Hugrún - 01.05.1924, Síða 35

[Hugrún]
65
Guðsríki.
Einu sinni var lítið blóm, ljómandi fallegt, sem
óx í háum klettum.
Fyrir ofan var þverhníft bjargið og undir voru
hin ystu myrkur.
En sólin skein á litlu grastóna sem blómið festi
í rætur sínar, það breiddi út krónu sína móti geisl-
unum hlýju og gladdist yfir því að eiga alt þetta
yndislega líf, alla þessa æsku.
Þetta var snemma morguns.
Blómið hafði yndi af að beygja sig út yfir djúp-
ið — vildi nálgast sólina meir, — en það sá ekki
að hvert sinn er það beygði sig út yfir hyldýpið,
losnaði rót þess lítið eitt frá bjarginu.
Um miðjann morguninn flaug fiðrildi framhjá og
sá að blómið var í hættu; — rótin losnaði sífelt
meira.
„Varaðu þig barn,“ sagði fiðrildið „rætur þínar
eru að losna frá berginu. Bráðum hrapar þú.„
Blómið hló. „Sérðu ekki að sólin skín, finnurðu
ekki ylinn?“ svaraði það og beygði sig en þá lengra
út frá bjarginu. Fiðrildið hristi höfuðið og flaug burt.
Sólin var í hádegisstað þegar fiðrildið flaug aft-
ur framhjá. Rætur blómsins losnuðu sífelt meir og
meir.
„Þú leikur þér að dauðanum barn“ sagði fiðrildið;
„reyndu að reysa þig við aftur og festa rætur þínar,
annars hrapar þú áreiðanlega.
5