Morgunblaðið - 08.05.2019, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. MAÍ 2019
✝ RagnhildurKristín Ólafs-
dóttir fæddist í
Reykjavík 2. sept-
ember 1953. Hún
lést 5. apríl 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Ólafur
Markús Kristjáns-
son sjómaður og
Steinunn Indriða-
dóttir húsmóðir
sem bæði eru látin.
Ragnhildur átti einn bróður,
Indriða Theodór, bónda í Ysta-
Koti í Landeyjum.
Ragnhildur útskrifaðist sem
stúdent frá Verslunarskóla Ís-
lands árið 1974.
Eftirlifandi eiginmaður er
Ægir Vopni og gengu þau í
hjónaband árið 1975. Börn
þeirra eru: 1) Íris Dögg, fædd
9. september 1976,
eiginmaður hennar
er Pétur Árnason
og eiga þau þrjú
börn, Gabríel Snæ,
f. 2005, Ægi Loga,
f. 2009, og Birtu
Dögg, f. 2011. 2)
Ólafur Már, fædd-
ur 27. mars 1981,
eiginkona hans er
Hildur Georgs-
dóttir og eiga þau
tvö börn, Ragnhildi Kötlu, f.
2012, og Eddu Guðrúnu, f.
2016.
Ragnhildur hóf störf hjá
Olíufélaginu hf., nú N1, árið
1974 og starfaði þar til ævi-
loka.
Útför Ragnhildar fór fram
26. apríl í kyrrþey að ósk hinar
látnu.
Þegar ég kynntist Óla mínum
datt ég aldeilis í lukkupottinn
með tengdaforeldra. Betri
tengdaforeldra er ekki hægt að
finna. Ragga var frábær tengda-
móðir, skemmtileg, hjartahlý og
lumaði ávallt á ráðum við öllu.
Hún var alltaf til staðar fyrir
okkur og tilbúin að hjálpa.
Það var aldrei neitt mál, sama
hvernig á stóð hjá henni. Eitt
skipti þegar stelpurnar okkar
voru í pössun hjá þeim þegar við
vorum erlendis fengu þær báðar
ælupest. Þegar ég heyrði í
Röggu var hún ekkert að segja
okkur frá því þar sem hún vissi
eflaust að þá yrðum við áhyggju-
full. Eina sem hún sagði var að
stelpurnar væru með einhver
ónot í maganum. Það finnst mér
lýsa henni svo vel þar sem hún
gerði aldrei mál úr neinu og það
var aldrei neitt mál.
Takk fyrir allt, elsku Ragga.
Ég passa upp á Óla okkar.
Þín tengdadóttir,
Hildur Georgsdóttir.
Mig langar að minnast elsku
tengdamóður minnar sem nú
hefur kvatt okkur allt of
snemma. Ég kynntist Röggu fyr-
ir tæpum 15 árum þegar ég kom
fyrst inn á heimili þeirra Ægis í
Fannafoldinni. Ég man hvað ég
fann strax fyrir mikilli hlýju og
útgeislun frá þessari glæsilegu
konu. Ragga var dugleg og ósér-
hlífin kona sem var alltaf jafn
róleg og yfirveguð þó að oft væri
nóg að gera. Hún var góðhjörtuð
og setti alltaf aðra í fyrsta sæti.
Heimili tengdaforeldra minna í
Fannafoldinni og síðar í Sein-
akrinum var afar glæsilegt en
Ragga lagði mikið upp úr því að
hafa fínt og fallegt í kringum sig
og það sást vel.
Garðurinn í Fannafoldinni var
til dæmis sérlega fallegur og
mikið lagt upp úr að hafa allt sem
smekklegast. Góðar minningar
frá utanlandsferðum okkar fjöl-
skyldunnar koma upp í hugann,
það var alltaf gott að vera með
Röggu og hún hugsaði vel um
alla. Matarboðin á heimili þeirra
hjóna eru einnig minnisstæð en
það var alltaf gott að skála við
Röggu yfir góðum mat og fá
besta heimatilbúna ís í heimi í
eftirrétt. Ragga og Ægir komu
oft í heimsókn til okkar Írisar og
krakkanna í útilegur eða sum-
arbústað og það var alltaf svo
gott að sjá þau. Ragga var barna-
börnunum sérlega góð og var
alltaf til staðar ef okkur vantaði
aðstoð. Það stóð aldrei á henni að
gera eitthvað skemmtilegt með
börnunum og þau voru afar
hænd að ömmu sinni.
