Dagblaðið Vísir - DV - 05.11.2018, Blaðsíða 23

fólk - viðtal 2311. maí 2018
afa hennar að taka hit­
ann og þungann af um­
önnun barnsins fyrsta
árið. Það hafi ekki verið
neinn hægðarleikur því
afi Natalie var blindur og
einhentur eftir alvarlegt
slys sem hann lenti í þegar
hann var tíu ára gamall.
„Amma og afi kynntust í
gegnum Blindrafélagið.
Móðurbróðir minn var í Blindar­
skólanum og afi vann hjá Blindra­
félaginu. Amma var einstæð móð­
ir með tvö börn, móður mína og
bróður hennar, þegar þau kynntu­
st. Þau höfðu verið lengi gift þegar
ég kom til sögunnar,“ segir Natalie.
Hún segir að mikil sorg hafi
ríkt á heimilinu en að lítið barn
hafi gert það að verkum að amma
hennar og afi hefðu þurft að halda
dampi. „Jarðarför Þorvalds Helga
og eins árs afmæli mitt voru með
mánaðar millibili. Þetta var ótrú­
lega mikil sorg og erfið reynsla en
mitt í öllu því ferli þurftu þau að
annast mig, hágrátandi ungbarn
sem þjáðist af ónotum í maga og
sárum eyrnaverkjum. Ég á stund­
um erfitt að ímynda mér hversu
erfiður þessi tími hefur verið fyrir
ömmu mína og afa. Lífið varð að
halda áfram og þau stóðu sig mjög
vel,“ segir Natalie.
Stráði glimmeri yfir sárin
Að sögn Natalie reyndi amma
hennar að láta þessar sérstöku að­
stæður vera sem eðlilegastar. Til
dæmis reyndi hún að halda ein­
hverjum samskiptum milli barna­
barnsins og dóttur sinnar. „Ég var
í mjög sérstöku símasambandi við
foreldra mína fyrstu árin. Ég fékk
símtöl og á afmælisdögum og há­
tíðardögum með löngu millibili,“
segir hún.
Aðspurð hvernig sambandið
hafi verið milli móður hennar og
ömmu segir Natalie að það hafi
aldrei verið rætt. „Ég er ekki með
allar upplýsingar um hvernig
þetta æxlaðist allt saman. Amma
var bara að reyna að gera gott úr
þessu og hafa alla ánægða svona
eins og týpísk íslensk húsmóðir á
þessum tíma. Það var ekkert rætt,
bara reynt að strá glimmeri yfir
sárin.“
Þegar Natalie varð aðeins eldri
þá segist hún hafa upplifað erfið­
ar tilfinningar vegna afskiptaleys­
is foreldra sinna.  „Ég tók þetta
mjög nærri mér. Ég upplifði mikla
höfnun og þessi fáu skipti sem við
hittumst ýfðu upp þau sár,“ seg­
ir Natalie. Þá hafi húðlitur hennar
og útlit gert að verkum að krakk­
ar gerðu aðsúg að henni. „Ég varð
fyrir miklu áreiti þegar ég var barn.
Það var endalaust verið að segja
mér að ég ætti ekki heima hér og
ég ætti að fara. Fara eitthvert ann­
að, fara heim. Ég skyldi sjálf eigin­
lega ekki af hverju ég væri á Ís­
landi, en hvert átti ég að fara?“
Á Sjöunda dags aðventistum
mikið að þakka
Natalie, sem verður 38 ára í sumar,
hóf nám í Ísaksskóla sem barn og
fór svo í Austurbæjarskóla sem var
hennar hverfisskóli.  „Ég gat bara
verið eitt ár þar af því ég varð fyr­
ir svo miklu einelti. Í kjölfarið var
ég send í skóla Sjöunda dags að­
ventista, Suðurhlíðaskóla.   Þá var
hann nýstofnaður og þar átti ég
yndislega tíma. Ég upplifði þeirra
trú ekki sem eitthvað öfgafulla.
Hún er ótrúlega kærleiksrík og ég
á aðventistum mikið að þakka,
þetta er ótrúlega gott fólk. Þeir
eru ekki að ganga í hús. Þeir eru
bara þarna og eru ekki að þröngva
neinu upp á neinn.“
Eftir frábær ár í Suðurhlíða­
skóla þá tók hún tvö síðustu árin
í Hagaskóla og fór síðan í Kvenna­
skólann. Á báðum stöðum leið
henni vel og eignaðist fjölmarga
vini sem hún er enn í sambandi
við. Á menntaskólaárunum byrj­
aði hún að þeyta skífum og kom
fyrst fram opinberlega um tvítugt.
Stofnaði hljómsveit
með afa sínum
„Tónlist hefur alltaf verið stór
partur af lífi mínu, hún hefur ver­
ið mitt athvarf. Alltaf
þegar eitthvað bját­
aði á og aðstæður urðu
óbærilegar þá gat ég
leitað í tónlistina,“ seg­
ir Natalie. Hún segir
að afi hennar hafi leik­
ið stórt hlutverk í að
kynna þennan heim
fyrir henni. „Hann var
flinkur tónlistarmaður
og þegar ég var sjö
ára þá stofnuðum við
saman hljómsveit. Þetta
var dúett og við kölluð­
um okkur Dúóbandið.
Ég var á trommum en
afi spilaði á harmoniku,
einhentur og blindur,“
segir hún kímin.
