Morgunblaðið - 01.11.2019, Side 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. NÓVEMBER 2019
✝ Erna Kristjáns-dóttir fæddist á
Klængshóli í Skíða-
dal 21. janúar 1924.
Hún lést á Dalbæ,
heimili aldraðra á
Dalvík, 17. október
2019. Foreldrar
hennar voru Mar-
grét Árnadóttir, f.
25. mars 1894, d. 24.
ágúst 1980, og
Kristján Halldórs-
son, f. 20. október 1886, d. 16.
febrúar 1981. Erna átti sex syst-
ur.
Hinn 17. september 1948 gift-
ist Erna Kristni Rögnvaldssyni, f.
26. janúar 1913 í Dæli í Skíðadal.
Börn þeirra eru: 1) Margrét
Birna, maki Haukur Valdimars-
son. 2) Snorri Ragn-
ar, maki Rannveig
Guðnadóttir. 3)
Ingibjörg Ragn-
heiður, maki Jón
Þórarinsson. 4)
Kristjana Svandís,
maki Jón Baldvins-
son. Barnabörnin
eru ellefu og barna-
barnabörnin eru
24. Erna og Krist-
inn bjuggu allan
sinn búskap á Hnjúki í Skíðadal.
Síðastliðin 22 ár bjó Erna á Dal-
vík.
Útför Ernu fer fram frá Dal-
víkurkirkju í dag, 1. nóvember
2019, og hefst athöfnin klukkan
13.30. Jarðsett verður í Valla-
kirkjugarði.
Elsku mamma.
Smávinir fagrir, foldarskart,
fífill í haga, rauð og blá
brekkusóley, við mættum margt
muna hvort öðru að segja frá.
Prýðið þér lengi landið það,
sem lifandi guð hefur fundið stað
ástarsælan, því ástin hans
alls staðar fyllir þarfir manns.
Faðir og vinur alls, sem er,
annastu þennan græna reit.
Blessaðu, faðir, blómin hér,
blessaðu þau í hverri sveit.
Vesalings sóley, sérðu mig?
Sofðu nú vært og byrgðu þig.
Hægur er dúr á daggarnótt.
Dreymi þig ljósið, sofðu rótt!
(Jónas Hallgrímsson)
Með söknuð í hjarta kveðjum
við þig.
Margrét og Haukur, Snorri
og Rannveig, Ingibjörg og
Jón, og Kristjana og Jón.
Við höfði lútum í sorg og harmi
og hrygg við strjúkum burt tárin af
hvarmi.
Nú stórt er skarð í líf okkar sorfið
því fegursta blómið er frá okkur horfið.
Með ástúð og kærleik þú allt að þér
vafðir
og ætíð tíma fyrir okkur þú hafðir
þótt móðuna miklu þú farin sért yfir
þá alltaf í huga okkar myndin þín lifir.
Við kveðjum þig, amma, með söknuð
í hjarta,
en minning um faðmlag og brosið þitt
bjarta.
Allar liðnar stundir um þig okkur dreymi
og algóður Guð á himnum þig geymi.
(Sigfríður Sigurjónsdóttir)
Nú er kominn tími til að kveðja
elsku ömmu Ernu. Hún amma
mín var yndisleg og traust kona,
það fór ekki á milli mála hversu
annt henni var um afkomendur
sína. Amma var mikill ljóðaunn-
andi og því þótti mér viðeigandi að
byrja þessa kveðju á fallegu ljóði
henni til heiðurs.
Ég mun seint geta komið því í
orð hversu heppna ég tel mig vera
að hafa fengið að alast upp í sveit-
inni með ömmu Ernu og afa
Kristni, ásamt foreldrum mínum
og systkinum. Ég eyddi mjög
miklum tíma með þeim gömlu á
meðan yngra fólkið sinnti bú-
skapnum, og skildi sú samvera
eftir sig margar dýrmætar minn-
ingar sem ég mun varðveita út líf-
ið. Það er mér líka minnisstætt
hversu gaman mér þótti að fá að
eyða tíma með þeim ömmu og afa
á Hnjúki yfir sumartímann eftir
að við fluttum inneftir. Ég saknaði
þess að búa á Hnjúki með þeim,
og hugsa enn til þess í dag hvað ég
vildi óska að við hefðum getað átt
meiri tíma saman þar. Það er ekki
skrítið, enda gerðum við svo
margt skemmtilegt saman á
Hnjúki, fórum í berjamó, göngu-
túra og dunduðum okkur í garð-
inum.