Elsku Ragga, það er svo sárt
að sjá á eftir þér og við hefðum
aldrei trúað því að þú værir farin
svona fljótt frá okkur. Eftir sitja
góðar minningar sem verða alltaf
með okkur. Hvíl í friði, elsku
tengdamóðir.
Pétur Árnason.
Það er orðið nokkuð langt um
liðið eða u.þ.b. 45 ár síðan bróðir
minn hann Ægir kynnti mig fyrir
kærustunni sinni henni Ragn-
hildi Kristínu Ólafsdóttur.
Raggý, sem ég kallaði hana
ávallt, kom mér fyrir sjónir sem
falleg og hæglát stúlka.
Kynni okkar urðu nánari með
tímanum og ég komst að raun
um að hún væri ekki aðeins falleg
og hæglát heldur einnig skyn-
söm, traust, hrein og bein og
skemmtileg. Raggý var bæði list-
ræn og flink sem var augljóst t.d.
í leirmunum sem hún bjó til, í
handavinnu hennar og mjög fal-
legu og hlýlegu heimili. Þau
hjónin voru einstaklega samhent
og hugsuðu af mikilli alúð og um-
hyggju um börnin sín og fjöl-
skyldur þeirra.
Það leyndi sér ekki að barna-
börnin sóttust mikið eftir að
heimsækja afa og ömmu og vera
í návist þeirra. Eitt sameigin-
legra áhugamála var golfið og
voru sum barnabörnin farin að
trítla með þeim um brautirnar.
Það var farið að líða að þeim
tímamótum þegar um hægist og
mögulegt er að fara að sinna
áhugamálunum meira, og allt
virtist vera eins og best varð á
kosið, þegar lífið tók því miður
óvænta stefnu. Ægir bróðir minn
greindist með alvarlegan sjúk-
dóm, og í þeirri erfiðu baráttu,
þar sem hún stóð þétt við hlið
hans, reið annað áfall yfir þegar
Raggý greindist einnig með al-
varlegan sjúkdóm.
Ég var svo lánsöm að Raggý
og Ægir heimsóttu okkur á af-
mælisdeginum mínum í mars.
Hún leit svo vel út þá, að ég fyllt-
ist von um að hún væri ekkert á
förum.
Raggý barðist af miklum
kjarki og æðruleysi fyrir lífi sínu
með stuðningi Ægis og fjölskyld-
unnar þar til yfir lauk.
Þegar eitthvað bjátaði á sagði
hún oft: „Við verðum að vera
sterk.“ Þau orð þarf nú nánasta
fjölskylda og vinir að hafa efst í
huga.
Elsku Raggý, ég á ótal ynd-
islegar minningar um þig, sem
ég geymi með mér. Þakka þér
kærlega fyrir vináttuna og sam-
fylgdina.
Megi góður Guð styrkja Ægi
og fjölskylduna á þessum erfiðu
tímum.
Sigurbjörg Ármannsdóttir.
Tilvera okkar á þessari jörð er
undarlegt ferðalag og ómögulegt
að sjá fyrir sér hvað næsti dagur
ber í skauti sér. Fallin er frá
elskuleg frænka okkar sem okk-
ur þótti svo ótrúlega vænt um.
Við eigum erfitt með að meðtaka
það að þú sért farin frá okkur og
að við eigum ekki eftir að njóta
samvista þinna áfram. Ragga
frænka, eins og hún var alltaf
kölluð, var einstök kona, hún var
ótrúlega traust, heilsteypt og
yfirveguð og það var alltaf gott
að leita til hennar með hvað eina
sem manni lá á hjarta.
