Jólastjarnan - 01.12.1922, Blaðsíða 41

39
inn matur til heima og engir peningar — — það var
handa þjer og Elsu, mamma“.
Hann tók fallega gullbúna handtösku upp úr vasa sín-
um, og lagði hana með skjálfandi hendi á rúmið fyrir
framan móður sína.
„Verksmiðjueigandinn á hana sjálfsagt, eða þá dóttir
hans, eða — eða frúin“, sagði frú Lind og bar ört á.
„Jtú verður að skila henni á augabragði. Hefirðu eytt af
peningunum, æ, þú ert víst búinn að eyða af þeim?“
„Bara 2 krónum, mamma, bara fyrir brauðið og
mjólkina".
„Taktu litla kassann minn í dragkistuhólfinu fram,
já“. Hendur hennar titruðu og tárin hrundu ofan kinn-
arnar. „Sjáðu, það er gullpeningurinn, sem læknirinn
gaf henni Elsu litlu á jólunum í fyrra. Jeg ætlaði að
p, grípa til hans í ýtrustu neyð — taktu hann, barn, farðu
með hann, játaðu alt saman, drengur minn, og biddu
fyrirgefningar".
„Æ, mamma! Við eigum enga peninga, og þú verður
að fá skamtana, og mjer verður sagt upp vinnunni“.
„þú verður að ganga þessi erfiðu spor, Frans“, hvísl-
aði hún. „J>ú hefir syndgað, en þegar þú játar synd
þína og iðrast, þá fyrirgefur Guð þjer, hvað sem menn-
irnir kunna að gjöra. Okkur er óhætt að treysta hon-
um, Frans. Hann einn getur hjálpað okkur í neyðinni“.
Frans reis á fætur, greip húfuna sína og kysti móð-
ur sína ákaft.
■ „Guð veri með þjer, drengur minn“, sagði hún. „En
komdu svo fljótt sem þú getur, mundu, að jeg ligg
hjer og bið þín með óþreyju".
Hinn skrautlegi bústaður Brandts verksmiðjustjóra var