Það er margt sem ég mun
sakna nú þegar amma Erna er
farin. Þá ber helst að nefna símtöl-
in á afmælisdaginn, en það brást
aldrei að hún hringdi í mann á af-
mælisdaginn, og áttum við alltaf
yndislegar samræður í hvert
skipti. Einnig mun ég sakna þess
að fá jólakort frá henni elsku
ömmu, en hún gerði kortin ævin-
lega sjálf og skrifaði sjálf undir.
Þó mun ég vissulega sakna þess
allra mest að kíkja í heimsókn til
elsku ömmu, sérstaklega um jólin,
og fá einn konfektmola. Að sitja
hjá henni og spjalla um daginn og
veginn, rifja upp gamla tíma frá
Hnjúki og fara yfir allt það nýj-
asta sem var að frétta. Ansi oft
barst talið líka á einhvern hátt að
ættfræði, enda var hún amma mín
ein sú allra snjallasta í þeim mál-
um. Tilhugsunin um að geta aldrei
kíkt aftur til ömmu fyllir mann
sorg, en á sama tíma yljar maður
sér við allar ljúfu minningarnar.
Elsku besta amma. Þú sagðir
oft við mig þegar ég var yngri að
við afi hefðum átt svo sérstakt og
dýrmætt samband, sem var alveg
rétt hjá þér. En að mínu mati var
sambandið okkar, mitt og þitt, al-
veg jafn dýrmætt, elsku amma.
Ég er svo þakklát fyrir tímann
okkar saman, og þá sérstaklega
fyrir tímann okkar saman á
Hnjúki. Ég er þakklát fyrir allt
sem þú kenndir mér, sem var svo
margt. Minning þín mun lifa
áfram með okkur afkomendum
þínum. Takk fyrir allt, elsku
amma, þín verður sárt saknað.
Margrét Rún Snorradóttir.
Elsku amma. Ég er komin í
fínni fötin, þér til heiðurs. Þú varst
alltaf svo ótrúlega glæsileg. Með
uppsett hárið, í fallegri skyrtu,
með hringana þína, hálsmen og
kannski fallega silfurnælu. Skæl-
brosandi í stólnum þínum. Svo-
leiðis mun ég alltaf muna eftir þér.
Ég er svo óendanlega þakklát
fyrir allar samverustundirnar
okkar. Brosið þitt, hláturinn þinn,
faðmlögin þín. Yndislegu hrein-
skilnina þína og óbilandi réttsýn-
ina. Hlýjuna og væntumþykjuna
sem stafaði af þér og færði þér vin
í hverri manneskju. Þú áttir vini
og vinkonur alls staðar sem öll
hafa orðið ríkari af því að þekkja
þig og minnast þín með sömu
hlýju og þú sýndir þeim.
Ég er svo þakklát fyrir vinátt-
una okkar, elsku amma. Fyrir öll
símtölin á flugvellinum í hvert
skipti sem ég flaug út til Kanada.
Bara rétt til að segja bless. Segja
þér frá því hvaða bók ég hefði val-
ið mér í fríhöfninni til að lesa, því
ég þekkti fáa lestrarhesta sem
jöfnuðust á við þig. Þú talaðir um
það síðustu jól að þú værir nú eig-
inlega hætt að geta lesið en varst
svo auðvitað búin að lesa allar
bækurnar sem þú fékkst nokkr-
um vikum seinna. Við töluðum líka
oft um það hvað þú hefðir orðið
góður kennari. Þú varst til dæmis
alltaf alveg með það á hreinu hvar
í heiminum ég skottaðist um,
landafræðin hafði verið uppá-
haldsfagið þitt. Þú hafðir líka
fengið 10 í henni, eins og svo
mörgu öðru.
