Jólastjarnan - 01.12.1922, Blaðsíða 32

30
og manneskjurnar tvær koma út. Skjálfandi stóðu
þær í næturstorminum og þorðu ekki að fara til
austurs og ekki til vesturs. J>au störðu niður á jörð-
ina, sem hjeðan í frá átti að bera þeim þyma og
þistla, þar til þau hyrfu í skaut hennar.
Maðurinn steig með berum fætinum ofan á rós-
ina, og þyrnarnir stungu hann og blöðin urðu blóði
drifin. En maðurinn fann það ekki, því dauðinn
hafði sest að í hjarta hans, og það olli honum enn
sárari kvalar. En þar sem blóðblettimir komu á
blöðin, visnuðu þau. Blóð þessa fallna sonar jarð-
arinnar draup eins og ólífisvökvi á blöðin og við-
kvæmustu frjóangana.
Og nú sá hún í fyrsta sinn, að undir fegurð
blómanna átti hún sárbeitta þyma.
Manneskjumar tvær hjeldu af stað; einmana og
örvæntandi hrökluðust þau út yfir eyðilega sljett-
una — alein á óbygðri jörðunni. Dimman huldi þau
meir og meir, og að síðustu hurfu þau út í myrkrið.
Litla rósin spiltist æ meir. Með næringunni saug
hún í sig bölvun jarðarinnar, sem smaug út í hverja
hennar grein. — pyma og þistla átti jörðin að
bera. — Hún barðist við sjálfa sig í storminum.
Með sínum eigin þyrnum reif hún fegurstu blómin
sín, svo að hvítu blöðin fjellu eins og snjódrífa í
faðm jarðarinnar.
Nú komu hræðilegir tímar. Alt sem líf hafði,
hataðist og barðist. Alla náttúruna þyrsti eftir
blóði. Lirfumar nöguðu rætur rósanna og fuglar
himinsins lifðu á ránum og í hræðslu hver við ann-