Jólastjarnan - 01.12.1922, Blaðsíða 48

46
sjáðu, hver kemur“. Hann vjek til hliðar, en Lilja og
Páll gengu að rúminu.
„Jeg heiti Lilja Brandt", sagði unga stúlkan og klapp-
aði blíðlega á hönd sjúku konunnar. „Drengurinn yðar
hefir sagt okkur alt, og við getum svo ósköp vel skilið
freistingu hans, aumingja drengsins. Við dáumst að yð-
ur, sem fórnuðuð yðar síðastá eyri, til að bæta fyrir
brotið hans, og hjeðan af skal yður ekkert vanta, pabbi
minn ætlar að sjá um það“.
„pökk“, mælti frú Lind og fórnaði upp höndunum.
„Almáttugi Drottinn, þjer sje þökk!“
„Og sjáðu, mamma!" hrópaði Frans, — „alla pening-
ana, — góða fólkið gaf okkur þetta alt saman og jeg
fæ að vera kyr — og, mamma, jeg er svo glaður — bara
að þú verðir nú frísk, — sjáðu, hjema er vín!“
„Em engar kökur?“ var spurt með ákefð, og Elsa
litla kom trítlandi inn gólfið.
Allir fóru að hlæja. Lilja lyfti Elsu upp í rúmið til
mömmu hennar.
„þú ert falleg kona“, sagði Elsa og horfði hugfang-
in á Lilju.
„það ert þú líka“, sagði Lilja hlæjandi og kysti á
brúnu lokkana hennar. „En nú förum við, á morgun
kem jeg aftur, því jeg skal segja þjer nokkuð, Frans,
taskan sú arna færði mjer gæfuna, þess vegna þykir
mjer svo vænt um að vera búin að fá hana aftur. Verið
þið svo sæl öll þrjú“.
„Vertu sæll, jólaengill", hrópaði Elsa.
„þökk“, hvíslaði móðirin. Hún kom engu orði öðm
upp, en augnaráðið hennar, já, það fylgdi ungu ríku
stúlkunni út í bifreiðina, heim í uppljómaðan salinn og
alla leið i dansinn.