Það var fátt sem ekki var hægt
að spyrja þig um, og sjaldan kom-
ið að tómum kofanum. Allar vís-
urnar, öll ljóðin og allir söngtext-
arnir sem þú geymdir ásamt
öllum hinum hafsjónum.
Ég er svo þakklát fyrir öll að-
fangadagskvöldin sem við eydd-
um saman. Þegar við sungum
saman Heims um ból. Eftirréttinn
sem við færðum til þín þegar þú
treystir þér ekki lengur til að
koma. Allar stundirnar í Kirkju-
veginum og síðan á Dalbæ.
Einna mest er ég svo þakklát
fyrir allar samverustundirnar
okkar á þessu ári. Þvílík gjöf að
geta litið til þín á hverjum degi í
smá knús og spjall. Hlusta á tifið í
klukkunni og maula smá konfekt.
Sneri mér svo við til að halla hurð-
inni eftir að hafa kvatt þig og þú
veifaðir mér alltaf bless. Sama
hvernig dagurinn þinn hafði verið.
Elsku amma. Nú ertu komin í
sumarlandið til elsku afa. Skilaðu
knúsi til hans frá mér. Þykir svo
vænt um þig. Góða nótt, elsku
amma, og takk fyrir allt.
Þín
Bergþóra.
„Kynslóðir koma, kynslóðir
fara, allar sömu ævigöng“ orti
Matthías Jochumsson og núna er
elsku Erna amma og langamma
farin. Þrátt fyrir tárvot augu og
sorg í hjarta er þakklæti mér efst í
huga. Ég er þakklátur fyrir allar
þær stundir sem við áttum saman
og allt það góða sem þú kenndir
mér: Þegar þú vaktir mig og til-
kynntir að ég hefði eignast litla
systur, þegar þú passaðir okkur
meðan mamma og pabbi voru er-
lendis, allt handverkið sem þú
gerðir og gafst okkur, samtölin
kringum ritgerðarsmíðina um þig,
jólaljósauppsetning á Kirkjuveg-
inum, matarboð í Hvassaleitinu,
veisluhöld í Mosó og svona mætti
áfram telja. Síðast en ekki síst er
ég þakklátur fyrir að strákarnir
mínir, Kristján Magnús, Baldvin
Þórir og Kári Snær, hafi fengið að
eiga þig sem langömmu, kynnast
þér og fá að upplifa hvað þú varst
frábær. Allar þessar minningar
munu fylgja okkur lífið á enda.
Þótt þú berir fegri flík
og fleiri í vösum lykla
okkar verður lestin lík
lokadaginn mikla.
(Gísli Ólafsson)
Hvíl í friði, elsku amma. Ég bið
að heilsa afa.
Davíð Ingi.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
Þannig kvað séra Valdimar
Briem undir lok nítjándu aldar og
finnst mér viðeigandi að byrja
minningarorð mín um látinn ást-
vin á þessum fallega sálmi.
Ég get alveg sagt með vissu að
Erna Kristjánsdóttir, eða amma
Erna eins og ég kallaði hana, var
ein af stærstu áhrifavöldum í
mínu lífi og ég lærði fljótt að bera
mikla virðingu fyrir henni. Ég get
ekki ímyndað mér hvernig það
hefur verið að fá allt í einu fjög-
urra ára strákhvolp inn á heimilið,
örugglega hálfofvirkan í þokkabót.
Og ég get alveg séð fyrir mér að ég
hafi verið erfiður biti að kyngja.
En fyrir hennar tilstuðlan lærði ég
að meta lífið og tilveruna og það
hefur klárlega átt sinn þátt í því
hvern mann ég hef að geyma í dag.
Það að fá að alast upp í sveit og
með ömmu, afa, foreldrum og
systkinum eru forréttindi og hefur
mótað okkur systkinin vel til fram-
tíðar.
