varðar svona
óbjóð. Þetta þekktist ekki þegar
ég var krakki, ég tók allavega ekki
eftir því. Á mínum tíma var mað-
ur stimplaður dópisti fyrir það
eitt að fá sér jónu. Það er miklu
meira umburðarlyndi gagnvart
lyfseðilsskyldum lyfjum, en stað-
reyndin er sú að þetta fylgir öllum
senum, hvort sem þú ert í rokki
eða jakkafataklæddur maður á
sinfóníutónleikum eða húsmóðir
í Breiðholti. En það er ótrúlega
auðvelt að ráðast á toppinn.
Hipphopp er mest áberandi
tónlist sem er í gangi í dag. Ég
held að það sé nauðsynlegt fyrir
okkur sem fyrirmyndir að upp-
hefja ekki eiturlyfjanotkun. Við
erum kannski ekki sjálfskipaðar
fyrirmyndir en við erum vissulega
fyrirmyndir. Hins vegar stend ég
báðum megin við línuna, því mér
finnst líka mjög skrítið að ritskoða
svona hluti. Poppkúltúr endur-
speglar náttúrlega bara samfélag-
ið í heild sinni. Það þarf að ráðast
að rót vandans og velta því fyrir
sér hver er að uppáskrifa þessi lyf,
af hverju er verið að uppáskrifa
þessi lyf og í hvaða tilgangi?
Ég hef átt þetta spjall við yngri
gaura í senunni sem eru með-
vitaðir um þetta líka. Mér finnst
nauðsynlegt að tala um eiturlyf og
eiturlyfjaneyslu, en þá þarf einnig
að sýna dimmu hliðarnar á því.
Það þarf að sýna að þetta sé ekki
alltaf gott partí og stanslaust stuð.
Gott dæmi finnst mér vera
nýjasta plata Gísla Pálma, þar sem
hann fer yfir sinn lífsstíl en kemur
líka inn á það hvernig hann glím-
ir við eigin djöfla. Ef hægt er að
tala um þetta á tvo vegu, þá finnst
mér það réttlæta að tala um lyfin
á annan hátt líka. Þetta er við-
kvæmt mál og mér finnst erfitt að
tala um þetta, því mér líður svo
oft eins og það þurfi svo lítið til
að segja eitthvað sem mun stuða
eða særa einhvern. Mín skoðun
er allavega sú, þangað til einhver
breytir henni, að hræðsluáróð-
ur virkar ekki frekar en að öskra
á fólk. Það er að koma breyting
smátt og smátt en auðvitað fárán-
legt að benda á fíkla í einhverju
glæpamannasamhengi.
Umfjöllun um neyslu talar yfir-
leitt um lokastigið á neyslunni,
sem færri tengja sig við. Meira að
segja lið sem fiktar við sína fyrstu
pillu hugsar aldrei: „Ég mun enda
eins og þessi þarna“, þannig að ég
held að hræðsla í gegnum ferl-
ið sé aðal skaðaminnkunin sem
gæti átt sér stað.“
Reynir að sigta út það vonda
Nú átt þú tvö börn. Finnst þér þú
hafa breyst mikið með tilkomu
dætra þinna?
„Ég held að það sé algjör klisja
að maður breytist við að eignast
börn, en hugsunarhátturinn
breytist auðvitað. Ég geri ekki
sömu heimskulegu hlutina og
áður en ég varð pabbi. Ég finn fyr-
ir þessu þegar ég sem texta í dag.
Ekki það að ég skammist mín fyrir
fortíðina en föðurhlutverkið hvet-
ur mig meira til þess að horfa inn
á við og spyrja sjálfan mig: Hver er
ég og hvaða arfleið er ég að skilja
eftir fyrir dætur mínar?
Staðreyndin er samt sú að
þú verður að þroskast þegar þú
eignast barn. Það er líf í höndun-
um þínum sem þú verður að sjá
um. Ég veit auðvitað ekkert hvað
framtíðin mun bera í skauti sér
en mér finnst nauðsynlegt að
vera heiðarlegur og segja hvern-
ig líf mitt var, að reyna að sigta út
vondu hlutina og kenna börnun-
um að gera betur. Ég held að þar
liggi aðalbreytingin.“
Ef þú myndir skjóta á einhverja
tölu, hvað heldurðu að þú sért bú-
inn að taka mörg gigg?