Fyrir okkur var hún jafnt sem
systir og önnur mamma. Heim-
ilið þeirra Ægis stóð okkur
mæðgum alltaf opið með afslöpp-
uðu og þægilegu andrúmslofti.
Hún var myndarleg í öllu sem
hún tók sér fyrir hendur og voru
jóladagsboðin þeirra Ægis orðin
fastur liður hjá fjölskyldunni sem
verður erfitt að toppa, og munum
við gera allt sem í okkar valdi
stendur til að halda í þá hefð.
Tilhlökkunin fyrir þessum
degi hjá yngstu meðlimum fjöl-
skyldunnar var alltaf mikill og
vildi enginn missa af þessari
kvöldstund.
Þau Ægir voru einstaklega
samheldin hjón og óaðskiljanleg í
einu og öllu. Þau kunnu þá list að
njóta lífsins saman, stunduðu
golfíþróttina saman af miklum
móð, ferðuðust mikið innanlands
jafnt sem utan með sínum góða
vinahóp.
Hún var einstök kona og fram
á síðasta dag var hún enn að
betrumbæta nýja heimilið þeirra
Ægis í Garðabænum.
Umhyggja hennar fyrir sínu
fólki var takmarkalaus í orði sem
æði fram á síðasta dag.
Kynslóðir koma og kynslóðir
fara segir í kvæði Matthíasar
Jochumssonar „Fögur er foldin“,
hið eilífa líf birtist í afkomendum
okkar og þar bjó frænka okkar
yfir miklu ríkidæmi sem birtist í
myndarlegum börnum og barna-
börnum sem minnast móður og
ömmu af miklum hlýhug um
ókomna tíð.
Söknuður okkar er mikill, og
við mæðgurnar erum óendanlega
þakklátar fyrir að hafa átt hana
Röggu að og nú bætist elskulega
frænka okkar í hóp þeirra sem
hugurinn dvelur við milli vöku og
svefns.
Hugur okkar er jafnframt hjá
elskulegum Ægi, börnum og fjöl-
skyldum þeirra.
Bestu þakkir fyrir allt, elsku
Ragga okkar, og hvíl í friði.
Bryndís og Ásta.
Hún var falleg útfararræðan
sem presturinn flutti okkur þeg-
ar Ragga vinkona okkar var
kvödd. Séra Jóna Hrönn Bolla-
dóttir notaði orð sem við öll
þekktum svo vel, við þekktum
þessa vinkonu okkar ekki öðru-
vísi. Ærleg manneskja er góð
lýsing.
Í yfir 40 ár höfðum við ferðast
saman, innanlands sem utan, við
hlógum dátt er við skoðuðum
myndir úr fyrstu Amsterdam-
ferðinni okkar, Ragga og Una
Lilja með gleraugu jafn stór og
framrúða í hópferðabíl, húsbíla-
ferðin um Norðurlöndin, öll sam-
an í einum gömlum Bens, Jama-
íka með skrítinni lykt og
furðulegum leigubílstjóra, síðan
dásamlegar stundir í Horn-
bjargsvita, það var svo gott að fá
ykkur í heimsókn, alltaf líf og
fjör, já og smá Grand með
kaffinu.
Við eigum bara góðar minn-
ingar um þessa yndislegu konu,
orð eru svo fátækleg, þetta var
allt of stuttur tími.
Við bara vonum að þegar kem-
ur að þessari ferð, sem við öll svo
förum, þá mætum við með sama
æðruleysi og hún Ragga gerði,
Guð blessi hana. Elsku Ægir,
Íris, Óli, tengdabörn og barna-
börn, minningin um Röggu mun
lifa, góðar minningar endast.
Með þakklæti,
Ævar, Una Lilja
og fjölskyldur.
