Jólastjarnan - 01.12.1922, Blaðsíða 49

47
Og það urðu jól á fátæka heimilinu, sem eiginlega
var ekki orðið neitt fátækt. Gleði var þar gnægð af, og
vegna þess að gleðin er besta lyf, þá var frú Lind það
hress á aðfangadagskvöldið, að hún gat setið í góðum
hægindastól og horft á, meðan Lilja og Elsa skreyttu
jólatrjeð, og bráðum kepti ljósið við augun hennar Elsu
um að ljóma — Ijóma. Frans hjelt í hendina á mömmu
sinni á meðan þau sungu jólasálmana. En utan úr eld-
húsinu barst þægilegur steikarilmur, eins og til sann-
indamerkis um það, að- ekkert skorti í þeim efnum.
Rjett á eftir fór Lilja.
„Vertu aftur sæl, jólaengill", sagði Elsa, hún hjelt á
íallegri brúðu í fanginu, „og þakka þjer innilega fvrir
Lísu bamið mitt“.
„Guð blessi yður“, hvislaði móðir hennar með tárin
i augunum. „Hann gefi yður gleði og hamingju, eins og
þjer hafið fært okkur“.
„Jeg heiti yður og mömmu því, að vera altaf ráð-
vandur drengur“, sagði Frans, og horfði hrærður á ungu
stúlkuna, sem hafði fært þeim jólin heim á fátæka
heimilið.
„Jeg held jeg hafi mest að þakka“, sagði Lilja og
rjetti þeim báðum sína hendina hvoru. „það er ekki
ávalt svo auðvelt að rata rjettu leiðina í auði og alls-
nægtum. Vegurinn, sem þú fórst, Frans, var erfiður, en
það var rjetta leiðin. Mamma þín sýndi þjer þann
veg, og hann færði okkur öllum jólagleði".
Nú hljómuðu kirkjuklukkurnar víðsvegar: Heims um
ból, helg era jól.
Iúlja stóð ofurlitla stund á fótaþrepinu í bílnum og
leit inn um gluggann á litlu, fátæklegu stofunni. Svo