Jólastjarnan - 01.12.1922, Blaðsíða 45

43
og var því nær hniginn niður, þegar hann sagði með
stamandi tungu:
„Jeg fann — jeg fann — hana ekki. — Jeg — jeg —
jeg tók hana í skrifstofunni“. það var steinhljóð. Gest-
irnir voru allir komnir saman á einn stað til þess að
horfa á þetta aukaatriði í hátíðahaldinu.
Lilja var með tár í augum, er hún laut ofan yfir
Frans og hvíslaði:
„Veslings drengurinn! Við skulum ekki orða það.
þú skilaðir henni eins og heiðvirðum dreng sómir, — já,
jeg man það núna, að jeg lagði hana á borðið hjá þjer,
pabbi“.
„Svo þú ert þá þjófur", sagði faðir hennar byrstur.
„Ó, fyrirgefið mjer!“ sagði Frans og hnje grátandi á
gólfið við fæturna á Lilju. „Mamma mín er svo lasin
og litla systir mín er svöng — og köld. Jeg hefi altaf
verið ráðvandur, — en — en verkstjórinn neitaði mjer
um peninga — fyr en um nýár, — og — og á morgun
eru jólin“.
Lilja reisti hann á fætur, lagði kollinn á honum að
brjósti sjer og sagði með grátraust:
„Gráttu ekki, elsku drengurinn minn. „Enginn skal
gjöra þjer mein, og vertu viss um, að jeg skal hjálpa
henni mömmu þinni og litlu systur þinni; nú eru öll
vandræðin búin“.
Frans trúði tæpast sjálfum sjer. Ó, hvað þreytta höf-
uðið hans hvíldist vel við angandi silkið.
„Haldið þjer að verksmiðjustjórinn sje mjög reiður?“
spurði hann og leit á Lilju.
„Pabbi, ertu nokkuð reiður?" spurði Lilja og leiddi
föður sinn nær.