Heimsmynd - 01.11.1991, Qupperneq 90

eru einnig fáar þó þær sé að finna.
Hreyfing á fólki innan vestur-evrópskra
utanríkisráðuneyta, utan íslands, er
heldur ekki einkamál þeirra sem fara
með utanríkismál. Venjulega starfa
nefndir innan utanríkisráðuneytanna
sem fylgjast með frama starfsmannanna
og láta svo í té álit sitt á hverjir séu hæfir
og hverjir ekki til að gegna mikilvægum
störfum.
Pað er því augljóst að víða er pottur
brotinn í starfsemi íslensku utanríkis-
þjónustunnar.
I tímaritsgrein orðaði Þórður Ægir
Oskarsson starfsmaður utanríkisþjónust-
unnar þetta vandamál svo:
„Hiklaust má fullyrða, og vonandi síð-
ar staðfesta með rannsóknum, að ef
dvergríki ætlar sér að geta tekist á við
margbreytileika alþjóðlegrar starfsemi
þá hlýtur stærð og gæði utanríkisþjónust-
unnar að vera afar mikilvægt atriði.
Stærð og gæði sendinefnda ræður úrslit-
um um eftirtektarspön gagnvart erlend-
um atburðum og það er ekki lítið mál
fyrir einhæft, galopið og háð hagkerfi
eins og dvergríkið ísland býr við.
Stofnanalega hefur framkvæmd utanrík-
ismála verið ákaflega íhaldssöm og lítt
verið aðlöguð alþjóðlegum breytingum.
Til þess hefur skort pólitískan vilja. Á
undanförnum tveimur áratugum hefur
nær engin breyting orðið á strúktúr þjón-
ustunnar, nema áherslubreyting á einum
stað og einhver fjölgun mannafla."
Og enginn sem blaðamaður HEIMS-
MYNDAR talaði við var bjartsýnn á
miklar faglegar breytingar innan utanrík-
isþjónustunnar á næstu árum eða jafnvel
áratugum. Einn maður orðaði það svo
að ráðning starfsmanna í íslensku utan-
ríkisþjónustunni líktist einna helst því
sem gerðist hjá hinum spilltu þjóðum
Suður-Ameríku - þar sem ráðamenn
komast upp með nánast hvað sem er.
Linda. . .
framhald af bls. 33
klæðaburð sinn og framkomu þegar hún
tók þátt í keppninni. Síðan sá ég þessar
myndir af henni í ameríska Playboy-
tímaritinu og varð hálf hvumsa þegar ég
las textann. Þar stóð að þessi nakta Ung-
frú Rúmenía hefði tekið þátt í Miss
World-keppninni 1988 en Ungfrú ísland
hafi unnið og pólitík hljóti að hafa verið
í spilinu.“ Linda brosir.
Á gangi með henni í miðbænum tek ég
eftir því að fólk starir á hana. Það myndi
án efa einnig stara á hana þótt hún hefði
aldrei verið kjörin Ungfrú Heimur. Hún
staðnæmist við kjallaraverslun sem selur
notaðan fatnað. „Svona voru öll módelin
til fara í Japan,“ segir hún og virðir bros-
andi fyrir sér pönklegan leðurjakka. „Ég
hef aldrei séð eins mikið samsafn af sæt-
um strákum og þar.“ Engar freistingar,
spyr ég. „Neii,“ segir hún og dregur
seiminn. Ég skynja að hún stendur á
tímamótum.
„Mig langar ekki að setjast að hér,“
segir hún. „Ég er búin að horfa upp á
alltof mikið basl hjá vinkonum mínum,
sem eru orðnar mæður og eiga mjög erf-
itt. Mig langar ekki að festa ráð mitt
strax.“ Hún segir að kærastinn vilji að
hún sé hér áfram.“ Ingólfur er tíu árum
eldri en ég og getur ekki beðið eftir mér
endalaust en ég get ekki hugsað mér
annað en að nota þau tækifæri sem ég
hef nú. Mig langar til að prófa mig áfram
í Bandaríkjunum, helst á Miami, en þar
get ég hugsanlega komist að hjá þýskri
umboðsskrifstofu sem starfar í tengslum
við Élite. Mér skilst að það sé gott að
vinna fyrir Pjóðverjana. Þeir gera
ákveðnar kröfur en eru hreinir og beinir
í viðskiptum. Mér blöskraði alveg hvern-
ig japanska umboðsskrifstofan notfærði
sér samkeppnina á milli fyrirsætanna.
Þeir hirtu helminginn af tekjunum í um-
boðslaun enda hættu flestar þessar fyrir-
sætur eftir skamman tíma og sneru aftur
heim til Evrópu eða Bandaríkjanna. Þá
fannst mér Japanirnir ruddalegir í sam-
skiptum, þeir biðjast ekki afsökunar þótt
þeir rekist á mann á götu. Þeir hafa eng-
an persónulegan stíl, stæla allt vestrænt
og eru óðir í dýran tískufatnað. Unga
kynslóðin í Japan virðist ólík eldri kyn-
slóðinni. Miðaldra japanskar konur hafa
svolítið harðneskjulegt yfirbragð en
ungu stúlkurnar virðast framagjarnari.
