Hugrún - 01.05.1924, Síða 14

44
[Hugrún]
í sama bili misti hún eitthvað á götuna, eg flýtti
mér að taka það upp, það var vasaklútur.
„Gerið svo vel, þér mistuð þetta!“
-„Þökk“.
Augun dökku horfðu eitt augnablik inn í mín.
— Það var hún.
„Við eigum víst samleið“, stundi eg upp.
„Já“.
Við gengum áfram hlið við hlið þegjandi. Þrátt
fyrir ítrekaða leit fann eg ekkert til að segja.
Hvers vegna talaði eg ekki. Nú var það þó
komið þetta þráða augnablik, sem eg svo lengi hafði
beðið eftir.
En eg gat ekkert sagt. Eg horfði aðeins á fölleita
andlitið, hrafntinnusvarta lokkana hennar sem gægð-
ust fram undan hvítri ullarhúfunni, og ætluðu að
gera mig vitlausan.
Eg vissi ekki þá, en varð síðar Ijóst, að í þögn-
inni á þessu fagra og kyrláta kvöldi vaknaði það
fegursta og helgasta sem eg á.
A slíkum stundum eru orð óþörf.
Það var nokkuð mikið frost, loftið var hreint og
svalandi og snjórinn marraði undir fótum okkar.
Við námum staðar uppi á hæðinni og horfðum
á útsýnið.
í suðri og austri var víðáttan hvít og hrein eins
og hugsanir ungrar og óspiltrar meyjar, en köld og
auð — eins og guðrækni fjöldans. Frá fjöllunum
í fjarska andaði köldum blæ, ísköldum hreinleika.
Og yfir hvelfdist dimmblár himininn þar sem stjörn-
urnar tindruðu eins og daggardropar við morgun-