Halló með glaðlegum syngj-
andi hljóm heyrðist þegar hringt
var í Ragnhildi Kristínu Ólafs-
dóttur. Með glaðværð, mildi,
háttvísi, ljúflyndi og hjálpsemi
markaði hún líf sitt. Vinsældir
hennar í hópi samstarfsfólks
mótaðist af þessu. Hún var
móðir, amma og eiginkona í
þeirra orða bestu merkingu,
kærleiksrík og umhyggjusöm,
fjölskyldan skipti hana öllu.
Afkomendurnir bera glöggt
merki foreldranna og barnabörn-
in fengu hjá henni mikla hlýju. Í
samtölum voru hjónin oftar en
ekki nefnd saman; Ragnhildur og
Ægir.
Í 45 ár starfaði hún hjá sama
vinnuveitanda, hún var trygg
sínum heima sem í vinnu. Korn-
ung hóf hún ævistarfið að loknu
námi í Verslunarskólanum og
eitthvað var það sem þáverandi
forstjóri Olíufélagsins, Esso, sá í
fari hennar, sem varð til þess að
hún var ráðin í ábyrgðarmikið
starf svo ung, sem krafðist mik-
illar nákvæmni. Þetta var farsæl
ákvörðun.
Á vinnustað þótti samstarfs-
fólki gott að leita álits hennar á
ýmsu sem upp kom.
Undirritaður kynntist Ragn-
hildi sem vinnufélaga fyrir 32 ár-
um. Hún var meira en vinnu-
félagi, hún var sannur vinur,
góðhjörtuð og hjálpsöm.
Alltaf var Ragnhildur til stað-
ar í verkum og vináttu enda vina-
hópurinn stór.
Í hugann koma samtöl og at-
burðir sem ég og fjölskylda mín
minnumst með hlýhug og þakk-
læti, þar reyndist Ragnhildur
okkur afar vel.
Ragnhildur var alla tíð ein-
staklega hraust, hreyfði sig mik-
ið og ræktaði líkama sinn vel. Á
síðari árum stundaði hún golf af
kappi sem var sameiginlegt
áhugamál hjónanna og naut mik-
illar útiveru. Ragnhildi þótti
gaman að ferðast og kynnast nýj-
um löndum og siðum. Ragnhildur
var einstaklega handlagin og var
fagurkeri eins og kom fram í öllu
handbragði hennar, m.a. í fagur-
lega gerðum leirmunum. Hún
hafði næmt fegurðarskyn og fal-
legt handbragð á öllu, enda vand-
virk svo af bar.
Ragnhildur kaus að ganga
hljóðlega um lífsins veg og var
afskaplega hógvær og hafði ekki
uppi neikvætt umtal um annað
fólk. Oft hljómaði setningin frá
henni þegar sagðar voru sögur
með sérstökum áherslum, „já
segðu“, oft fylgdi bros eða hlátur
með, full af gleði og kímni, en
þannig var jafnvel okkar síðasta
samtal um miðjan mars. Ragn-
hildur átti oft í erlendum sam-
skiptum þegar undirritaður var
fjarverandi vinnustaðnum í fríi
eða vinnu.
Þau komu því ekki á óvart um-
mælin sem bárust þegar starfs-
menn í stóru erlendu fyrirtæki
fengu fréttirnar: „Hún var alltaf
svo mild og hlý og gott að tala við
hana, auk þess hafði hún ein-
staka þjónustulund og var fljót
að finna lausnir.“
Jafnaðargeðið og traustið var
einstakt og gaf manni innblástur
og virðingu, hversu dýrmætur
kostur það er í samskiptum
manna í milli.
Að leiðarlokum drúpum við
höfði með þökk og virðingu. Guð
blessi fjölskylduna og minningu
Ragnhildar Kristínar Ólafs-
dóttur.
Magnús Ásgeirsson.
Ragnhildur Kristín
Ólafsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Amma er góð við mig og
leikur oft við mig. Ég elska
að vera með henni.
Ragnhildur Katla
Ólafsdóttir.
.
Þegar ég hugsa
um Petu ömmu
mína koma margar
myndir upp í hug-
ann. „Þú gerðir mig
að ömmu,“ sagði hún stundum
við mig og mér fannst eins og það
hefði verið mikilvægt hlutverk.
