Jólastjarnan - 01.12.1922, Blaðsíða 43

41
unni, sem þú gafst mjer daginn sem — — — já, — þú
veist“.
„Daginn sem þú gafst mjer hendina þína og hjart-
i að þitt“, sagði hann brosandi. „Já, það var óneitanlega
litla taskan, sem varð ti! þess að leiða okkur saman,
þvi ef þú hefðir ekki týnt töskunni þinni, sem jeg fann
og færði þjer, þá hefðum við kannske ekki verið farin
að sjást enn þá. þess vegna gaf jeg þjer gulltösku besta
daginn, sem jeg hefi iifað".
Hún brosti með tár í augum. „Ó, mjer þótti svo und-
ur vænt um hana. Jeg hafði hana alt af undir höfðinu,
svo mig dreymdi þig. Og nú er hún týnd. Bara að
þetta viti ekki á eitthvað ilt“.
„Eki tár i dag!“ Og hann kysti burt tárin úr aug-
unum hennar blíðu og bláu. „Jeg skal gefa þjer sams-
X konar tösku — annars dreymir þig mig víst ekki“.
Hátíðin stóð sem hæst. þjónarnir höfðu rutt borð-
salinn, svo það yrði dansað i honum. Hljóðfæraflokkur
stóð í hlje við hávaxnar pálmajurtir, og ljek hljómfög-
ur lög, og nú var einmitt verið að drekka skál ungu
brúðhjónaefnanna í ævagömlu, gómsætu kampavíni.
Jóhann, gamli þjónninn, kom smástigur og virðing-
arverður og hvíslaði einhverju i eyrað á ungfrú Brandt,
sem stóð við hlið unnusta sins í stórum vinstúlknahóp.
„Hvað segirðu, Jóhann?" sagði hún og hló hátt. „Páll,
Jóhann segir, að það sje drengur hjerna fyrir utan, sem
* hafi fundið töskuna mina, — ó, hvað jeg er nú glöð“.
„En hann segist alls ekki afhenda hana öðrum en
annaðhvort ungfrúnni eða verksmiðjueigandanum",
sagði Jóhann.
„Hann vill fá fundarlaun, strákanginn", sagði barón-