„Í heildina? Ef ég ætti að giska
á einhverja tölu, myndi ég skjóta
á tvö þúsund tónleika. Sem dæmi
spilaði ég á 140 tónleikum árið
2017. Þá er ég að tala um allt, þótt
ég hafi komið einu sinni fram
og tekið eitt lag. Oft hef ég spil-
að fjórum eða fimm sinnum á
kvöldi, sem er náttúrlega ruglað.“
Hvert var eftirminnilegasta
giggið?
„Það eru tvö gigg sem koma
upp í hugann. Annars vegar er
það Rímnaflæði 2002, sem mark-
aði fyrsta skiptið þar sem ég kem
fram fyrir framan fólk. Það stóð
að sjálfsögðu upp úr af mörg-
um ástæðum og situr í mér. Það
var þess valdandi að ég ákvað að
halda áfram í tónlistinni. Síðan
eru það útgáfutónleikarnir sem ég
hélt árið 2016, fyrir Vagg og veltur.
Þá leigði ég skemmtistaðinn NASA
og bjó til sérstakt svið í miðjunni
á salnum þar sem ég spilaði í fjór-
ar áttir í boxhring. Það var mjög
metnaðarfullt verkefni sem vekur
upp góðar minningar.“
Eltur heim af óðum aðdáanda
Gerist það oft að aðdáendur reyni
að ná samband við þig í síma eða
er fólk að koma heim að dyrum hjá
þér?
„Krakkarnir í hverfinu eru
stundum að banka upp á og eiga
það til að gera dyraat. Fólk gerir
líka símahrekki af og til, en ég finn
fyrir því að kjarnahópur aðdáenda
er rosalega næs og virðingarfull-
ur hópur. Það er fólk sem er ekki
mikið að betla ljósmyndir og virð-
ir einfaldlega tónlistina. Ég upplifi
það þannig að það sé ekki vanda-
mál að vera þekkt andlit á Íslandi
fyrr en fólk er komið í áfengið.“
Hefur þú lent í mörgum grilluð-
um uppákomum frá aðdáendum?
„Hiklaust, alveg ótal mörgum.
Sem dæmi lenti ég einu sinni í
strák á Prikinu sem var greini-
lega aðdáandi. Þá var ég ekki al-
veg í stuði til þess að tala við fólk
en hann var alveg ofan í andlitinu
á mér og vildi segja mér frá hug-
myndum um lög. Ég bað hann
um að fara en hann vildi það ekki
og var á endanum orðinn óþol-
andi. Þá bað ég dyravörðinn um
að fylgja honum út og hélt að allt
væri búið. Síðan gerðist það eftir
kvöldið að hann elti mig heim og
réðst á mig, þegar ég var rétt ókom-
inn í Vestur bæinn. Ég hafði seinna
samband við þennan strák og
talaði við hann. Þá sá hann rosa-
lega eftir þessu en talaði um hvað
honum sárnaði mikið að ég hefði
sýnt honum svo mikla óvirðingu.
Hann hefur verið drukkinn og í
einhverju ruglástandi.
Ég mæli samt með að fólk íhugi
hvort það sé að ráðast á persónu-
legt svæði annarra, sérstaklega ef
það er komið í glas. Þetta á ekki
bara við um þá sem eru frægir. Það
eru ekkert alltaf allir til í spjall. Ég
er til dæmis viss um að sjónvarps-
karakterar, sem vinna við það að
vera skemmtilegir í sjónvarpinu,
lendi mikið í því að aðrir búist við
því að þeir séu alltaf í stuði. Maður
verður eitthvað svo brenglaður
þegar allt gengur rosavel og þegar
allir eru alltaf að segja manni
hvað maður er flottur. Það er allt í
gangi og fólk er endalaust að hrósa
manni, þá á maður það til að fela
sig á bak við það og gleyma alvöru
manneskjunni.“
Fylgir annarri stefnu en áður
„Segjum að ég fari grátandi eða
leiður upp á svið, þá þarf ég að
hrista það af mér með einhverri
grímu, því fólk vill að þú sért alltaf
í stuði. Þessi texti snýst um mig
að „feisa“ sjálfan mig. Ég fann
einhvern glugga og ákvað að rífa
sjálfan mig aðeins niður. Mér
„Á mínum
tíma var
maður stimplaður
dópisti fyrir það
eitt að fá sér jónu
Gauti hætti í mat-
reiðslunámi sökum
vinnutímanna.