Fyrsta minningin er frá því hún
og afi pössuðu mig, líklega
tveggja ára gamla, úti í Noregi.
Magnús móðurbróðir minn, rúm-
um fimm árum eldri, var með í
för og fólk hélt eðlilega að hún
væri mamma okkar beggja, enda
var hún aðeins 46 ára og afar
ungleg í fasi.
Peta amma var alltaf tignarleg
og glæsileg til fara. Ég á minn-
ingar um að horfa með aðdáun á
hana túbera hárið og leggja það
óaðfinnanlega áður en hún fór úr
húsi. Elnet-hárspreyið minnir
Petrína Helga
Steinadóttir
✝ Petrína HelgaSteinadóttir
fæddist 27. septem-
ber 1926. Hún lést
25. apríl 2019. Út-
för Petrínu fór
fram 3. maí 2019.
mig á ömmu og mér
finnst ennþá að
myndin utan á
spreybrúsanum sé
af henni.
Amma var fyrir-
mynd í svo mörgu.
Hún hafði lært á
klassískan gítar eft-
ir nótum og plokk-
aði svo fallega á
hann. Það eru eng-
ar ýkjur, að þegar
barnabörnin gistu settist hún
með gítarinn á rúmstokkinn og
söng kvöldsöngva áður en bæn-
irnar voru beðnar. Seinna heyrði
ég að hún hefði kennt á gítar í
Fósturskólanum áður en ég
fæddist.
Ég man eftir henni sitja við pí-
anóið í Hvassó því hún hafði tekið
píanótíma þegar börnin hennar
voru hætt að læra á hljóðfærið.
Seinna bjó ég hjá þeim í Hvassó
og æfði mig á þetta píanó. Henni
þótti best þegar ég æfði Bach en
var lítið fyrir Bartók. Hún sagði
að ég mætti setja fínu útsaumuðu
púðana ofan á píanóbekkinn á
meðan ég æfði mig með því skil-
yrði að ég gengi frá þeim aftur
nákvæmlega eins og þeir voru.
Ég kunni vel að meta þessa
reglusemi og snyrtilegu um-
gengni sem hún kenndi mér.
Hún var alltaf öguð og lagði hart
að sér í öllu sem hún tók sér fyrir
hendur og þannig var hún
ómetanleg fyrirmynd.
Amma var skarpgreind og
hefði getað lagt svo margt fyrir
sig ef hún hefði ekki fæðst á þeim
tíma sem konum var ekki ætlað
að sinna öðru en móðurhlutverk-
inu. Hún lagði því allt í húsmóð-
urstarfið og gerði það óaðfinnan-
lega en sinnti einnig félags-
störfum af mikilli natni. Störf
hennar í þágu KFUM og K og
Kristniboðssambandsins voru öll
í sjálfboðavinnu og lítið skráð af
öllu því óeigingjarna starfi sem
hún vann á þeim vettvangi.
Myndin af Petu ömmu í huga
mínum er af sterkri og duglegri
konu sem vílaði fátt fyrir sér.
Hún hafði lítið fyrir að læra nýja
hluti allt til síðasta dags. Amma
gat lesið og talað ensku, dönsku
og norsku þrátt fyrir að vera
ekki langskólagengin og lærði
auðveldlega á nýja tækni.
Heimabankinn var ekkert mál og
sömuleiðis var hún snillingur
með fjarstýringar. Ég gapti bara
þegar ég sá hana læra á augna-
bliki á rafstýrða hægindastólinn
sinn eftir nírætt og henni fannst
ekkert tiltökumál að setja disk
með bíómynd í tæki og finna
textann sjálf með fjarstýring-
unni. Það þurfti ekki að kenna
henni neitt.
