Morgunblaðið - 08.05.2019, Page 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. MAÍ 2019
✝ Kristberg Ósk-arsson fæddist í
Reykjavík 14. febr-
úar 1957. Hann lést
í Reykjavík 30. apríl
2019.
Foreldrar: Jó-
hanna Margrét Þor-
geirsdóttir, skóla-
liði, frá Túnsbergi í
Hrunamanna-
hreppi, f. 6.9. 1926,
og Óskar Sumar-
liðason, húsamiður frá Ólafsvík,
f. 25.6. 1920, d. 1.6. 1971.
Systkini Kristbergs eru Gunn-
hildur, f. 16.3. 1950, Katrín, f.
10.5. 1951, Pétur Árni, f. 28.8.
1952, Þorgeir og Sumarliði, f.
8.3. 1955, Hafsteinn, f. 11.12.
1959. og Margrét Dröfn, f. 21.12.
1963.
Eftirlifandi eiginkona Krist-
bergs er Ingiríður
Brandís Þórhalls-
dóttir, f. 12. ágúst
1956.
Börn þeirra eru
Harpa Stefáns-
dóttir, f. 16. maí
1983, Brandís Krist-
bergsdóttir, f. 12.
október 1987, d. 17.
febrúar 1997. og
Bergþóra Krist-
bergsdóttir, f. 3.
september 1992.
Kristberg lauk stúdentsprófi
frá Menntaskólanum við Hamra-
hlíð 1979 og stundaði nám við
Stokkhólmsháskóla. Lengst af
ævinnar starfaði hann við skilta-
gerð.
Útför hans fer fram frá Ás-
kirkju í dag, 8. maí 2019,
klukkan 13.
Það er svo margt fallegt hægt
að segja um pabba minn; hvað
hann var duglegur, gáfaður og
hæfileikaríkur. Ég var svo stolt
af pabba mínum. Í mínum huga
vissi hann allt og gat allt.
En það vita allir sem þekktu
hann. Ég get varla lýst því hvað
hann var óendanlega góður og
blíður maður. Það er eiginlega
lygilegt. Ég varð aldrei vitni að
því að hann hafi verið ósann-
gjarn í garð einhvers, hvorki
manna eða dýra. Hann var mjög
umburðarlyndur maður.
Hann vildi alltaf hjálpa öllum
og brást mér aldrei þegar ég bað
hann um aðstoð. Hann var aldrei
of upptekinn eða ekki í stuði.
Hann hjálpaði með ánægju og
ég held að stundum hafi hann
skemmt sér betur en ég. Ég vildi
einu sinni búa til Playmo
stopmotion-kvikmynd og þá
stillti hann upp kvikmyndaveri í
borðstofunni og við eyddum heil-
um degi í þetta. Hann hjálpaði
mér að hanna nýja útgáfu af
Pokémon-spilum sem ég kallaði
Ubbamon. Við hönnuðum spilin í
sameiningu og hann prentaði út
ekta spil. Hann reyndi meira að
segja að búa til gítar úr pepsidós
af því ég bað hann um gítar. Það
var frekar lélegur gítar en hann
hafði gaman af því að búa hann
til og spila á hann sjálfur. Ég
hafði svo óbilandi trú á honum að
á unglingsárunum bað ég hann
um að smíða samuraisverð með
mér. En það var í eina skiptið
sem ég man eftir því að hann
sagði nei við mig. Hann kannaði
samt málið með mér en komst að
því að þetta verkefni væri okkur
ofviða. Það er svo skrítið að
hugsa til þess að svona hélt ég að
allir pabbar væru.
En nú veit ég hvað við syst-
urnar vorum heppnar að eiga
svona ofurpabba.
