Jólastjarnan - 01.12.1922, Blaðsíða 25

23
klæddur í látúnstreyju, með látúnshjálm á höfði,
fannbarinn og veðurbitinn. Augun stóðu full af
tárum, og hjengu ísdrönglarnir undan látúnshjálm-
inum, niður úr hárinu.
Hann skalf af kulda og bað að lofa sjer inn.
„Ertu einn Er enginn með þjer?“ spurði hús-
móðirin áfjáð. „Komdu inn, komdu inn, velkominn“.
Og hún sópaði af honum snjóinn, og það lýsti
af látúnstreyjunni. Hún þerraði tárin af augum
hans, og augun ljómuðu eins og stjörnur.
„Elsku jólabarn, sestu hjá ofninum og hitaðu
þjer“, sagði Magdalena. Móðirin spenti greipar og
spurði nú, hvaðan hann kæmi og hver hann væri.
„Jeg er Theóbald Gallheim“, svaraði sveinninn.
„Jeg reið út í skóginn, en þar flugu upp villihæn-
ur undan hestinum, og hann fældist og fleygði mjer
af baki og hljóp frá mjer. Jeg gekk í skóginum
þangað til fór að dimma. þá kom stormurinn og
snjórinn, og jeg sá ekkert lengur nje heyrði fyrir
myrkrinu og storminum. Og svo datt jeg, og svo
gekk jeg ennþá lengra, þar til jeg sá ljósið hjer.
Lofið mjer að vera hjá ykkur og gerið mjer ekk-
ert ilt. Faðir minn kemur hingað bráðum, hugsa
jeg. — Mjer er svo kalt“, og það var hrollur í
röddinni, er hann talaði.
Húsmóðirin dró af honum skóna, en þeir voru
hálffrosnir við fæturna, og sveinninn kveinkaði sjer
af sársauka. Hún lagði köld kálblöð við hendur
hans og fætur og sótti þvínæst heita súpu og mat-
aði hann sjálf með spæninum. Magdalena læddist
á tánum í kringum hinn unga gest og stalst til