Eitt af því sem við fengum að
njóta með ömmu var áhugi hennar
á kveðskap en hún var mikill ljóða-
unnandi og greip jafnan til þeirra í
dagsins önn. Mér er mjög minn-
isstætt eitt sinn er verið var að
skera laufabrauð á Hnjúki og Jón-
ína heitin, systir ömmu, var stödd
hjá okkur og þær systur þuldu upp
hvert kvæðið á fætur öðru hvor í
kappi við aðra. Þetta snart mig
mjög mikið, óharðnaðan ungling-
inn, og ég lærði að meta ljóð og
kvæði til hins ýtrasta. Í seinni tíð
þegar kom að því að velja gjafir
handa ömmu þá greip ég oftar en
ekki til þess að velja góða ljóðabók
handa henni því ég vissi að hún
kynni að meta hana.
Núna, þegar við fylgjum henni
lokaskrefin hér á jörðu, er mér
efst í huga þakklæti. Þakklæti fyr-
ir að hafa kynnst ömmu Ernu og
fengið að ganga lífsins veg með
henni og fengið að njóta hennar
visku og lífsreynslu.
Nú loks eru þau sameinuð á ný,
hjónakornin eftir tuttugu ára að-
skilnað og ég veit að þeim líður vel
þarna fyrir handan þar sem þau
una sér við lestur góðra bók-
mennta og við hannyrðir. Takk
fyrir allt, elsku amma, minning þín
lifir um ókomna tíð.
Guðni Þór Ragnarsson.
Elsku amma.
Það eru svo margar minningar
sem fljúga í gegnum hugann á
þessum tíma. Svo margt sem mað-
ur hefur lært frá þér með því að
alast upp með ykkur afa á sama
stað.
Eitt sem rifjast fyrst og fremst
upp er þegar við Svanberg bróðir
sungum inn á kassettu handa þér
og þú hikaðir ekki við að spila hana
þegar okkur leið eitthvað illa.
Þarna hef ég verið um sex ára ald-
ur og Svanberg um níu ára. Ég er
ekki að segja að maður hafi alltaf
kunnað textana, en þá raulaði
maður bara fyrir munni sér laglín-
una til að fá þig til að brosa. Og fá
svo að vita eftir andlát þitt að kas-
settan var búin að vera á náttborð-
inu hjá þér í þó nokkuð langan
tíma fær mig til að klökkna. Að
setja kassettuna í tæki (á þessum
tíma) og heyra þig syngja með
okkur er ein kærasta minningin
um þig, elsku amma.
Nú ertu komin á besta staðinn,
á stað þinn við hliðina á afa. Nú
getið þið gengið bein í baki og
haldist í hendur inn í framtíðina.
Ég elska þig amma mín og ég
bið að heilsa afa.
Saknaðarkveðjur,
Ásta Sigurbjörg
Snorradóttir.
Þú gengin ert hugglöð á frelsarans fund
og fagnar með útvaldra skara,
þar gleðin er eilíf, þar grær sérhver und.
Hve gott og sælt við hinn hinsta blund
í útbreiddan faðm Guðs að fara.
Nú kveðja þig vinir með klökkva og þrá
því komin er skilnaðarstundin.
Hve indælt það verður þig aftur að sjá
í alsælu og fögnuði himnum á,
er sofnum vér síðasta blundinn.
(Hugrún)
Minningarnar flæða fram og
margs er að minnast þegar maður
sest niður og minnist ömmu. Það
má því kannski segja að það sé við-
eigandi að fyrsta minning mín sé
tengd henni. Þá sit ég í fanginu á
henni í eldhúsinu á Hnjúki logandi
hræddur við gömlu olíueldavélina.
Úti geisaði stormur og oft sló ofan
í strompinn þannig að einstefnu-
lokinn í eldavélinni hreyfðist og
var það nóg til að gera mig laf-
hræddan, enda bara á þriðja árinu.
Það að hafa alist upp í sveit og í
stórfjölskyldu er að mínu mati for-
réttindi sem við systkinin fengum.
Það var margt sem við lærðum af
því að hafa alist upp með ömmu og
afa.
Maður lærir ekki að meta það
til fulls fyrr en maður kemst á full-
orðinsárin sjálfur og sér hversu
gott það var.
Þó svo að margar minningar sé
hægt að telja upp er það svo sem
ekki ætlunin í þessum fáu orðum.