Það var alltaf svo gaman hjá
okkur. Pabbi var eins og besti
leikfélaginn. Það sem var vesen í
mínum huga fannst honum
skemmtilegt og áhugavert. Það
var eins og hann hafi aldrei tap-
að þessari barnslegu forvitni
sem gerir tilveruna svo spenn-
andi. Hann vildi skilja hvernig
hlutirnir virkuðu og hann vildi
alltaf vita meira. Hann var alltaf
svo glaður. Hann var yfirvegað-
ur og rólegur á yfirborðinu og
tók sig ekki of alvarlega.
Hann kunni að fíflast og
samdi óteljandi góða pabba-
brandara sem hann hló mest að
sjálfur, á innsoginu. Alltaf stutt í
brosið, svo innilegt og einlægt.
Hjá honum fann ég öryggi.
Ég gleymi því aldrei þegar ég
fékk brjálæðiskast og var óhugg-
andi. Þá hélt hann mér fast þó ég
reyndi að sparka og lemja.
Hann reiddist ekki og skamm-
aði mig ekki. Hann hélt mér
bara þangað til á endanum ég ró-
aðist. Það var alltaf hægt að
treysta á þennan yfirvegaða
mann.
Hann gerði allt fyrir okkur.
Eftir að hann greindist með
krabbamein vann hann hörðum
höndum við að klára íbúðina fyr-
ir mig, í kappi við tímann. Það
tókst hjá honum. Þegar hann
hafði heilsu til fór hann út í garð
að vinna. Ég mun alltaf muna
eftir honum þannig, hraustum,
úti í garði að gera eitthvað.
Bergþóra Kristbergsdóttir.
„Þá er næst að segja frá
Kidda, hann er alveg ágætur.
Myndarlegur, skemmtilegur,
duglegur, kurteis, tillitssamur,
kátur, hjálpsamur, ég tel ekki
fleiri kosti upp, en að síðustu,
hann var hjá Ingu þegar hún
fæddi og hann var látinn klippa á
naflastrenginn.“
Þessi lýsing á fyrstu kynnum
móðurömmu minnar af pabba
fannst í bréfi sem hún sendi afa
frá Stokkhólmi í maí 1983.
Tveimur dögum eftir að ég
fæddist.
Ég er ekki Kristbergsdóttir
því hann var ekki blóðfaðir minn,
en hann ákvað að ganga mér í
föðurstað þegar ég var enn í
móðurkviði. Hann var með mér
frá upphafi og hefur alltaf verið
alvöru pabbi minn. Með árunum
fór mér að þykja vænna og
vænna um þessa upprunasögu
og fannst samband okkar bara
vera sérstakara fyrir vikið.
Það var ekki okkar stíll að tala
mikið eða opinskátt um tilfinn-
ingar, en eitt sumarkvöldið þeg-
ar við sátum saman við eldinn
sagði hann mér söguna af því
þegar hann kynntist mömmu úti
í Svíþjóð og hún sagði honum að
hún ætti von á barni.
Þegar hann rifjaði upp hvern-
ig hann hefði heldur betur verið
til í að ala upp þetta barn, brosti
hann sínu undurblíða brosi og
ljómaði eins og sólin.
Við þrjú áttum líka enda-
lausar sólskinsstundir saman
fyrstu árin. Þær sem ég man
ekki eftir eru samt órjúfanlegur
hluti af æskuminningunum.
Vegna þess að eftir pabba liggja
þúsundir ljósmynda og ótal kvik-
myndir af okkur fjölskyldunni,
sem við skoðuðum saman aftur
og aftur þar til þær runnu saman
við minningarnar.
Svo bættust Brandís og Berg-
þóra í hópinn og hann helgaði líf
sitt okkur systrum og heimilinu
á Hjallavegi 23. Hann var ævin-
týrasmiður og virtist geta
galdrað hvað sem er fram úr
erminni. Það voru aldrei til mikl-
ir peningar en hann bjó hlutina
bara til sjálfur. Kofa, barbíhús,
tréhesta, sverð, kanínubúr, trjá-
stiga, rólur, sandkassa, snjóhús,
trommur og hvað sem okkur
datt í hug.