Mér skilst að þær hafni ríkjandi gildum
og neiti margar hverjar að festa ráð sitt
fyrr en þær hafa náð frama í starfi.“
Sjálf vill Linda verða fjárhagslega
sjálfstæð. „Ég vil vera búin að koma mér
fyrir áður en ég eignast barn.“ Hún hef-
ur þegar keypt sér íbúð sem hún leigir
núna og býr hjá foreldrum sínum þann
tíma sem hún dvelur á íslandi. Þau eru
flutt til Reykjavíkur frá Vopnafirði en
móðir Lindu hefur átt við veikindi að
stríða. Vinur hennar segir að árið sem
Linda ferðaðist um heiminn sem Miss
World hafi hún allan tímann haft þungar
áhyggjur af mömmu sinni. „Það fór mjög
í taugarnar á mér þegar ég heyrði alls
konar gróusögur um Lindu. Hún átti að
vera dauðadrukkin að dansa berbrjósta
upp á borðum hér og þar um heiminn,“
segir hann. „Kannski er það öfundin sem
fær fólk til að spinna upp svona sögur. í
öllu falli hafa margir mjög ranga mynd af
Lindu. Hún er svo ljúf og góð. Engri
lík,“ bætir hann við.
Þegar við sitjum á kaffihúsi í miðbæ
Reykjavíkur horfir Linda brosandi út um
gluggann þar sem drukkinn maður er að
kasta af sér þvagi á götuhorni. „Almennt
finnst mér íslenskir karlmenn ekki
kunna mikla mannasiði. Og konurnar
gefa margar ekki mikið af sér. Ég er
jafnréttissinni en vil samt að karlmenn
sýni ákveðna tillitssemi í umgengni við
konur, dragi út stólinn og hjálpi manni í
kápuna. Ég hrífst af karlmönnum sem
eru hörkutól, helst stórir og stæðilegir,
en ég vil einnig að þeir séu herramenn."
Hún segir að tækifærin í fyrirsætust-
örfum séu ekki mörg hér á landi. „Ég er
að vinna í nokkrum auglýsingum núna
en vil komast út við fyrstu hentugleika.
Ég stefni ekki að því að vera fyrirsæta
um ókomna framtíð. Ég vil vinna mér
inn peninga og fara síðan í skóla og þá
helst í fjölmiðlafræði. í framtíðinni hef
ég mestan áhuga á að vinna í sjónvarpi."
Hún segist ekki stefna á toppinn.
„Sérstaklega ekki ef það tekur þann toll
af manni sem mér er farið að skiljast. Ég
vil bara vinna og standa fyrir mínu.“D
Egilsstaðafólkið. . .
framhald af bls. 74
lands og hóf að planta lerki í Egilsstaða-
skógi upp á eigin spýtur en garðurinn
heima við húsin er einn sá fegursti í
sveit. Sigurður Blöndal skógræktarstjóri
sagði um skógræktaráhuga Sveins: „Það
er með skemmtilegustu minningum mín-
um er Sveinn kom í gróðrarstöðina á
Hallormsstað að sækja plöntur sínar og
oftast var Fanney með honum. Hann
sótti dagskammtinn af plöntum 60 km
leið og plantaði því fleiri plöntum sem
lengra leið. Ég hygg að hann hafi komist
í allt að 3000 haustið er hann var 85 eða
86 ára gamall og skógarreiturinn var síð-
asti bletturinn á jörð hans sem hann
kvaddi að morgni dánardægurs síns.“
Annað áhugamál Sveins var fiskirækt
og eyddi hann ómældum tíma í lax- og
silungsrækt í Lagarfljóti. Hann gekkst
fyrir stofnun Fiskiræktarfélags Fljóts-
dalshéraðs 1932 og síðar Veiðifélags
Fljótsdalshéraðs. Hann hafði ótakmark-
aða trú á möguleikum landsins og var
stoltur af því að vera bóndi.
Sveinn Jónsson var í hreppsnefnd
Vallahrepps 1921 til 1947, lengst af odd-
viti, og síðan oddviti Egilsstaðahrepps
frá því að hann var stofnaður 1947 og
næstu tuttugu árin. Hann var í stjórn
fjölmargra félaga og stofnaði sum sjálf-
ur. Má segja að hann sé faðir Egilsstaða-
þorps, enda var hann kosinn heiðurs-
borgari þar árið 1976. Þá var Sveinn upp-
hafsmaður að flugi til Egilsstaða, en
flugvöllurinn þar er eitt af því sem gert
hefur Egilsstaði enn frekar að miðstöð
samgangna á Austurlandi. Sveinn gekkst
fyrir stofnun Sambands austfirskra sveit-
arfélaga 1966 og var fyrsti formaður
þess.
ÞINGFRAMBOÐ
Sveinn tók mjög virkan þátt í félags-
málastörfum bændahreyfingarinnar, átti
sæti á búnaðarþingi, sat í búnaðarráði, á
fundum Stéttarsambands bænda og svo
90 HEIMSMYND