Hins vegar er ekki hægt annað en
að minnast á væntumþykju henn-
ar í garð afkomenda sinna og fjöl-
skyldna, hún skein í gegn hjá
henni. Alltaf var hún að spyrja
hvernig fólkið sitt hefði það og
hvort allir væru ekki frískir. Lítið
dæmi um það og fastur liður var að
fá símtal frá henni á afmælisdag-
inn, þess mun ég sakna.
Elsku amma, takk fyrir allt,
þegar fram líða stundir munu fal-
legar og góðar minningar koma í
stað sorgarinnar sem nú er í hjart-
anu. Til minningar um þig fæ ég
mér konfektmola.
Svanberg Snorrason.
Elsku amma.
Takk fyrir allt. Takk fyrir að
láta manni líða eins og duglegustu
konunni á þessari jörð, í hvert sinn
sem maður spjallaði við þig.
Takk fyrir að hafa endalausan
áhuga á öllu sem ég og mínir tók-
um okkur fyrir hendur. Takk fyrir
að hafa endalausan tíma til að
spjalla um allt milli himins og jarð-
ar og takk fyrir að sýna börnunum
mínum alla þessa umhyggju, hlýju
og ást. Fyrir þig verð ég ævinlega
þakklát.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga
(Höf. ókunnur)
Þín
Brynhildur.
Blessuð sértu sveitin mín,
sumar, vetur, ár og daga.
Engið, fjöllin, áin þín,
yndislega sveitin mín,
heilla mig og heim til sín
huga minn úr fjarlægð draga.
Blessuð sértu, sveitin mín,
sumar, vetur, ár og daga.
(Sigurður Jónsson)
Þegar ég var 10 ára fór ég eins
og oft áður í heimsókn með
mömmu til Ernu móðursystur
minnar á Hnjúki í Skíðadal. Mikil
eftirvænting og spenna lá í loftinu
því ég vissi að mamma ætlaði að
spyrja systur sína hvort ég mætti
vera hjá henni og fjölskyldu henn-
ar í sveit um sumarið. Systurnar
sátu í eldhúsinu og spjölluðu og ég
kom aftur og aftur í eldhúsglugg-
ann og spurði mömmu hvort hún
væri búin að spyrja. Að lokum
kom svarið, og já, ég mátti verða
eftir. Ég varð himinlifandi og naut
mín svo í sveitinni, að um haustið
þegar ég kom heim aftur skældi
ég dögum saman, ég saknaði svo
kálfanna, fjallanna, árinnar og
allra á Hnjúki. Þetta var fyrsta
sumarið af sjö sem ég var á Hnjúki
hjá Ernu og Kristni og alltaf var
jafn dásamlegt að koma þangað.
Erna og Kristinn sýndu þessari
stelpu úr bænum endalausa þol-
inmæði og gættu mín fyrir hætt-
um sem ég þekkti ekki úr bæjarlíf-
inu. Þegar ég var orðin fullorðin
reyndi ég að koma sem oftast í
sveitina mína og heimsótti svo
Ernu á Dalvík eftir að hún flutti
frá Hnjúki.
Ég eignaðist tvo syni og fékk sá
yngri nafnið Kristinn Ari í höfuðið
á Hnjúkshjónunum sem voru mér
svo dýrmæt eins og sumrin mín í
sveitinni. Sumrin í Skíðadal voru,
og verða alltaf, engu lík og mun ég
búa að kærleika Ernu móðursyst-
ur minnar alla ævi.
Elsku mamma mín, sem nú
kveður síðustu systur sína, ég veit
að sorg þín er mikil en við finnum
huggun í því að nú er Erna frænka
í eilífu sumri í yndislegu sveitinni
sinni.
Elsku Gréta og Haukur, Snorri
og Rannsý, Kidda og Jón, Lilla og
Jón og fjölskyldur, þið eruð mér
sem minn annar systkinahópur og
ykkur öllum sendi ég mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Margrét Birna
Sigurbjörnsdóttir.
