Hugur og hönd - 01.06.1983, Síða 33

Á fyrstu árum aldarinnar var talsvert flutt inn af
dúkku-bollastellum, hér eru nokkur sýnishorn frá
ýmsum stöðum á landinu og ennþá eru þau öll vel
varðveitt af þriðja eða fjórða ættlið. Flest eru þau
frá Þýskalandi.
fer eftir efnahag og lífsháttum hverju sinni. Því er ekki
að neita, að fallegar dúkkur voru lúxusvara og óvíst að
allir hafi verið ginkeyptir fyrir slíku bruðli í óþarfa. Oft
var það einhver gestkomandi, sem kom færandi hendi og
gaf heimasætunum brúður. Um og upp úr 1910 virðast
leikfangabrúður „úr búð” vera komnar á flest heimili.
Brúðuhausarnir hérlendis voru líka úr margs konar
efnivið, t. d. tré, gleri, gifsi og emeleruðu blikki en búk-
arnir úr luskum eða tré. A öðrum tug aldarinnar var
brúðuúrvalið orðið nokkuð mikið og hægt að panta þær
eftir verðlistum.
Af því sem hér hefur verið tínt til um sögu leikfanga-
brúðunnar á íslandi má ljóst vera að þar liggur mikill óp-
lægður akur, sem þarfnast nánari athugunar áður en það
er of seint. Greinarhöfundur hefur mikinn áhuga á að afla
upplýsinga um þetta efni og vill því hvetja þá, sem luma
á einhverju um gamlar brúður eða vita af gömlum
dúkkum, að koma því á framfæri.
Ragnheiður Helga Þórarinsdóttir,
minjavörður,
Safnastofnun Austurlands,
Egilsstöðum.
Heimildir:
Leg og legetdj. Arv og Eje 1978. Dansk kulturhistorisk museumsforen-
ing. Viborg 1978.
Islenskir þjóðhættir. Jónas Jónasson frá Hrafnagili. ísafold. Reykjavík
1961.
HUGUR OG HÖND
33