Jólastjarnan - 01.12.1922, Blaðsíða 8

B a r n s s á I i n s
Eftir Jón Pálsson
SENGUEINN hjónanna á kirkjustaðn-
um var stór og skír eftir aldri og ódæll
við móður sína, en föður sínum var hann hlýðinn.
Eitt miðsumarkvöld kom móðirin að máli við
föðurinn og sagði: „í allan dag hefir drengurinn
óhlýðnast mjer. Jeg hefi reynt öll mín ráð, en alt
til ónýtis. Hann byrjaði á því í morgun að halda
kettinum uppi á skottinu; þá gat jeg ekki á mjer
setið, og sló í strákinn“.
„Ekki finst mjer nú þetta hafa verið hyggilegt
ráð“, segir faðirinn. „Hefði jeg verið í þínum spor-
um, þá myndi jeg hafa tekið af honum köttinn og
gengið mína leið. Jeg þekki drenginn minn“.
„0, jeg þykist nú þekkja hann líka“, segir móð-
irin. „Jeg hefi haft af honum eins mikil afskifti
og þú, og eigi ekki að hegna þeim, sem það verð-
skulda, þá skil jeg ekki, hvað orðið rjettlæti þýðir“,
„það er hverju orði sannara, góða mín“, segir
faðirinn; ,,þú hefir haft af honum meiri afskifti
en jeg, og mjer fellur það illa, að hann skuli vera
þjer óhlýðinn; það ætti ekki svo að vera“.