Hann gat og kunni allt. Hann
var alltaf til staðar og hjálpaði
okkur við blaðaútgáfu, kvik-
myndagerð, leikrit, ljósmyndun,
myndsköpun og listasýningar.
Þegar hugmyndir kviknuðu
hvatti hann okkur til að fram-
kvæma þær, veitti okkur sjálfs-
traust til að gera hlutina sjálfar
og fullvissuna um að hann myndi
hjálpa með það sem við gátum
ekki gert.
Þegar ég fór til pabba með
vandamál þá kom hann með
lausnina. Þegar ég fékk hug-
mynd, sama hversu óraunhæfa,
var svarið alltaf „Það er allt
hægt!“
Pabbi upplifði mikinn missi og
djúpa sorg á lífsleiðinni. Hann
var ekki trúaður maður, en þeg-
ar eilífðina, dauðann og tilgang
lífsins bar á góma lagði hann
áherslu á að við lifum áfram í
minningu annarra, í verkum
okkar og þeim áhrifum sem við
höfum á annað fólk.
Hann hafði óendanlega mikil
og góð áhrif á mig og kenndi mér
svo margt. Ég er umkringd
verkum hans alla daga og hann
mun lifa í minningunni sem besti
maður sem ég hef nokkurn tím-
ann kynnst. Hjálpsamur, óeigin-
gjarn og réttsýnn mannvinur.
Lífsglaður, brosmildur, listrænn
og skapandi maður með yfir-
náttúrulegt verksvit.
Ævintýrasmiður æsku
minnar. Heimsins blíðasti og
besti pabbi.
Harpa Stefánsdóttir.
Í dag kveðjum við Kristberg
bróður okkar, Kidda eins og við
kölluðum hann alla tíð. Hann bjó
í foreldrahúsum í Mosgerði til 23
ára aldurs. Þá hélt hann til
Stokkhólms til kvikmyndanáms
og þar kynntist hann Ingu.
Þegar í barnaskóla sást hve
sérlega laginn Kiddi var við
teikningu og smíðar. Afköstin
voru mikil og gæðin og hug-
myndaflugið langt umfram það
sem búast mátti við af jafn-
öldrum. Hann smíðaði alls kyns
listilega skreytt vopn til að nota í
leik og vöktu smíðagripir hans
athygli.
Þegar faðir okkar féll frá var
Kiddi á unglingsaldri. Þá tók
hann á sig aukna ábyrgð með
bræðrum sínum á framkvæmd-
um heima við. Á unglingsárum
beindist athygli Kidda að mynd-
list. Málaði hann nokkrar mynd-
ir áður en hann sneri sér að
kvikmyndagerð. Nokkur súr-
realísk verk prýða enn veggi í
Mosgerði.
Kiddi hafði mikinn áhuga á
báta- og skipasmíði í gagnfræða-
skóla og tók því stefnuna á
skipatæknifræði eftir landspróf.
Hann hætti náminu og fékk
vinnu í Stálsmiðjunni þar sem
hann lærði að vinna með stál og
aðra málma. Áhugi hans á skipa-
smíði sést vel á skipalíkönum og
teikningum sem eftir hann
liggja.
Í foreldrahúsum hannaði
Kiddi, smíðaði og málaði her-
bergi sitt svo það var sem eitt
samfellt listaverk. Hugmynda-
auðgi hans og handlagni naut sín
vel í ævistarfi hans síðar meir
við skiltagerð.
Kiddi eignaðist kvikmynda-
tökuvél 17 ára gamall og byrjaði
þá að gera 8 mm stuttmyndir
þar sem systkini og vinir léku
ýmis hlutverk.
Hann lék þó sjálfur í mynd
sinni, Listaverk, sem hlaut
bronsverðlaun á norrænni kvik-
myndahátíð áhugafólks um
stuttmyndagerð.
