Heimsmynd - 01.11.1991, Blaðsíða 20

FEGURÐ: Meö roða í vöngum
Þriðjí áratugurinn: Stjörnur þöglu myndanna
voru fyrirmyndir kvenna um allan heim.

Hertogaynjan af Windsor, rauðar varir
og rautt í vöngum.
Hátt enni hefur löngum
þótt merki greindar og skap-
festu og augun kölluð spegl-
ar sálarinnar. Kinnarnar
hafa hins vegar aldrei haft
jafn göfuga merkingu í
hugum manna, það er helst
að þrýstnar kinnar barna
þyki hraustleikamerki. Þeg-
ar allt kemur til alls eru þœr ekki annað en húð sem
teygð er yfir andlitsbeinin hvor sínu megin við nef og það
eina sem þcer geta gert er að bregða litum þegar blóðið
streymir fram í þcer. Engu að síður hafa konur varið mikl-
um tíma í að farða vanga sína og skoðanir manna á því
hvernig litar og lagaðar kinnarnar skuli vera hafa verið
stöðugum breytingum undirorpnar.
Lengi framan af þóttu rauðir dflar í vöngum bera vott um
drykkju, útiveru og ástríðu, þættir sem ekki þóttu lofsverðir í
fari heldri kvenna. Þessu til staðfestingar hefur verið bent á
hversu fágætt er að sjá rauða vanga á myndum sem málaðar
voru af yfirstéttarfólki á miðöldum. Föl andlit voru talin
merki þess að viðkomandi tilheyrði forréttindastétt, þeim
hópi fólks sem ekki þurfti að leggja á sig líkamlega vinnu.
Rauðar kinnar voru hins vegar merki almúgans. Fleiri ástæður
voru til þess að konur sáu sér hag í því að forðast roða í vöng-
um. Á þeim tímum þegar galdrabrennur voru iðkaðar var það
talið merki um sekt ef kona roðnaði við yfirheyrslur dómara.
Til að tryggja að húðin héldist föl sem nár og að ekki sæist
ef svo illa vildi til að roði hlypi í kinnarnar notaði yfirstéttin
þykkan andlitsfarða. Ástæðan var þó ekki eingöngu fagur-
fræðileg því þeir sem á annað borð komust á legg voru iðulega
svo illa farnir í andliti eftir bólusótt að ekki var um annað að
ræða en að reyna að hylja það mesta með hnausþykkum
farða. Það var ekki fyrr en með frönsku byltingunni að rós-
rauðar kinnar tóku að njóta vinsælda. Dökkur fæðingarblettur
á annarri kinninni og dálítill roði í vöngum var sú tíska sem
Parísardömur þessa tíma hölluðust að. Rómantískur blær sveif
yfir vötnum og náttúrulegt útlit var það sem koma skyldi.
Rousseau rómaði æskufegurð í skrifum sínum og tengdi hana
sakleysi og fegurð. Rjóðar kinnar urðu tákn barnslegs sakleys-
is og fyrr en varði tóku hefðarmeyjar að mála kinnar sínar
með rauðu til að ýta undir þessa ímynd. Bretar voru þó ekki
20 HEIMSMYND