Jólastjarnan - 01.12.1922, Blaðsíða 9

7
„Hann hlýðir þjer æfinlega, hvernig sem á stend-
ur, en mjer aldrei, hvernig sem jeg fer að honum;
það er varla að hann fáist nú orðið til að kyssa
mig, og mjer finst hann altaf vera að fjarlægjast
mig, eftir því sem hann stækkar. Og mjer þykir
þetta svo leiðinlegt“, segir hún og viknar lítið eitt við.
„Við skulum vona, að þetta lagist“, segir faðir-
inn og lítur út um gluggann.
„Já, það verður að lagast“, segir móðirin og
horfir á föðurinn.
Seinna þetta sama kvöld sat faðirinn í herbergi
sínu og drengurinn hjá honum. Engir voru þar
aðrir inni.
Sólin var horfin niður fyrir hafsbrúnina, en
kvöldroðinn ennþá á himninum. Vesturhafið var
spegilsljett og gulglampandi út undir sjóndeildar-
hringinn, en þar tók það á sig draumkendan fjólu-
blæ, og neðan frá dúnmjúkri sandströndinni barst
lognölduómurinn heim að bænum í aftankyrðinni.
þeir sitja nú hljóðir góða stund. Drengurinn
stóð fyrir miðju borði og horfði vestur til hafs-
ins út um opinn gluggann, en faðirinn sat og horfði
á drenginn, og leit svo út, sem hann hefði verið
að tala við drenginn einhver mild áminningarorð.
það var eins og drengurinn þyrði hvorki að líta
upp nje niður, til hægri nje vinstri, í herberginu,
en horfði aðeins út um gluggann.
Loks rauf faðirinn þögnina, tók í hönd drengs-
ins, setti hann á hnje sjer og sagði í mildum rómi:
„Nú skulum við ekki tala meira um þetta. Jeg veit,