Okkur eru kærar og eftir-
minnilegar heimildamyndir
Kidda frá slóðum foreldra okkar
í Ólafsvík og á Túnsbergi. Það
var alltaf hátíðarstemning í Mos-
gerði þegar filmurnar komu úr
framköllun, þær klipptar og
hægt var að efna til fjölskyldu-
sýningar.
Í MH var Kiddi virkur í kvik-
myndaklúbbi framhaldsskól-
anna, Fjalakettinum, meðal ann-
ars sem formaður. Hann fékk til
liðs við sig félaga sína í skólanum
til að taka þátt í gerð nokkurra
mynda. Metnaðarfyllsta myndin
sem hann leikstýrði, Himna-
hurðin breið, var poppópera sem
sýnd var í Regnboganum og í
sjónvarpinu. Sökum þessa var
hann iðulega kallaður Kiddi kvik.
Þó að metnaður Kidda á kvik-
myndasviðinu hafi dvínað var
hann samur við sig hvað varðaði
hönnun og smíði. Á fimmtugs-
aldri lauk hann húsasmíðanámi
við FB sem nýttist honum vel við
endurbætur á húsi þeirra Ingu á
Hjallaveginum.
Því verki sinnti hann af sama
áhuga og leikni og öðru sem
hann tók sér fyrir hendur. Það
var ánægjulegt að fylgjast með
þeim Ingu sem stóðu þétt saman
og nutu þess að endurskapa
heimili sitt. Kidda var mjög um-
hugað um að ljúka framkvæmd-
um við húsið þeirra þegar hann
vissi hvert stefndi.
Inga og Kiddi og fjölskyldan
öll tókust á við mikinn harm þeg-
ar Brandís dó ung að árum og nú
takast þær mæðgur aftur á við
sorgina við fráfall eiginmanns og
föður.
Hugur okkar er hjá þeim og
við sendum þeim og mömmu
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Gunnhildur, Katrín, Pétur,
Þorgeir, Sumarliði,
Hafsteinn og Margrét.
Kiddi hefur verið hluti af fjöl-
skyldu okkar systkinanna frá því
áður en við fæddumst. Þó að
hann væri maður systur pabba
fannst okkur hann vera meira
eins og frændi okkar. Fjölskyld-
ur okkar voru mikið saman og öll
stórfjölskyldan mjög samhent og
Kiddi var svo mikill partur af
þessu öllu, fastur punktur alltaf.
Hann var ljúfur og góður
maður, alltaf glaðlegur og róleg-
ur. Eiginlega má segja að orða-
tiltækið gull af manni hafi verið
samið um hann. Alltaf til í að
hjálpa og fannst það aldrei neitt
mál. Hann gaf til dæmis Kolbirni
sverð í níu ára afmælisgjöf og
smíðaði svo, að beiðni Kol-
bjarnar, skjöld við með ísbjörn
sem skjaldarmerki. Þetta er ger-
semi sem verður varðveitt lengi.
Kiddi gat allt, fannst okkur
þegar við vorum lítil og þess
vegna til dæmis bað Kolbjörn
Kidda einu sinni að smíða sjón-
varp fyrir sig því þá vantaði
hann sárlega um svoleiðis í her-
bergið sitt.
Við minnumst þess þegar
grillað var í garðinum á Hjalla-
vegi, þeim mikla partístað og svo
voru allar sumarbústaðaferð-
irnar.
Þetta er svo ótrúlega ósann-
gjarnt allt saman en það eru for-
réttindi að hafa haft Kidda í fjöl-
skyldu okkar í öll þessi ár og við
erum þakklát fyrir allar góðu
stundirnar.
Ísafold Björgvinsdóttir,
Kolbjörn Björgvinsson.
Allir sem minnast Kidda eiga
án efa í hugskoti sínu myndina af
þúsundþjalasmiðnum, listamann-
inum og dugnaðarforkinum sem
alltaf var að. Þetta allt var hann
vissulega, en hann var líka svo
miklu meira.
