Dagblaðið Vísir - DV - 08.06.2018, Qupperneq 30

30 FÓLK - VIÐTAL 8. júní 2018
unum. Skemmtilegast finnst mér
þegar við söfnumst öll saman og
krúttum yfir okkur en leiðinleg­
ast þegar við höfum þurft að fara í
gegnum alla jakkavasa í von um að
finna mjólkurpeninga.“
Ég spyr mömmu hvernig hún
skilgreini hamingjuna og hún
svarar skáldlega: „Sjáðu til, ég trúi
því ekki að það sé til einföld leið að
hamingjunni. Ég trúi því að eina
leiðin sé að koma á eins miklu jafn­
vægi og mögulegt er á öll þau mis­
munandi lög sem mynda líf okkar.
Axla ábyrgð, vera helst aldrei vond
manneskja, drekka mikið vatn,
nota sólarvörn og vona að maður
lendi aldrei í stöðu flóttamanns.“
Hún leggur þó áherslu á að
það sé mikilvægt að axla ábyrgð
á sínu fólki og sinna því vel. „Mér
hefur alltaf verið það mikilvægt
að við rífumst ekki, tölum fal­
lega um hvert annað og aðra. Ber­
um virðingu fyrir mismunandi
þörfum hvert annars og draum­
um. Styðjum hvert annað í öllu
sem við viljum taka okkur fyrir
hendur. Þrátt fyrir vissa fjarveru
síðustu þrjú árin verð ég líka að
treysta því að ég hafi verið ykkur
börnunum góð fyrirmynd og sýnt
ykkur og sannað að allt er mögu­
legt ef viljinn er fyrir hendi. Já, og
svei mér þá, ég tel mig vera í mjög
góðu sambandi við börnin mín.
En verður þú bara ekki að spyrja
sjálfan þig og systkini þín um það?
Verður þetta ekki pínu einhliða ef
ég fæ bara að rausa óáreitt?“ segir
mamma sposk á svip. Hún heldur
síðan ótrauð áfram.
„Allavega. Það hefur alltaf
reynst mér erfiður línudans að
ballansera vinnu og heimili. Að­
allega af því mér finnst svo gam­
an í vinnunni. Mér finnst jafn
gaman og gefandi að starfa á Ís­
landi og hérna úti. Það bara gef­
ur betur í aðra höndina hérna
megin Atlantshafsins meðan mér
var ómögulegt að láta enda ná
saman á Íslandi og burðast enn
með svartholið sem fylgir mér úr
verktakamartröðinni sem okkur er
boðið upp á þar.“
Var ekki góður kennari
Ég spyr mömmu hvernig til kom að
hún fékk verkefni erlendis. Hrunið
átti þar hlut að máli. „Ég man alltaf
þegar Guð var beðinn um að blessa
Ísland árið 2007 og hvað ég fyllt­
ist miklum ótta. Stökk á tilboð um
að kenna klippingar hjá LASALLE
College of the Arts í Singapúr og
þar sem Gísli Snær var skólastjóri
The Puttnam Film School. Ég áttaði
mig fljótlega á því að ég er ekki góð­
ur kennari en eignaðist þar dásam­
lega vini og lærði svo margt sjálf.
Lífið í Singapúr var skemmtilegt og
ævin týralegt og krakkarnir nutu til­
verunnar. Þaðan fórum við hópur­
inn til New Orleans þar sem ég tók
að mér að klippa Contraband sem
Baltasar Kormákur leikstýrði. Það
var í tengslum við þá kvikmynd
að ég var stödd í Los Angeles og
kynntist Dody Dorn sem er fræg­
ur kvikmyndaklippari, hún klippti
meðal annars Memento. Það tókst
með okkur vinskapur, sem styrkist
með hverju árinu, og hún kom mér
í samband við umboðsmenn sína
sem tóku mér fagnandi. Þá fór bolt­
inn að rúlla og fyrsta kvikmyndin
sem ég fékk í gegnum þessi nýju
tengsl var John Wick.“
Fyrir mömmu er kvikmynda­
gerð samræður og samvinna, hinir
raunverulegu foreldrar kvikmynda­
verks. „Allir sem koma að gerð kvik­
myndar taka þátt í samræðunni og
sem klippari reyni ég að vinna náið
með sem flestum deildum svo ör­
uggt sé að við náum því besta fram
í klippinu, til að uppfylla eins vel og
mögulegt er sýn leikstjórans. Upp­
áhaldskvikmyndin mín er alltaf sú
sem ég er að klippa þá stundina.
