Jólastjarnan - 01.12.1922, Blaðsíða 44

42
inn hlæjandi. „Komdu, Lilja, við skulum fara út til
hans, jeg þarf að þakka honum sjerstaklega vel, þar
sem hann hefir afmáð einustu sorg vinunnar minnar.
Lilja roðnaði og skýrði ástæðumar fyrir vinstúlkum
sínum.
„Látið þið drenginn koma inn“, hrópuðu þær. „Okk-
ur langar til þess að sjá, hvort þú getur orðið enn þá
glaðari en þú þegar ert, Lilja. Láttu hann koma hjerna
inn, Jóhann".
Fölur og titrandi gekk Frans inn í hinn skrautlega
sal, þar sem ljósin frá hinum voldugu Ijósahjálmum
tindruðu á gimsteinaskraut kvennanna. Hann neri húf-
una á milli handa sinna, og gat varla sjeð í gegnum
tárin. Átti hann að fara að játa synd sína fyrir öllu
þessu fólki. Æ, nei. En heima lá hún mamma og beið —
og hann hafði lofað að segja frá öllu, — það var skylda
hans.
Hann stóð þarna í ljósadýrðinni, innan um skraut-
búið fólkið, hlæjandi, með freyðandi kampavínsglösin
í höndum sjer. Var nokkuð ólíkara til? Og einkennileg
hrygðarstuna bærði hjörtu þeirra, er við voru. Hann
var svo fölleitur, svo hryggur og fátæklega til fara!
Verksmiðjueigandinn hleypti ofurlítið brúnum.
„Hvað viltu, drengur?" spurði hann og horfði á eftir
þjóninum; „hvílíkt athugunarleysi að láta hann koma
hingað inn“.
„Jeg Ijet hann koma inn, pabbi“, sagði Lilja og gekk
til Frans. „Hugsið ykkur! Hann fann litlu handtöskuna
mína, sem mjer þótti svo vænt um. Vertu ekkert hrædd-
ur, drengur minn. þ>ú hefir glatt mig mikið. Hvar fanstu
hana? Og hvernig vissirðu, að það var taskan mín?“
Frans beit sig í varimar; hann rjetti Lilju töskuna