Morgunblaðið - Sunnudagur - 25.11.2018, Blaðsíða 8

Morgunblaðið - Sunnudagur - 25.11.2018, Blaðsíða 8
Við erum föst í umræðu sem gengur í eins konarhring. Hann byrjar yfirleitt á saklausan háttmeð einhverri athugasemd. Oftast á Facebook. Sú er tekin og birt á einhverjum vefmiðli (gjarnan á þann hátt að einhver „hjóli í“ eða „hrauni yfir“ ein- hvern) og þá byrjar ballið. Það nær svo yfirleitt há- punkti með því að einhver segir: „Það má ekkert leng- ur!“ Þá höfum við lokað hringnum og getum snúið okkur að næsta máli. En er það virkilega þannig? Vissulega eru þetta oft deilumál sem við höfðum kannski ekki mikið verið að pæla í fyrir nokkrum ár- um. Er það móðgun við menningu og kynþætti ef börn klæða sig upp sem Pocahontas? Er það niðurlægjandi fyrir hjúkrunarfræðinga að þeir séu kallaðir hjúkr- unarkonur? Er þriðji orkupakkinn landráð? Ég nenni í alvöru ekki að rifja upp fleiri dæmi en það er af nógu að taka og flest eru þannig að það er mjög fínt að taka umræðuna um þau. Ég held bara að það sé betra að gera það á rólegu nótunum. Það hlýtur að gefa betri mynd af málunum en að fara beint í öskrið og hneykslast endalaust á einhverju sem við er- um á endanum sennilega nokkurnveginn sammála um. Risastóra hjúkrunarkonumálið er ágætt dæmi um þetta. Vissulega er það frekar óheppilegt að þarna skuli hafa verið teiknuð mynd af hjúkrunafræðingi sem leit út fyrir að hafa verið hálfrar aldar gömul. En þurfum við alltaf að gera ráð fyrir að það sé verið að „smætta“ einhvern í eitthvað? Og svo hitt – þurfum við að gera ráð fyrir að sá, sem leyfir sér að gera athuga- semd við það, hati Birgittu og sé örugglega heima með Birgittudúkkuna fulla af nálum? (Ég á reyndar konu sem brjálast ef hún er kölluð aðstoðarkona en ekki -maður. Ekki að það komi mál- inu beint við, en mér fannst samt réttara að koma því að.) Stundum hugsar maður til þess tíma þegar fólk ræddi aðallega við einhverja sem það þekkti. Það stóð ekki í deilum við bláókunnugt fólk í kommentakerfum. Þannig var hægt að halda einhverjum þræði, draga úr líkum á misskilningi og sýna öðrum smá virðingu. Þótt hiti væri í umræðum og ekkert allir sammála voru meiri líkur á að fólk gæti svo skilið í mesta bróðerni. Það er samt ekkert glænýtt að verða brjálaður yfir einhverju sem skiptir í raun engu máli. Hver man ekki eftir stóra Dominos-jólamálinu? Dominos varð það á að senda aðeins of mörg sms með jólakveðjum. Það varð til þess að nokkur þeirra bárust frekar seint og þau síðustu ekki fyrr en sumir voru sestir að snæðingi. Í stað þess að hrista þetta af sér þá voru einhverjir á því að þetta hefði bókstaflega eyðilegt fyrir þeim jólin. Hitt sem er merkilegt er að við þurfum iðulega að fara í lægsta samnefnarann. Þessi tilhneiging til að finna mesta vitleysinginn og taka umræðuna útfrá því sem hann/hún segir. Það er soltið eins og að koma heim úr veislu og muna ekki eftir neinu nema því sem fulli frændinn sagði. Er ekki líka kom- inn tími til að hætta að tryllast yfir öllu sem Ásdís Rán eða Gunnar Smári gera og segja? Getum við ekki bara stundum leyft okkur að vera sama? Við verðum aldrei sammála um alla hluti. Það liggur fyrir. En mér finnst góð hugmynd að hætta að hnakkrífast um saklausa facebook-statusa eða hluti sem við höfum ekki hundsvit á. Og ef við þurfum nauðsynlega að rífast, getum við þá notað inni- röddina? Notum inniröddina ’Vissulega er það frekar óheppi-legt að þarna skuli hafa veriðteiknuð mynd af hjúkrunafræðingisem leit út fyrir að hafa verið hálfr- ar aldar gömul. En þurfum við allt- af að gera ráð fyrir að það sé verið að „smætta“ einhvern í eitthvað? Og svo hitt – þurfum við að gera ráð fyrir að sá, sem leyfir sér að gera athugasemd við það, hati Birgittu og sé örugglega heima með Birgittudúkkuna fulla af nálum? Á meðan ég man Logi Bergmann logi@mbl.is VETTVANGUR 8 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 25.11. 2018 Harpa gefur lífinu lit, segja málglaðir. Það átti svo sannarlega við í vetrarbirtunni í vikunni, þegar Árni Sæberg ljósmyndari átti leið hjá þessu tilkomumikla glervirki sem löngu er orð- ið eitt af helstu kennileitum borgarinnar. Aðalhönnuðir Hörpu eru Henning Larsen Arki- tektar í Kaupmannahöfn og Batteríið Arkitektar. Ólafur Elíasson myndlistarmaður, í sam- vinnu við Henning Larsen Arkitekta, hannaði glerhjúpinn sem umlykur húsið. Hin árlega Bókamessa í Bókmenntaborg verður haldin í Hörpu um helgina. Þar geta gestir baðað sig í bókaflóði ársins, hitt höfunda og útgefendur, hlustað á upplestur og létt spjall um alls konar bækur og farið í ratleik. Árni Sæberg

x

Morgunblaðið - Sunnudagur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið - Sunnudagur
https://timarit.is/publication/1078

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.