Sumar kvikmyndir hafa orðið vörð­
ur á ferli mínum en þær skipta mig
allar jafn miklu máli. Það er enginn
munur á því hvernig ég nálgast
klippið á íslenskum eða erlendum
kvikmyndum, en að því sögðu eru
samt ný „element“ sem koma inn
þegar um jafn stóra kvikmynd og til
dæmis Deadpool er að ræða. Þegar
áætlaður kostnaður við gerð kvik­
myndar er kominn yfir 100 milljón­
ir dollara er eftirlit með öllu fram­
leiðsluferlinu miklu strangara og
kvikmyndaverin og framleiðendur
hafa meira vægi en gengur og ger­
ist. Flóknasta vinnan við Deadpool
var að ná jafnvægi á milli kómed­
íunnar og dramans og svo auðvit­
að að í myndinni eru tvær teikn­
aðar persónur sem þarf að vinna
frá grunni og mörg þúsund skot
sem þörfnuðust tölvuvinnslu. Því
verður ekki neitað að nokkurra ára
þjálfun í Latabæ og klipping á einu
stykki teiknimynd eins og Hetjur
Valhallar, komu sér þar vel.“
Ég kinka kolli áhugasamur.
„Næsta spurning, hvernig lyktar
Ryan Reynolds?“ Mamma hves­
sir á mig augun: „Æ Máni, hættu
þessu.“
Stolt af verkum sínum
Þrátt fyrir erfið veikindi tókst Elísa­
betu að koma ýmsu í verk. „Ég er
mjög stolt að þrátt fyrir veikindin
komu út þrjár kvikmyndir í ár sem
ég tók þátt í að klippa: Svanurinn,
Vargur og Deadpool 2. En ekki
spyrja mig hvernig það sé að vera
kona í kvikmyndagerð. Ég barasta
hef engan samanburð til að meta
það, ég hef alltaf verið kona. En þú
ert nýbúinn að spyrja mig hvern­
ig þetta gangi með öll þessi börn
þannig að það hlýtur eiginlega að
teljast merkilegra að vera kven­
kyns klippari með börn en karl­
kyns klippari með börn. Það varp­
ar að sjálfsögðu vissu ljósi á það
hvað kröfur á kynin geta verið mis­
munandi og dómarnir líka.
Ég er gallharður femínisti, ekki
bara af því að ég er kona og móðir
Birtu heldur ekki síst af því að ég er
móðir ykkar bræðranna þriggja og
amma hans Ronna. Það er okkur öll­
um í hag að jafnrétti sé virt og engum
sé troðið í kassa sem ekki passar.“
Ég spyr mömmu hvort að hún
vildi sjá kynjakvóta í kvikmynda­
gerð. Hún svarar ákveðin: „Við skul­
um ekkert vera að skafa utan af því
að það er ríkjandi kynjakvóti í kvik­
myndagerð. Ég tel nauðsynlegt að
breyta því með handafli til að koma
konum að í þessari mikilvægu
sagnagerð og söguskráningu. Við
eigum það skilið, bæði sem kvik­
myndagerðarmenn og sem áhorf­
endur, hvaða kyn sem við erum.“
Framtíðin er óráðin en hvíld er
mömmu efst í huga. „Nú ætla ég
bara að taka því rólega og skoða vel
hver verða næstu skref. Ég vil helst
vinna við meðalstórar kvikmynd­
ir þar sem listrænt frelsi er meira
en ef um „blokkböster“ er að ræða
og ég vil gjarna vinna eins nálægt
heimahögum og hægt er, til dæmis
London. En tökum þetta eitt skref í
einu og fyrst ætla ég að koma mér
aftur í almennilegt form.“
Við sitjum enn í sólinni. Kaffi­
bollarnir löngu tómir. Einhvern
veginn tókst okkur að komast í
gegnum spurningarnar frá DV
og setja okkur í spor blaðamanns
og viðmælanda þrátt fyrir náin
tengslin.
„Heyrðu mamma, ég held að
við séum komin með nógu mörg
orð. Er eitthvað sem þú vilt segja
að lokum?“ segi ég.
„Bara, reyndu að láta mig
hljóma pínu gáfulega og viltu
gjöra svo vel að tryggja að þessar
myndir af mér verði „fótosjoppað­
ar“,“ svarar hún.
„Engar áhyggjur mamma,
bara „plís“, ekki lesa kommenta­
kerfið.“ n
„Ég áttaði mig fljót-
lega á því að ég
er ekki góður kennari en
eignaðist þar dásamlega
vini og lærði svo margt
sjálf.