Hugur og hönd - 01.06.1997, Blaðsíða 5

til að teikna hann. Þar guggnaði
ég og fór þar af leiðandi ekki
lengra í teiknináminu".
Smiðsmenntunin eða smiðs-
hugsunin með sinni ögun, ná-
kvæmni, þolinmæði og smiðsaug-
að, sem þróast með starfsreynsl-
unni, hafa án efa styrkt listrænt
sjálfsnám Bigga.
Aralöng seta á skólabekkjum
svonefndra listaskóla er víðast tal-
in geta alið af sér listamenn og
menntun þar með talin nokkur
forsenda fyrir listsköpun þeirra.
Fáir draga í efa að mennt sé þar
með máttur. En rétt eins og til að
sanna afl sitt virðist móðir náttúra
oft taka völdin og búa til sína eig-
in listamenn, listamenn sem nýta
brjóstvit sitt og tjáningarþörf án
þess að njóta listrænnar menntun-
ar í skólakerfinu. Þannig verða
stundum til listamenn af guðs náð
eins og sagt er. Verk Bigga eru
dæmi um að listræn menntun þarf
ekki að fara fram innan verndaðra
skólaveggja, ef maður hefur þá
gæfu að þroska sjálfur með sér
sína eðlislægu eiginleika til að
vaxa og eflast. Sérstæð verk Bigga
sýna að mínu mati hve langt hag-
leiksmaður nær í túlkun sinni með
algjöru sjálfsnámi, natni, hógværð
og einlægri sköpunargleði.
Greinarhöfundur sat með ferða-
tölvuna í kjöltunni einn eftirmið-
dag síðla sumars hjá Bigga og
horfði á hann skafa hrosshaus.
Biggi hefur sínar skoðanir á hlut-
unum, þó að hann beri þær ekki á
torg frekar en verk sín og undirrit-
uð mátti hafa sig alla við að „slá
þær" inn í tölvuna.
Biggi skilgreinir verk sín eftir
hlutverki þeirra og tilurð.
„Heildarnafn yfir öll verkin er
skafmyndir, alls ekki höggmyndir,
en það má líka kalla þau styttur
eða bara myndir, sem síðan flokk-
ast í þrennt, skúlptúra, fantasíu-
andlit og ákveðnar persónur.
Prjónninn er besta verkfærið á
bergið, góður stálprjónn, um það
bil 3 mm sver, helst úr prjóna-
stokknum hennar ömmu. Þjöl, fín
eða gróf, og skafjárn eða hefiltönn
eru einnig mikilvæg áhöld".
I skúlptúrum sínum er Biggi að
fást við form, hlutföll og línur og
Táknmyndir fyrir fyrirtækið Harka.
Tvö sjónarhorn af myndinni Að ríða
rasskati yfir haus, sem þýðir að fara
offörum.
klassískar línur kvenlíkamans
vega þungt í mörgum þeirra.
„Skúlptúrar þurfa ekki að vera af
neinu sérstöku sem gerir það að
verkum að hægt er að leika sér með
formin. Skúlptúrar geta því líka
verið fígúrur. Ég læt þá hugdettuna
ráða í hvert skipti og bý til eitthvað
sem ekki hefur verið búið til. Það er
það eina sem ég get byggt á, ég
byggi ekki á því sem annar er búinn
að gera. Uppfynding er bara hug-
detta. Ég er með ákveðna ímynd í
höfðinu og bý hana til eftir hugdett-
unni sem ég fékk úti í náttúrunni.
Enginn hefur séð þessar myndir
eins og ég. Þegar ég bý til myndir er
ég að leika eftir því sem náttúran
hefur gert en næ ekki nema litlu
broti af því sem hún býður upp á. Ef
mér tekst að gera hluta af því sem
hún getur, þá er ég ánægður. Það er
eitthvað svo eðlilega óákveðið í
náttúrunni sem heillar mig. Þegar
ég horfi á steina og kletta sé ég oft
eintóm andlit í þeim.
Heimaklettur er fallegasti klett-
ur sem ég hef séð. Ég ólst upp við
hann og hef séð hann í mörgum
ljósbrigðum, rigningu, þoku, sól-
skini, á kvöldin og á morgnana.
Skemmtilegastur finnst mér hann í
dumbungsveðri og þegar fer að
skyggja á kvöldin, einnig þegar
búið er að rigna mikið á hann.
Hann er alltaf að breytast, hann er
aldrei sá sami. I öllum eyjaklasan-
um sérðu allskonar figúrur og
myndir og litirnir eða hrynjandinn
í litunum er ótrúlegur, fjölbreytnin
er óendanleg. Ég sá einu sinni
skírn Jóhannesar skírara í klettin-
um, í rigningu á rigningarþjóðhá-
tíðinni 1995. Þetta var eins og lækj-
arfarvegur og er auðvitað ekkert
nema mín hugsun. Þetta eru bara
steinar, en þeir virkuðu svona á
mig á þessari stundu.
Ég get verið endalaust að sjá
myndir, að búa til myndir í hugan-
um, allur Heimaklettur er til dæm-
is auðæfi af myndum.
Flottustu skúlptúrar eru mjög
einfaldir, eru ekki neitt, koma á ó-
vart, en umfram allt verða þeir að
vera tignarlegir. Það er tignarleik-
inn sem gleður augað.
Skúlptúrinn klárar sig sjálfur.
Það er ekki hægt að hætta við hann
Hugur og hönd 1997 5