Jólastjarnan - 01.12.1922, Blaðsíða 37

35
þeim líiinu. En þótt hann fengi allgott. kaup í stóru
verksmiðjunni, þar sem hann var ráðinn, þá hrökk það
tæpast handa þremur, til allra nauðsynja.
þetta áminsta kvöld sat Elsa litla og þrýsti nefinu á
gluggarúðuna, svo nefið varð alveg flatt, og gáði vand-
lega eftir götunni.
„Sjerðu Frans ekki enn þá, Elsa min?“ spurði móðir
hennar innan úr stofunni.
„Nei, mamma mín“, svaraði telpan. „Ótætis Frans!
Jeg sem er svo voða svöng og köld“.
„Auminginn minn litli“, sagði mamma hennar i lág-
um hljóðum. „Vertu svolítið róleg enn, þá færðu að
borða".
„Hana nú! þar kemur hann loksins!" hrópaði Elsa
rjett á eftir og stökk til dyranna. „En því blístrar hann
ekki núna?“
„Hann er sjálfsagt svangur, auminginn", sagði mamma
þeirra, „og er víst þar að auki kalt“.
„Gott kvöld, Elsa“, var sagt í fordyrinu. „Hvernig
líður mömmu?“
„Ósköp kemurðu seint núna, Frans", sagði Elsa.
„Mamma hefir svo voða vondan hósta, og mjer er bæði
kalt og líka er jeg svöng".
„Gott kvöld, Frans minn“, sagði mamma þeirra. „Elsa
litla er alveg frá af hungri, auminginn. — þú hefir víst
fengið aukaborgun núna, Frans minn?“
„Já, — já, — mamma“, svaraði drengurinn og klapp-
aði blíðlega á mögru kinnarnar á mömmu sinni. „Jeg
fjekk 50 krónur, og nú sæki jeg á augabragði brauð
og mjólk“.
„Ó, Guði sje lof“, svaraði móðir hans. „Jeg hefi ver-
ið svo hrædd um að þú fengir nú ekkert fyrirfram af
3*