Það lá þó ekki fyrir
Natalie að slá í gegn
með þjóðlagatónlist. „Ég
heillaðist af danstónlist
og byrjaði að sanka að
mér plötum og nauðsyn­
legum tækjabúnaði. Ég
hafði mikinn áhuga á
því hvernig lög „mixuð­
ust“ saman og ég byrjaði
að vinna með ákveðinn
hljóðheim mjög snemma,“ segir
hún.
Hætti að drekka í kjölfar veikinda
Natalie varð mjög fljótlega vin­
sæll plötusnúður og hefur æ síðan
haft nóg að gera á þeim vettvangi.
Einn óhjákvæmilegur fylgifiskur
skemmtanalífsins er neysla áfeng­
is og Natalie þurfti að taka slaginn
við Bakkus.
„Ég var með mikið af beygl­
uðum hugmyndum um líf­
ið og tilveruna eftir æskuárin.
Síðan kynnist maður áfengi og
þá deyfir það allt kerfið og skap­
ar tímabundna vellíðan. Fyrst um
sinn fannst mér áfengið algjör lífs­
björg og tók neysluna föstum tök­
um,“ segir hún. Fljótlega hafi þó
áfengið farið að vinna gegn henni
en þrátt fyrir það hafi það tekið
hana mörg ár að átta sig á því að
áfengið myndi ekki leysa neina
vandamál. „Ég vildi óska þess að
ég hefði fengið þau skilaboð fyrr á
lífsleiðinni að það eru til aðrar og
betri leiðir til að vinna úr hlutun­
um en með áfengi.“
Í starfi sínu verður Natalie
vör við mikla áfengis­ og vímu­
efnaneyslu og hún segir að sárs­
auki sé rauði þráðurinn.  „Ég sé
alltaf ótrúlega mikinn sársauka.
Þetta er oft í raun og veru afleiðing
en ekki orsök af einhverju stórkost­
legu sári og vanlíðan sem er verið
að deyfa. Svo er áfengi þannig að
ef þú ferð að drekka mikið af því,
þá ánetjastu því og þá ertu komin í
eitthvert hyldýpi sem er mjög erfitt
er að komast upp úr.“
Fyrir ári tók hún þá ákvörðun að
nóg væri komið og að hún myndi
aldrei aftur drekka. Hún var komin
með nóg af þessum lífsstíl en veik­
indi hennar og ömmu hennar hafi
opnað augu hennar.
„Það gerðist bara eitthvað hjá
mér. Ég var búin að vera svo lengi
að rekast á sömu veggina að ég
hugsaði með mér að þetta væri
orðið gott. Núna er kominn tími til
að takast á við þessa erfiðleika og
gera það heilshugar og vera svo­
lítið fullorðin í því. Það var bara
ákvörðun tekin, og ég er sem bet­
ur fer með gott fólk í kringum
mig sem hjálpaði mér takast á við
þetta.“
Með tvö æxli í maganum
 „Ég byrjaði að finna fyrir miklum
magaverkjum og fór upp á spítala.
Ég var sett í einhverjar rannsókn­
ir sem skiluðu engum árangri og
mér var sagt að það amaði ekkert
að mér. Á þessum tíma var sárs­
aukinn nánast orðinn óbærileg­
ur. Ég neitaði því að gefast upp og
krafðist þess að ég yrði rannsök­
uð betur. Í kjölfarið var ég sett í
myndatöku og þá kom í ljós að ég
var með tvö æxli í maganum sem
höfðu sennilega verið til staðar
í mörg ár. Annað var orðið mjög
stórt,“ segir Natalie.
Hún segir að um mikið áfall
hafi verið að ræða en ekki síð­
ur hafi hún orðið fyrir vonbrigð­
um með íslenskt heilbrigðiskerfi.
„Eins fáránlega og það hljómar
þá var ég svo óheppin að greinast
um sumartíma og það þýddi að ég
var sett á biðlista til þess að fá frek­
ari greiningu. Megnið af sumrinu
vissi ég ekki hverju ég ætti von á,
hvort þetta væri góðkynja eða ill­
kynja æxli. Þetta var hrikalega erf­
iður tími,“ segir Natalie.
Eftir langa bið og mikla óvissu
hafi hún hringt miður sín á spít­
alann og spurt hvort að það væri
virkilega eðlilegt að hún gæti
ekki fengið svör um veikindi sín.
„Skilaboðin voru þau að það væru
margir í sömu stöðu og ég, hringj­
andi grátandi í fullkominni óvissu
á spítalann,“ segir Natalie. Það var
ekki fyrr en Natalie fór til einka­
læknis á eigin vegum að hún
komst loks í aðgerð.
„Sá skar mig upp og þá kom í
ljós að þetta voru tvö æxli í mag­
anum sem voru sem betur fer góð­
kynja,“ segir hún. Hún segir að
veikindin breytt sýn hennar á lífið
og tilveruna. Sérstaklega hafi þessi
slæma reynsla hennar af heil­
brigðiskerfinu gert að verkum að
hún hafi viljað hafa áhrif á samfé­
lagið til betri vegar og því farið að
gefa stjórnmálum gaum.
„Ég
upplifði
mikla
höfnun“
Natalie á barnsaldri
Hún kom inn í líf ömmu
sinnar og afa á mjög
erfiðum tíma. Móður-
bróðir hennar lá þá fyrir
dauðanum, rétt rúmlega
tvítugur að aldri.