Jólastjarnan - 01.12.1922, Blaðsíða 11

9
sálmurinn, sem drengurinn fyrir skömmu hafði
lært, og öllum bömum þykir svo fallegur: „Hve sæl,
ó hve sæl er hver leikandi lund“. Á meðan sungið
var, horfði móðirin grátandi á d'renginn, þar sem
hann lá í kistunni, og hugsaði, að alt væri eins og
það hefði verið, á meðan drengurinn var lifandi,
sama ljósgula hárið, sömu augabrýnnar, sami enn-
issvipurinn, sami fæðingarbletturinn á hálsinum,
sömu hendumar, og allur líkaminn sá sami, og þetta
gullfagra bam, sem var blóð af hennar blóði og
brjóst hennar hafði sogið, átti að látast niður í
djúpa gröf úti í kirkjugarði, þar sem ógnarþungu
moldarfargi yrði mokað yfir af harðvirkum erfiðis-
mönnum með vanalegum moldarrekum, — en svo
hætti söngurinn og lokið var látið á kistuna.
Svo var drengurinn jarðaður og móðirin fylgdi
honum til grafar. þegar gröfin var fylt með mold-
inni, og þökunum raðað utan með leiðinu, grjet móð-
irin og hugsaði með sjer, að nú væri fullhlaðinn
hinn þykki moldarveggur milli sín og þess, sem
hún elskaði, en svo þerraði hún tárin og gekk frá
leiðinu með tómlætistilfinningu".
Faðirinn þagnaði og leit út um gluggann og horfði
út í bláinn. Drengurinn sat hljóður á hnjám hans
og hugsaði, hlustaði og beið. Hann fann það á
málrómi föður síns, að sagan var ekki búin.
Föðuróttinn var horfinn, og hann lagði glókoll-
inn upp að brjósti föður síns. Sál hans var komin í
innilegt samband við hið mjúka bamseðli, sem
streymdi frá föðurhjartanu; en sagan var ekki
nema hálfsögð, og faðirinn festi sjónir á spegil-
mynd drengsins sjálfs andspænis þeim á herbergis-