Fréttablaðið - 02.04.2016, Page 30

Yohannes horfir yfir Ermarsundið til Englands, aðeins 33 kílómetra í burtu – áfangastaðinn eftir 6.000 km ferðalag heiman frá Erítreu, gegnum stríðshrjáð Súdan, Líbíu, þar sem ISIS ræður yfir stórum hluta landsins, síðan yfir Miðjarðarhafið til Ítalíu og áfram gegnum Frakkland. Sex mán-
aða ferð, síðan fastur hér í Calais síðustu þrjá mánuðina. Einn
af 5.000 flóttamönnum sem búa hér í The Jungle, eins og flótta-
mannabúðirnar í Calais eru kallaðar. Flóttamannabúðir sem
Frakkar vilja losna við, og eru þegar byrjaðir að brytja niður,
rífa með stórvirkum vinnuvélum, með aðstoð þungvopnaðra
lögreglumanna.
Það var skítkalt, skúrir og fjórar gráður, þegar ég sté mín
fyrstu skref inn í búðirnar nú í byrjun mars. Þvílík drulla,
var það fyrsta sem kom upp í hugann. Og í svaðinu hefur
fólk komið sér upp húsaskjóli úr plastdúk strekktum á auma
timbur grind, með móður jörð, mold og drullu oftast sem gólf.
Þarna var líka kirkja, matsölustaðir og sjoppur sem seldu
dósamat, sígarettur í stykkjatali, tannkrem og túrtappa. Og
þvottahús fyrir kropp og sál, sem reyndar brann síðasta daginn
minn í helvíti.
Það voru fáir, mjög fáir, á ferli þennan fyrsta morgun. Fáeinir
sjálfboðaliðar, flestir breskir, og svo nokkrir ljósmyndarar og
blaðamenn, öllum kalt. En nóttina áður höfðu verið róstur og
kveikt var í húsum, ef hús mætti kalla þessi skrifli, áður en lög-
reglan næði að moka þeim burt með skurðgröfum.
Allan, ungur franskur ljósmyndari fyrir AP-fréttaveituna, var
mættur eins og hann hafði gert síðustu 80 daga. „Ég ætla í langt
frí, þegar ég verð leystur af eftir tíu daga. Ég er alveg búinn á
sálinni. Að horfa upp á þessa eymd, dag eftir dag, hitta þetta
fólk sem var að flýja herkvaðningu, loftárásir og jarðsprengjur
heima fyrir. Og þetta er það sem Evrópa býður upp á. Held
að Evrópusambandsbóndi gæti ekki, fengi ekki að setja fram-
leiðsluna á markað, yrði kærður fyrir dýraníð, ef hann færi
svona með dýrin sín, gæfi þeim þá aðstöðu og aðbúnað sem
þessu fólki er boðið upp á hér í hjarta Evrópu.“
Og þá mættum við Yohannes, innvöfðum í rakt teppi, með
klút fyrir andlitinu, í blautum skóm, með tannbursta að vopni.
Hann var á leið í eina af þremur stöðvum, þar sem hann gat
náð sér í vatn í morgunteið, burstað tennurnar og þvegið
stírurnar úr augunum og hendurnar. „Já, mér er kalt inn að
beini, svaf varla dúr í nótt, fyrst vegna hávaða vegna barnings
við lögguna, síðan út af tannaglamri, ég skalf svo úr kulda.“
Hundrað metra frá búðunum, þar sem við stöndum, eru glæsi-
hús Calais-búa, hlý og hlýleg í morgunbirtunni.
Yohannes er hinn týpíski íbúi þessarar 5.000 manna borgar,
karlmaður um þrítugt, fæddur og uppalinn utan Evrópu. Og
þetta er fjölbreyttur og síbreytilegur hópur. Nú í mars eru
Kúrdar frá Írak fjölmennastir, annar stærsti hópurinn kemur
frá afríska horninu; Erítreu og Sómalíu. Afganar eru líka
nokkuð fjölmennir og virðast yngri, allt niður í börn, sem hafa
komist allar þessar þúsundir kílómetra gegnum Íran, Írak,
Með svaðið
fyrir neðan sig
Þúsundir flóttamanna búa í flóttamannabúðunum í Calais sem stundum
hafa verið kallaðar frumskógurinn. Frönsk yfirvöld vinna að því að jafna
búðirnar við jörðu. Páll Stefánsson ljósmyndari heimsótti búðirnar.
Heimilisfastur íbúi reynir að kæfa eld, sem læstist í
húsið hans eftir að nágrannahúsið varð eldi að bráð.
↣
2 . a p r í l 2 0 1 6 l a U G a r D a G U r30 h e l G i n ∙ F r É T T a B l a ð i ð