Heimsmynd - 01.12.1993, Side 54

dóni, sem glápti á mig. Mér leist
ekkert á hann. Ég var orðin afhuga
karlmönnum, án þess að vera lesbía og
skýri það ekki nánar.
Þessi maður hét Helgi Skúlason.
Hann fór inn í skólann, en ég ekki.
Veröldin hrundi og ég ákvað að koma
aldrei, aldrei, aldrei nálægt leikhúsi,
hvorki til að sjá né vera. Ég grét mikið
og lokaði mig af. Þá rétti mamma mér
blað með auglýsingu um leiklistar-
skóla. Þennan skóla ráku þeir Einar
Pálsson og Gunnar R. Hansen og
þar var ég minn þriðja vetur.
„En hvað varð um Helga Skúlason?“
„Hann hóf nám í Þjóðleikhússkólanum
og öllum til skelfingar fór hann að hitta
mig, sem ekki var í þessum útvalda
hópi. Mér leist æ betur á Helga og ég
kynntist skólafélögunum hans líka
flestum. Þetta voru skemmtilegir tímar.
Gunnar R. Hansen bað mig svo að
leika í Vesalingunum í Iðnó, strax
þennan fyrsta vetur. Ég lék nunnu sem
hét Perpetúa, en það þýðir hin eilífa. A
næsta ári lék ég lítið hlutverk í Pí- Pa-
Kt með Gísla Halldórssyni,
Guðbjörgu Þorbjarnardóttur og
Ernu Sigurleifsdóttur. Það varð
geysivinsæl sýning. Eftir það komu svo
verkefnin eitt af öðru."
„Það leikur nokkur Ijómi um nafn
Gunnars R. Hansen, sem margir telja
okkar fyrsta raunverulega leikstjóra.
Hvernig leikstjóri var hann?“
„Hann var ákaflega næmur maður,
kúltweraður og sumum fannst það um
of. Það er svo misjafnt hvað hverjum
hentar, sumir þurfa frekju, aðrir frið.
Mér reyndist hann mjög vel, hann
leyfði manni að dvelja í því sem maður
var að gera í ró og næði. Hann var
nostrari, ákaflega fjölhæfur maður jafnt
í tónlist sem myndlist. Svo hafði hann
ferðast til Austurlanda og var mjög vel
heima í listasögu.
Hann átti að verða „bisnesmaður“, eins
og allt hans fólk, en hann bara gat það
ekki."
„Hvað með sjálfa þig, hefurþig aldrei
langað til að verða neitt annað en
leikari?“
„Einu sinni ætlaði ég að verða
ljósmyndari. Ég var svo heppin sem
unglingur að fá vinnu hjá ljósmynd-
urunum Óskari Gíslasyni og síðar hjá
Lofti og það var mjög skemmtilegt.
Einu sinni langaði mig líka til að verða
húsgagnasmiður. Ég held að það hafi
aðallega verið vegna þess að mér
fannst öll húsgögn svo ljót. Og ég hef
aldrei smíðað nokkurn hlut.
Ég hef alltaf verið ánægð í leiklistinni
og aldrei séð eftir að hafa valið hana.
Það var ekkert annað að gera. Ég hitti
ennþá fullorðið fólk, sem getur aldrei
fyrirgefið sér að hafa ekki látið þennan
draum rætast. Leikhúsið varð allt mitt
líf. Þar var maðurinn minn og þar voru
vinir mínir. Ég sogaðist strax að þess-
um gömlu stórveldum, sem nú eru því
miður öll horfin af sjónvarsviðinu,-
Þorsteinn Ö, Lárus, Haraldur
Björnsson, Indriði Waage,
Brynjólfur Jóhannesson,
Valur Gíslason og Regína
Þórðardóttir. Þvílíkt litróf af
persónuleikum! Það var svo
mikið af þeim að læra. Hvert
með sínum hætti en þó öll
svo mögnuð. Því miður um-
gengst fólk alltof mikið sína
eigin kynslóð í leikhúsinu í
dag. Á því tapa allir.
Mín besta vinkona var líka t
leikhúsinu, Helga heitin Val-
týsdóttir. Við nöfnurnar hitt-
umst fyrst sem nemendur í
skólanum hjá Lárusi. Ég sá
pelsklædda konu sitja hjá
Lárusi og var strax viss um að
hún ætti að kenna mér. Ég var líka viss
um að henni litist ekki á mig og það
var víst alveg gagnkvæmt. Helga sagði
mér seinna að hún hefði ákveðið að
mæta aldrei aftur í pels. Við urðum
perluvinir. Helga dó alltof snemma,
aðeins 45 ára gömul. Fólk trúir þessu
varla í dag. Þá var hún búin að leika
miðaldra konur í meira en áratug. Hún
var einstök manneskja. Ég fékk að
heimsækja hana á spítalann fram á
hinstu stund. Eftir að hún dó fékk ég
miklar martraðir og mér fannst henni
vera svo kalt og líða illa. Sumarið 1971,
þegar við Helgi vorum austur í litla
Stekkjarholtinu okkar dreymdi mig
hana enn og þá allt öðru vísi. Þá var
hún hlý og góð og færði með sér allt
það besta sem hún átti. Nokkrum
dögum seinna fékk ég að vita að ég
ætti von á barni. Það var aldrei vafi
hvað barnið ætti að heita. Hún var
skírð Helga Vala. "
Þegar hér er komið sögu er farið að
5 4
Heimsmynd