Börnin okkar Kidda eru
systkinabörn, og í gegnum börn-
in sín sér maður fólk á ákveðinn
hátt, auk sinnar eigin sýnar á
viðkomandi. Í gegnum uppvöxt
sinn upplifðu börnin mín Kidda
sem skilyrðislaust góðan mann
sem ekkert gat haggað; aldrei
reiður, aldrei pirraður, alltaf
glaður í viðmóti, alltaf til í að
skoða af virðingu hugmyndir eða
óskir sem settar voru fram um
að smíða sjónvörp eða víkinga-
skildi ef þannig stóð á, og reiddi
jafnvel fram umbeðið trésverð
eða framkallaði myndir þegar
þörf var á slíku í leik og starfi
frændsystkinanna.
Og svona var Kiddi auðvitað,
þetta var sá kjarni sem ég þekkti
líka. Svo var það listamaðurinn í
honum, listasmiðurinn sem sí-
fellt var að skapa, alltaf að finna
út úr málum, sökkti sér niður í
að skoða bestu leiðirnar til að
vinna bæði hin fíngerðustu og
hin grófustu verk – skákborð eða
nýr kvistur á þakið, steypt eld-
stæði í garðinn, nákvæmt líkan
af húsinu áður en framkvæmdir
við risið hófust, allt var listasmíð.
Meistaralega gott súrdeigs-
brauð bakaði hann, hvað þá
meir, gert frá grunni og af sömu
alúð og vandvirkni og annað sem
hann vann.
Allt sem hann gerði var með
þeim brag að svo virtist sem
ekkert væri haft fyrir því; einn
daginn var til dæmis skyndilega
búið að umbreyta stóru tré í frá-
bært borð og bekki við eld-
stæðið, og fjölga sólskinsstund-
unum í garðinum í leiðinni.
Á blíðviðriskvöldum hefur í
gegnum tíðina verið gaman að
safnast saman í hópi góðra vina
og fjölskyldu við eldinn, grilla, fá
sér bjór og spjalla fram eftir
öllu. Skella sér í lopapeysu eða
sveipa sig ullarteppi eftir því
sem íslenska kvöldið færir sig
upp á skaftið, en eldurinn hans
Kidda náði þó alltaf best að
halda á samkomunni hita.
Það er sannarlega skarð
hoggið í þann hóp sem þarna
mun safnast saman í framtíðinni,
en þá er gott að eiga góðar minn-
ingar um skemmtilegan vin og
greiðvikinn með eindæmum, og
um frábæra fyrirmynd barnanna
sinna.
Minningar um ómetanlegar
stundir við eldinn í garðinum, sil-
ungsveiði uppi á heiðum þegar
börnin okkar voru lítil, útilegur,
sumarbústaðaferðir og ótal ofur
hversdagslegar heimsóknir í
góða nærveru fjölskyldunnar
allrar (Tobbi auðvitað meðtalinn
– aðalatriðið eftir honum sjálfum
að dæma).
Minningarnar ylja, líkt og
eldurinn í fallega eldstæðinu
hans Kidda mun án efa gera
áfram á íslenskum sumar-
kvöldum.
Kærleikskveðjur til ykkar,
elsku Inga vinkona mín, og elsku
Harpa og Bergþóra.
Sigrún Björk.
Morguninn eftir að ég hafði
fengið þá frétt að Kiddi væri dá-
inn ákvað ég að fara til mæðgn-
anna á Hjallaveginum. Á leið-
inni, á meðan veröldin dróst
saman og varð að pínulitlum
punkti, rifjaðist upp fyrir mér að
ég hefði þekkt Kidda í þrjátíu og
sex ár. Hann kom inn í líf mitt og
okkar í fjölskyldunni þegar ég
var sextán ára.
