Jólastjarnan - 01.12.1922, Blaðsíða 46

44
Hann brosti og strauk hendinni um svitavott ennið
á Frans.
„Nei, drengur minn. Jeg er ekki reiður. — pað er
synd að taka það, sem maður á ekki, en þegar mamma
þín og litla systir þín eru svangar heima, þá bæði skil
jeg þig — og fyrirgef þjer. þetta skal vera áminning
til min um að gæta betur að högum þjóna minna —
enginn þeirra skal þurfa að þola hungur eða skort
hjeðan af“.
„Og fæ jeg að vera kyr?“ spurði Frans með ókafa.
„Já, vinur minn“.
„Ó, Guði sje lof — nú verður elsku mamma mín
glöð, — ó, hvað Guð er góður — og hvað þið eruð góð!“
Og hann greip handleggnum utan um Lilju og þrýsti
höfðinu upp að henni.
Fólkið hló, en flestir urðu að snúa sjer undan til
þess að þerra tár af augum sínum.
Nú var Frans glaðari en áður. Eitt var þó eftir enn.
Alt varð að jóta. Hann tók gullpeninginn upp úr vasa
sínurn og rjetti Lilly.
„Jeg eyddi 2 krónum af peningunum yðar fyrir brauð
og mjólk", sagði hann. „Og mamma bað mig um að
fá yður þessar 10 krónur. Systir mín fjekk þær í fyrra
hjá lækninum í jólagjöf'.
„Eru þetta allir peningarnir, sem mamma þín á?“
spurði verksmiðjustjórinn hrærður.
Frans beygði höfuðið. „Já“, hvíslaði hann.
Lilja tók gullpeninginn og hjelt honum hátt á loft,
svo allir gætu sjeð hann. „þennan pening ætla jeg altaf
að eiga“, sagði hún hátt og skýrt, svo allir gætu heyrt.
„Hann á að minna mig um fátæka móður, sem fórnaði