Gríma - 15.03.1931, Side 75

ÞÓRVEIG SMALASTÚLKA
73
20.
Þdrreig smalastnlka.
(Eftir handriti Baldvins Jónatanssonar).
Einu sinni bjuggu fátæk hjón á bæ. Þau áttu unga
og laglega dóttur, er Þórveig hét. Hún var látin gæta
ásauðar á sumrin í dalverpi nokkru á milli brattra
fjalla, og voru háir hamrar neðst í hlíðinni öðru
megin. Leitaði Þórveig upp undir hamrana, þegar
vont var veður, því að þar var bezt skjól. — Eitt
sinn sat Þórveig þar í hvössu rigningarveðri og grét
af kulda og sulti, því að bæði var hún verjulaus við
regninu og hafði haft lítið sem ekkert nesti með sér
að heiman um morguninn. Þá heyrði hún að kveðið
var í klettinum, rétt ofan við hana:
Dunar í dranga
dagana langa;
vænnar meyjar vanga
vætir hreggið stranga.
Gott er inn að ganga,
gleði og yl að fanga;
krásir ilma og anga,
í þær mun þig langa.
Þama er þraut að hanga,
þaðan skaltu spranga.
Gott er inn að ganga,
gleði og yl að fanga.
— Dunar í dranga
dagana langa.