Jólastjarnan - 01.12.1922, Blaðsíða 14

12
Sœtt mig dreymir, sumarlönd
sje jeg bak við aftanroðann,
inn við þinnar æfiströnd
óma heyri’ jeg friðarboðann.
Alt er nú svo himinhljótt;
hulduraddir um mig sveima. —
Gráttu ei, mamma! Góða nótt!
Gott er hjer að sofa og dreyma.
Við það vaknaði móðir drengsins, sem var dáinn.
pá var morgunroðinn risinn hátt á austurhimin-
inn og fuglamir sungu í loftinu uppi yfir bænum, —
og þar með er sagan búin“, sagði faðirinn og leit
í tárvot augu drengsins, sem starði á hann með
opinn munninn.
„Ætli drenginn hafi dreymt um morgunroðann
og fuglana og mömmu sína, þegar hún vaknaði?“
„Já“, sagði faðirinn, er hann hafði áttað sig á
þessari spumingu. „Hann dreymdi það alt, hann
dreymdi alt, sem fallegt var og gott. Hann dreymdi
um kvöldroðann og morgunroðann. Hann dreymdi
um holtablóm og engjarósir. Hann dreymdi, að
hann væri kominn út á dauðans haf og heyrði enn
þá landölduniðinn innan frá ströndinni lífs og dauða,
ströndinni, sem honum fanst móðir sín stefna út
á með brennandi þrá til hans, sem var kominn svo
langt í burtu, og dreymdi, að hún grjeti við leið-
ið sitt í kirkjugarðinum um sólarlagið, og ennþá
dreymir hann um góð böm á jörðunni, því dauð-
inn er vagga hans og engla guðs á himnum, því
eilífðin er himininn yfir vöggunni; þar svífa engl-
amir um og syngja sönginn, sem hann lærði heima,