Fallin er frá Erna Kristjáns-
dóttir að loknu löngu og gifturíku
ævistarfi. Erna var gift móður-
bróður mínum Kristni Rögnvalds-
syni frá Dæli. Á Hnjúki í Skíðadal
bjuggu þau heiðurshjónin mynd-
arbúi alla sína starfsævi. Hnjúkur
stendur austanmegin ár og dreg-
ur nafn sitt af Hamrahnjúknum
sem rís beint á móti. Á Þverá,
vestan árinnar, bjuggu foreldrar
mínir og var því stutt á milli bæj-
anna og töluverður samgangur.
Í minni bernsku, kringum 1960,
var samfélagið í Skíðadalnum
töluvert stærra en nú. Búið var á
átta bæjum og íbúafjöldinn milli
50 og 60, þar af meira en helm-
ingur börn. Bændur dalsins, karl-
ar og konur, voru ungir, meðalald-
ur þeirra var vel innan við 40 ár.
Um það bil ein öld er nú liðin síðan
það fólk fæddist og þá var enn
fjölmennara í Skíðadalnum. Á
manntali 1920 var 101 íbúi á 13
jörðum. Þrátt fyrir fólksfækkun
ólst þessi „nýja“ kynslóð upp í
anda bjartsýni og félagshyggju og
von um batnandi afkomu. Ung-
mennafélagið Skíði byggði skóla-
og samkomuhús á Þverá og þar
fengu börn dalsins sína grunn-
menntun allt fram undir 1950. Fé-
lagsstarf og samkomuhald var líf-
legt, unnið að skógrækt og íþróttir
iðkaðar. Þessir ungu bændur
dalsins voru af kynslóðinni sem
skipti út hestum og amboðum fyr-
ir bíla og afkastamikil tæki til bú-
verka. Erna varð þeirra síðust til
að kveðja.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
alist upp meðal alls þess góða
fólks sem byggði dalinn á þeim ár-
um og fyrir kynni og nánd við fólk
á borð við Ernu og Kristin á
Hnjúki. Ég minnist margs sem
þeim og börnum þeirra tengdist á
mínum uppvaxtarárum, sumt við
leik og annað í starfi. Það var
gaman að hitta á Kristin á Hnjúki
við ána á rigningardögum þegar
ekki viðraði til heyskapar. Sjá
hann sveifla voldugri bambus-
stönginni kunnáttusamlega og
renna fyrir bleikju í Steinboga-
hylnum. Nú þegar þessar línur
eru settar á blað hefur veturinn
komið með hvelli. Það dregur
fram í hugann myndir úr bernsk-
unni frá gagnkvæmum jólaboðum
milli bæjanna á Þverá og Hnjúki,
fyrir tíma „Laxárrafmagns“ og
síma. Veður og færð var ekki allt-
af upp á það besta og fyrir kom að
farið var á skíðum eða gangandi
þvert yfir ísilagða ána í snjókomu
og frosti. En alltaf var hlýtt í eld-
húsinu á Hnjúki. Ilmur af kakói og
bakstri á borðum og vinarþel og
væntumþykja lá í loftinu. Eftir
kaffi og kræsingar var spilað í
stofunni þar sem uppstoppuðu
fálkarnir tveir rýndu hvasseygir
yfir axlir spilaranna. Þetta voru
gleðistundir sem og margar aðrar
í félagsskap fólksins á Hnjúki.
Erna var glaðvær og greind
kona, vel að sér og dugnaðarfork-
ur eins og hún átti kyn til. Vinsæl
og vinaföst var hún og fylgdist
einkar vel með öllu sínu fólki, jafnt
tengdu sem skyldu og kunni skil á
flestu sem varðaði samfélagið í
nútíð og fortíð. Hún var fróð og
minnug á allt er varðaði fólkið í
dalnum, ættir þess, uppruna og
afdrif. Hana var ávallt gaman að
hitta. Handtak hennar var þétt og
faðmlagið hlýtt.
Ég minnist Ernu og þeirra
hjóna með mikilli virðingu og
þakklæti fyrir langa og góða sam-
fylgd. Við Valdís vottum aðstand-
endum hennar innilega samúð.
Vignir Sveinsson.
Erna
Kristjánsdóttir