Síðasta myndin af Petu ömmu
er frá páskadegi þegar ég fékk
að mata hana, þessa sjálfstæðu
og sterku konu. „Nú hefur þetta
snúist við, amma, einhvern tím-
ann varst það þú sem mataðir
mig.“ Hún svaraði æðrulaus: „Já,
það er nú líkast til.“
Enginn þarf að óttast síður
en Guðs barna skarinn fríður,
fugl í laufi innsta eigi,
ekki stjarna’ á himinvegi.
(Friðrik Friðriksson)
Helga Rut Guðmundsdóttir.
Nú hefur elsku amma Peta
kvatt þennan heim. Ég er svo
þakklát fyrir allt það sem hún
var mér og fyrir það sem hún gaf
mér. Ég á margar dásamlegar
minningar um ömmu frá því var
ég var barn, heima hjá henni í
Hvassaleitinu og á ferðalögum
um landið. Þegar ég var fjögurra
ára fluttum við fjölskyldan norð-
ur á land og þá breyttust heim-
sóknirnar til ömmu og afa þannig
að þegar við komum í bæinn þá
bjuggum við hjá þeim um tíma og
svo komu þau til okkar og stund-
um kom amma ein og var þá hjá
okkur í nokkra daga. Þannig
eignuðumst við margar dýrmæt-
ar samverustundir.
Ég var oft í búðarleik hjá
ömmu þegar ég var lítil. Amma
tók vel eftir þessum áhuga mín-
um og leyfði mér snemma að af-
greiða með sér á basar KFUK og
í versluninni Stramma þar sem
hún vann um tíma. Eitt skiptið
var útsala og þá var ég nýbúin að
læra prósentureikning og fór að
sýna henni einfaldar leiðir til að
reikna afsláttinn. Ég met það
mikils þegar ég hugsa til baka
hvað amma sýndi mér mikla virð-
ingu og traust. Hún tók ábend-
ingum mínum fagnandi og hrós-
aði mér fyrir og það þótti mér
afar vænt um.
Amma og afi buðu okkur
barnabörnunum nokkrum sinn-
um með sér í sumarbústað sem
Eimskipafélagið átti á Reyni-
völlum og þaðan á ég margar
góðar minningar. Ferðalagið
austur var nokkuð langt en þau
gáfu sér góðan tíma til að stoppa
á leiðinni til að skoða fallega staði
og borða gómsætt nesti úti í nátt-
úrunni, sem amma hafði útbúið
af kostgæfni. Þannig kynntist ég
fyrst helstu náttúruperlum Suð-
urlands með ömmu og afa, eins
og t.d. Jökulsárlóninu og á þeim
tíma voru engir aðrir ferðamenn
þar, bara við og lónið.
Amma var myndarleg hús-
móðir, hafði gengið í húsmæðra-
skóla og það var gaman að fylgj-
ast með henni í eldhúsinu og við
hannyrðir. Skemmtilegast
fannst mér að baka hjónabands-
sælu með henni. Hún bjó til fjall
úr þurrefnunum með holu efst
þar sem við settum vökvann og
svo mátti ég blanda öllu saman
með fingrunum, það þótti mér
mikið ævintýri. Það allra besta
var að amma leyfði mér alltaf að
borða smá af deiginu. Ég hugsa
alltaf til ömmu þegar ég baka
hjónabandssæluna hennar og
það mun ég gera áfram. Amma
mun lifa áfram með okkur í öllum
dýrmætu minningunum sem við
eigum um hana, ein sterk minn-
ing um ömmu er þegar hún sá
nýfædd börn í fyrsta skipti, þá
sagði hún með svo fallegri röddu
„mikið lifandi undur“ og það
kemur einnig upp í huga minn
þegar ég sé nýfædd börn.
Ég minnist þess með sérstakri
hlýju hvernig amma spilaði á gít-
ar og söng mig í svefn með laginu
„Enginn þarf að óttast síður en
Guðs barna skarinn fríður“.
Peta amma mín átti lifandi trú
á Guð og tilheyrði barnaskaran-
um hans. Nú er hún komin heim
til afa og Magga frænda.
Blessuð sé minningin um
elsku ömmu Petu.
Dóra Guðrún
Guðmundsdóttir.