Heimsmynd - 01.12.1993, Side 52

Ljósmyndir/Sissa & Svenni
Svona víxlast hlutirnir á vmsa lund.
Ég gríp hana á orðinu uni tcimnina. Dulúðug, dularfull, - eða
bara dul? fir duhiðin kannski hara feimni? Spakur maður sagði
að lcikarar væru oft lokaðir og feimnir, en yfirynnu það á
sviðinu.
„Já, það cr nokkuð til í þessu. Að minnsta kosti hef ég sjálf verið
þjökuð af feimni alla tíð. Scm krakki og unglingur hataði ég
opinbera sundstaði citts og pestina, það var auðvitað ut af
lærunum. í dag ,i ég crfitt mcð að sannfæra fólk um að ég sé
feimin. I>að vill ckki trúa því. Kn mér fmnst gott að vera ein með
því sein cg er að gcra. i’að cr líka viss tcimni."
I’jóðlcikhússins í næstum tvo áratugi. Hann lést árið 1969. Eg
fann lykt af honum í mörg ár eftir að hann dó, dauta vindlalykt.
„Móðir þín var systir Guðmundar Kanrban. Einhver áhrif hefur
það haft?“
„|á, þau voru alla tíð nrjög náin, manima og Mundi, eins og hún
kallaði hann, cnda aðeins tvö ár á rnilli þeirra. Kamban var einn
af þessum mönnum, sem horfa djúpt inn í augun á börnum, eins
og til að spyrja: „Hver crt þú?“ Hann var mjög hlýr við börn,
eins og viðkvæmir inenn eru oft, því börnum er þó óhætt að
sýna hjarta sitt. Hann byrjaði að skrifa þegar hann var strákur í
Arnarfirðinum. Afi, Jón Hallgrímsson, fyrrum útvegsbóndi á
„Aftur til fortíðar. Hvenær manstu fyrst eftir þér í leikhúsinu?“
„Ég held að ég hafi verið þriggja ára. Leikritið var gestaleikur
með Paul Reumert og Önnu Borg og hét „Það er kominn
dagur“.„ Ég sat á fyrsta bekk í Iðnó með Höllu systur minni. Ég
horfði í forundran á Önnu Borg handleika forkunnarfagran
kínverskan postulínsbolla. Ég gleymi aldrei, þegar hann datt í
gólfið og brotnaði í þúsund parta. Þá skynjaði ég alvöruna í
þessu, hvað þetta er allt brothætt og ekkert plat. Þetta var víst
lokaæfing, því enginn hneigði sig í lok sýningarinnar. Það þótti
mér skítt, enda snaraðist ég upp af bekknum í lófatakinu í lokin,
gekk rakleitt upp á sviðið og hneigði mig. Þetta voru fýrstu

Litla - Bæ á Álftanesi, pabbi mömmu, rak þá kaupfélagið og
þarna fyrir vestan blómstraði leikhúsbakterían. Mamma lék þar
fýrst sjö ára gömul í leikriti eftir Kamban, sem var níu ára, en
mótleikarinn var Ólafúr Thors, sem átti eftir að láta að sér kveða
á öðru leiksviði síðar meir.
Ég gleynti aldrei þegar Kamban var skotinn. Ég var þá tólf ára
og kom heim að mömmu við matseldina. Tárin runnu niður
kinnarnar á henni, en hún sagði ekki neitt. Þá kallar pabbi ntig
inn í stofu og segir mér að Gísli Jónsson, alþingismaður, bróðir
mömmu hafi hringt og sagt þeim að Kantban hafi verið skotinn.
Kambansnafnið er írskt dýrlinganafn. Hann var aldrei kaþólskur,