Heimsmynd - 01.10.1991, Síða 52

Finnbogi Rútur Vaidimarsson og
kona hans Hulda Jakobsdóttir.
©
Systkinin Hannibal, Sigríður,
Finnbogi Rútur og Guðrún.
®
Tveir þjóðþekktir áhrifamenn
tengdir Hannibal og Marbakka-
veldinu, vinirnir Jón Baldvin
annar frá vinstri og Styrmir
Gunnarsson Morgunblaðsritstjóri,
þriðji frá hægri, í símavinnu
sumarið 1957.
®
Jón Baldvin og Bryndís Schram á
fundi herstöðvaandstæðinga
1961.
meðal annars að Bakka í Bakkadal, Görðum í Fífustaðadal og
Melstað í Selárdal. Þetta voru erfið ár. Þau byggði sér nýjan
bæ að Bakka og súðin í baðstofunni var að innan klædd panil
en hefilspænir hafðir sem einangrun á bak við. Á gamlaár-
skvöld 1912 skildi vinnukonan logandi lampa of nærri panil-
súðinni og brunnu bæjarhúsin öll til kaldra kola. Næsta ár
voru þau Valdemar og Elín á Görðum og þá var fádæma rign-
ingarsumar og hey léleg. Vorið eftir misstu þau mestallan bú-
stofn sinn í ormaveiki.
Vorið 1917 fluttu Valdemar og Elín til Hnífsdals og
nokkru síðar til ísafjarðar. Þar lést Valdemar eftir
skurðaðgerð á afmælisdaginn sinn, 29. mars 1921, 55
ára gamall. Elín hélt áfram að búa á ísafirði með börn-
um sínum sem eftir voru heima. Hún fluttist síðan til
Reykjavíkur árið 1936 og bjó með Sigríði, dóttur sinni,
til dauðadags 1953, en þá var hún 87 ára gömul. Elínu
var svo lýst að hún væri lítil kona vexti, létt og kvik í
hreyfingum, með hár niður að mitti. Hún var talin
æðrulaus kjarnakona, hjálpsöm og fórnfús, en skapstór
eins og afkomendur hennar margir. Þegar hún flaug í
fyrsta sinn, fór hún til Isafjarðar með lítill sjóflugvél sem
Orn Johnson stjórnaði. „Eruð þér ekki hrædd?“ spurði
Örn þegar hann fékk að vita að hún væri að fljúga í
fyrsta sinn. Þá svaraði Elín: „Ég hef aldrei álitið mér
vandara um en öðrum og ef ég dæi núna þá væri ég bara
bráðfeig."
Valdemar og Elín munu hafa stundað alla algenga
vinnu eins og þá gerðist á Vestfjörðum og hvergi skorið
sig úr fjöldanum og það urðu börn þeirra að gera um leið
og þau höfðu burði til. Þau eignuðust 10 börn en aðeins
sex þeirra lifðu svo að þau kæmust til fullorðinsára. Þau
voru Guðrún Valdimarsdóttir (1898-1990), ljósmóðir í
Reykjavík, Jón Valdimarsson (1899-1988), vélsmiður á
ísafirði, Hannibal Valdimarsson (1903-1991), alþingis-
maður og ráðherra, Sigríður Valdimarsdóttir (f. 1904), ritari
í Reykjavík, Finnbogi Rútur Valdimarsson (1906-1989),
bankastjóri og alþingismaður í Kópavogi, og Arnór Valdi-
marsson (1908-1927) loftskeytamaður. Verður nú fyrst sagt
frá þeim Hannibal og Finnboga Rút og síðan öðrum syst-
kinum og afkomendum.
VERKALÝÐSFORINGINN
Hannibal Gísli Valdimarsson (1903-1991) hóf nám í
Gagnfræðaskólanum á Akureyri 17 ára gamall og lauk
þaðan prófi árið 1922. Tveimur árum síðar réðst hann í
það stórræði að sigla til Danmerkur og var við nám í Jon-
strup Statsseminarium á árunum 1924 til 1927 og lauk
þaðan kennaraprófi. Fer litlum sögum af honum á þess-
um árum. Þegar hann kom til ísafjarðar 1927 var hann
uppfullur af áhuga að mennta alþýðuna, ekki bara að hún
væri læs og skrifandi, heldur bókmenntuð í besta skilningi
þess orðs. Hann gekk þá þegar til liðs við jafnaðarmenn eins
og allt hans upplag og hugur stóð til. Fyrst í stað var Hannibal
við smábarnakennslu á eigin vegum, en 1928 bárust honum
boð frá Ásgeiri Ásgeirssyni fræðslumálastjóra um kennslu við
Barnaskólann á Akranesi. Þar var hann í eitt ár, en tók þá við
skólastjórastöðu í Súðavík. Vorið 1930 gengu forystumenn
nýstofnaðs verkalýðsfélags í Súðavík á fund Hannibals og
báðu hann að ganga til liðs við félagið og leiða það í baráttu
við óbilgjarna atvinnurekendur. Það var þá altítt að kennarar
væru forystumenn í verkalýðshreyfingunni, einkum vegna
þess að þeir áttu ekki eins mikið í húfi um atvinnuöryggi
vegna slíkra starfa. Hannibal sló til og sagði síðar að Súðavík
hefði verið pólitískur fæðingarstaður sinn. Þar fæddist stjórn-
málamaðurinn Hannibal.
Helsti atvinnurekandi Súðavíkur var Grímur Jónsson og
brátt skarst í odda. í ársbyrjun 1931 kom verkalýðsfélagið með
kauphækkunarkröfur sem Grímur neitaði að ganga að. Var þá
boðað til verkfalls. Ekki leið á löngu þar til sló í brýnu út af
löndun á salti og varð snarpur bardagi í fjöruborðinu þar sem