Við Kiddi brölluðum margt
saman, gengum á fjöll og hóla og
töluðum oft og lengi saman um
kvikmyndagerð og stjórnmál. Og
viðhald húsa. Á Sæbrautinni
rann það upp fyrir mér að Kiddi
var ekki bara mágur minn, við
vorum vinir. Við vorum nánir á
okkar hátt og í raun gæti ég sem
best sagt „Kiddi bróðir“ eins og
Kiddi mágur. Og þegar ég
beygði inn Langholtsveginn
hugsaði ég að það væri kannski
svolítið seint að fatta þetta núna,
daginn sem hann dó en ég held
við höfum báðir vitað þetta. Og
það þarf ekki alltaf að segja allt.
Í einni fjallgöngunni kenndi
Kiddi mér það heilræði að tvennt
væri mikilvægast þegar gengið
væri á fjöll: að vera vel étinn og
vel sofinn. Ég hef síðan farið eft-
ir þessu og yfirfært á lífið sjálft.
Hef eiginlega aldrei verið svang-
ur síðan eða vansvefta. Þá vorum
við staddir uppi á Fimmvörðu-
hálsi þar sem eldgosið hafði búið
til tvö lítil fell. Okkar Kidda
fannst tilvalið að annað þeirra
fengi nafnið Kristberg og hann
gekk upp á tind þess af því til-
efni en því miður festist nafnið
ekki. Það mun þó alltaf heita
Kristberg í okkar landabréfa-
bók.
Ef það væri í boði þá er varla
hægt að hugsa sér betri bróður
en Kidda. Hann var hjálpsamur
með afbrigðum og bóngóður
þrátt fyrir að vinna mikið og
hafa ærin verkefni heima fyrir
auk áhugamála. Hann virtist lifa
eftir gamla boðorðinu að til-
gangur lífsins sé að láta gott af
sér leiða og hjálpa öðrum.
Kristberg var einstaklega
geðgóður og ljúfur maður, með
fallega og þægilega nærveru.
Hann var traustur og hugul-
samur heimilisfaðir, elskaði dæt-
ur sínar þrjár skilyrðislaust og
studdi þær á alla lund, eins og
pabbar eiga að gera. Hvílíkur
faðir.
Og hann stóð þétt við hlið
Ingu, systur minnar. Inga og
Kiddi voru lífsförunautar, vinir
og elskendur.
Á milli þeirra var band sem
slitnaði ekki. Þau voru eins og
lítið samvinnufélag, með þennan
Hjalla sinn, með dæturnar þrjár,
húllumhæ í garðinum og ferða-
lög í aðra fjórðunga.
Svona var Kiddi sem sagt.
Góður og vandaður að allri gerð,
fríður maður, sviphreinn og
kurteis í fasi, en á sama tíma
glaður á góðri stundu með vinum
og fjölskyldu.
Fallegur yst sem innst.
Heyrði hann aldrei segja
styggðaryrði um nokkurn mann,
nema einstaka stjórnmálamenn
en þar hafði hann reyndar rétt
fyrir sér.
Hann kom inn í líf okkar og
svo fór hann. Í sorginni og skiln-
ingsleysinu spyr maður: og hvað
svo? Og svarið er: ekkert. Við
höldum bara áfram.
Um leið og við í fjölskyldunni
sendum Ingu, Hörpu, Bergþóru,
Jóhönnu og systkinum Krist-
bergs okkar hlýjustu strauma
minnumst við hans með þakklæti
fyrir að hafa fengið að njóta vin-
áttu hans og samveru.
Við þökkum fyrir okkur.
Björgvin Þór Þórhallsson
og fjölskylda.
Kristberg Óskarsson, mágur
minn og vinur, er látinn og
Kristberg
Óskarsson
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017
Sálm. 9.11
biblian.is
Þeir sem þekkja
nafn þitt treysta
þér því að þú,
Drottinn, bregst
ekki þeim sem til
þín leita.