Heimsmynd - 01.12.1993, Síða 17

*
að borða
Hvernig matgæðingurinn
Sigmar B. Hauksson leysir úr
erfiðum aðstæðum sem geta
komið upp á veitingastöðum.
Ef ég fer út að borða með tveimur
félögum, þeir fá sér piparsteik og
rauðvín, ég fæ mér rétt dagsins og
vatnsglas, og svo segja þeir við þjóninn
að hann eigi að skipta reikningnum í
þrennt ... segist ég þurfa að fara að
hringja og fer svo heim.
Þegar ég ætla að eiga rómantiskt kvöld
með konunni og við næsta borð setjast
þrír hávaðaseggir sem i ofanálag reykja
viðstöðulaust risa vindla ... reyni ég að
komast að því hvað þeir heita og hringi í
konurnar þeirra og segi þeim að þessir
herrar bókstaflega dreifi peningunum út
um allt!
Ef blóðið drýpur af steikinni sem ég
bað um að yrði meðal steikt og
þjónninn segir aö svona eigi þetta
akkúrat að vera þegar ég kvarta ... fer ég
að skellihlæja og bendi á þjóninn og sný
mér að fólkinu á næsta borði og segi hátt
og snjallt: „þessir kunna ekki einu sinni að
steikja nautakjöt." Þetta bregst aldrei.
Þegar ég býð vinkonu út að borða en
gleymi peningunum og á ekki fyrir
reikningnum ... stend ég valds-mannslega
upp, horfi hvasst á þjóninn og segi: „ég
ætla að kvitta á reikninginn góði.“
Þegar þjónninn segir þremur kort-
erum eftir að ég pantaði matinn að
pöntunin min hafl týnst í eldhúsinu ...
brosi ég og segi: „það gerir ekkert til vinur
ég er að skrifa um staðinn og það er gott
að kynnast þessu eins og það er í raun og
veru hjá ykkur.“ ______________________
geng ég alltaf með nokkur blöð af
salernispappír í veskinu.
Þegar hjón, sem sitja í hinum enda
salarins, láta eins og þau séu í eld-
húsinu heima hjá sér og tala svo hátt
að það er óhjákvæmilegt annað en að
maður fari að hlusta á hvað þau segja ...
geng ég að þeim og segi: „afsakið ég er frá
sjónvarpinu, við erum að taka hér upp
földu myndavélina hjá Hemma Gunn,
ykkur er vonandi sama?“
Ef ég er á veitingastað þar sem sama
Richard Clayderman-spólan er að fara
þriðja hringinn í hljómflutnings-
tækjum staðarins ... tek ég upp
munnhörpuna ntína og fer að spila.
Þegar ég fer á kínverskan veitingastað
ásamt sjö manna hóp og við ákveðum
að hver og einn fái að bragða af réttum
hinna, en svo ráðast allir eins og úlfar
á réttinn sem ég pantaði og ég fæ varla
neitt af honum ... þetta kemur ekki fyrir
mig, því ef ég fer út að borða kínverskan
mat segi ég sögur af ýmsu kryddi sem
Kínverjar nota eins og til dæmis
svölumunnvatn, snákablóð og þurrkaðar
kóngulær. Flestir missa matarlystina, en
ekki ég.
Ef ég kem stundvíslega á veitingastað
þar sem ég á pantað borð en er sagt að
það verði um það bil hálftíma seinkun
og mér vísað á barinn ... panta ég flösku
af kampavíni og segi að þetta sé í boði
hússins, og neita svo auðvitað borga hana.
Þegar ég er búinn
að bíða rúmlega
hálftíma á barnum
eftir borðinu mínu
og er síðan vísað til
sætis við eldhús-
dyrnar þar sem
þjónarnir strjúkast
alltaf utan í stólinn
minn og það gustar
hressilega á mann
þegar vængjahurðin
slæst aftur ... reyni
ég að spjalla hátt og
snjallt við starfsfólkið
í eldhúsinu í hvert
sinn sem hurðin
opnast. Það bregst
aldrei að ég er færður
til eftir smá stund.
Þegar ég er
tilbúinn að panta
en næ ekki
augnsambandi
við neinn þjón
staðarins ... fer ég
að syngja.
Ef ég sit í makind-
um minu á salern-
inu á veitingastað
og uppgötva mér
til skelfingar að
pappírinn er
búinn ... þetta
kemur aldrei fyrir
mig. Eftir að ég
hætti að ganga með
ávís-anahefti og
fékk mér debetkort

Hústreyjan á atöra-Kroppi á
Snæfellsnesi sendi HEIMSMYND
þessar myndir.Hún sagði að
út-lendingur hefði bankað upp
hjá sér þann ð.nóvember og
spurt hvort hún gæti séð af
svolitilli mjólkur-lögg.
Húsfreyjan ákvað að gefa
honum geymsluþolna G-mjólk
þar sem hann ætti langt
ferðalag fyrir höndum.
Útlendingar eru fátiðir
gestir á Stóra-Kroppi og þvi
smellti hún nokkrum myndum af
hinum óvænta gesti og bað
fyrir jólakveðjur i bæinn.
likami
OG SAL