Jólastjarnan - 01.12.1922, Blaðsíða 21

19
er hún kom þar að, sem krossmark eitt stóð, fjell
hún á knje fyrir framan það og bað til Guðs með
krosslagðar hendur.
Von Gallheim hentist einnig yfir fjöll og dali
sem hundelt veiðidýr.
Hreindýrið og krónhjörturinn urðu á vegi hans,
þessi dýr, sem hann ætíð var svo áfjáður í að
drepa. Nú hefði hann getað kallað til þeirra, auð-
mjúkur og bljúgur: „Hafið þið ekki sjeð barnið
mitt?“
Dýrin þutu hrædd í burtu. Og áfram hljóp hann
í dimmum skóginum, þar til hann fjell á hramm-
ana um fallið trje. það var jólatrjeð, sem valdið
hafði því, að Kola-Lenz sat nú í dýflissunni. „Æ,
hann á þá líka konu og böm“, hvíslaði rödd í hjarta
hans. Og hann hljóp lengra og lengra og bljes í
hornið.
Allir íbúar hallarinnar voru komnir í leitina, og
Kola-Lenz var hin eina mannlega vera í hinni stóru
byggingu, þar sem hann sat í fangelsi sínu.
„þetta eru aumu jólin“, sögðu leitarmennimir
hver við annan. „það verður dapur jóladagur á
morgun“. Og þeir bljesu í homin og hlustuðu.
þeir skutu út í loftið og hlustuðu eftir svörum.
Jú, þeir fengu svör, en er þeir gengu á hljóðið,
vom þetta þá hinir aðrir leitarmenn. Enginn var
neins vísari og allir stóðu ráðþrota.
Að síðustu skall yfir blindmyrkursstórhríð.
Stormurinn hvein í stofnum og trjákrónum, og
kæfði niður homahljóðin. Snjóflyksumar dönsuðu
í kringum tjömkyndlana eins og rauðar stjömur,
og mjöllin hlóðst niður á jörðina.
2'